29 marca
piątek
Wiktoryna, Helmuta, Eustachego
Dziś Jutro Pojutrze
     
°/° °/° °/°

Ślady zostają w rodzeństwie

Ocena: 4.55
13571

Stan egzystencjalnej winy u dzieci w rodzinach, w których dochodziło do aborcji, jest podobny do przeżyć osób ocalałych z czystek etnicznych – wskazuje psychiatra prof. Philip Ney, który opisał syndrom osoby ocalonej od aborcji i jego symptomy.

 

Z kanadyjskim psychiatrą prof. Philipem Neyem rozmawia Irena Świerdzewska.


Jak Pan odkrył, że aborcja powoduje konsekwencje nie tylko w życiu kobiety, ale także u rodzeństwa abortowanych dzieci?

Około 30 lat temu przyszła do mnie matka z córką i mówi: „Proszę, pomóż mi, nie wiem, co się dzieje z moją córką. To jedyne moje dziecko, bardzo ją kocham. Ciągle płacze, nie może spać, nie chce chodzić do szkoły. Wszystko z powodu koszmaru, który jej się przyśnił”. Jako psychiatra dziecięcy uważnie słucham historii, które opowiadają mi dzieci. Zapytałem dziewczynkę: „Opowiesz mi o swoim śnie?”. Dziewczynka śniła, że razem z trójką rodzeństwa wchodzi do tunelu z piasku. W pewnym momencie tunel zapada się, grzebiąc trójkę jej rodzeństwa. Ona zostaje ze złamanym sercem i nie może się z tym pogodzić. Prosiłem, żeby opowiedziała mi o tych dzieciach ze snu. Na co ona: „To są moi braciszkowie i siostrzyczki”. Pytałem dalej: „Czy możesz podać ich imiona?”. „Nie wiem, jakie noszą imiona, ale wiem, że to są moi bracia i siostry” – odpowiedziała dziewczynka.
 

Dopóki ludzie nie uporają się z problemem aborcji, nie będziemy w stanie zwiększyć przyrostu naturalnego


Wtedy poprosiłem matkę, żeby opowiedziała mi o wszystkich swoich ciążach. Najpierw usłyszałem: „Doktorze, ale to jest moje jedyne dziecko!”. Miałem jednak taką intuicję, żeby pytać dalej: „Nie, powiedz mi o wszystkich swoich ciążach”. Kobieta zaczęła płakać i wyznała, że miała trzy wczesne poronienia. Ten przypadek był dla mnie sygnałem, że dziecko może wiedzieć o utraconym rodzeństwie, chociaż matka nigdy mu o tym nie powiedziała i nawet jeśli upierała się, że nie miała więcej dzieci. Połączyłem te fakty i po wielu innych wywiadach i obserwacjach klinicznych mogłem z dużą dozą prawdopodobieństwa powiedzieć, że dzieci w jakiś sposób wiedzą lub przeczuwają, że w ich rodzinie doszło do utraty dziecka. Sposób, w jaki zmarło ich rodzeństwo pozostaje nie bez znaczenia dla rozwoju żyjących dzieci.


Jeśli dzieci czują, że miały rodzeństwo, to dlaczego nie pytają o nie rodziców?

W rodzinie, w której miała miejsce aborcja, jednym z charakterystycznych objawów u dzieci, jest wrodzony lęk przed pytaniem. Dziecko chce zapytać, a jednocześnie boi się, bo nie chce konfrontacji z faktem, że jego matka była w stanie kogoś zabić. Dzieci zadają więc różne pytania krążące wokół tego tematu, który wydaje im się nazbyt straszny do poruszenia. W końcu jednak pytają: „Mamo, czy miałaś aborcję?”. Zazwyczaj słyszą: „Co ty mówisz, przecież ja chodzę codziennie do kościoła, jak możesz mi zarzucać aborcję?”. Na scenie pojawia się wówczas ojciec i dodaje: „Jak możesz tak zasmucać matkę!”. Dziecko przestaje więc pytać. Jednym z symptomów w takiej rodzinie staje się pseudosekret, którego bronią rodzice i dzieci. To skutkuje tym, że dziecko omija drażliwy temat, ale jednocześnie traci naturalną ciekawość świata, przestaje pytać i przestaje rozwijać swoją psychikę.


Co dzieje się w psychice dziecka, które czuje, że mama zabiła jego rodzeństwo?

Najbardziej charakterystyczne dla ocalonych od aborcji osób jest poczucie: „Ja nie zasługuję na to, żeby mieć prawo do życia”. Po wojnie przeprowadzano wywiady z osobami, które przetrwały obozy śmierci. Stwierdzono, że nie były szczęśliwe z powodu swego ocalenia. Uważały, że to one powinny zginąć. Miały tendencje samobójcze. Podobnie dzieje się z osobami, które przeżyły czystki etniczne, z żołnierzami, którzy przeżyli wojnę, a ich koledzy zginęli. Taki stan winy egzystencjalnej przeżywają też osoby żyjące w rodzinie, gdzie miała miejsce aborcja. Ocaleńcy czują związek emocjonalny z abortowanym rodzeństwem. Gdziekolwiek są, nieświadomie szukają swojego brata, siostry, nawet rozglądając się odruchowo na ulicy.

Margaret Sanger, założycielka Planned Parenthood (Świadome Rodzicielstwo), które proponuje regulację poczęć poprzez aborcję, wypromowała zdanie: „Każde dziecko ma być chciane”. Twierdzę, że jest to bardzo złowrogie zdanie. Ono wydaje się mówić, że dobrem jest „być chcianym”. Rodzice mówią dziecku: „Jesteś kochany, bo chcieliśmy cię”. Postawię tu pytanie, które zadają „ocaleńcy”: „Chcieliście mnie, ale po co, w jakim celu, do czego mam wam służyć? Co byłoby, gdybym nie był chciany?”.

Jedną z charakterystycznych cech „ocaleńca” jest brak zaufania do rodziców. Boją się swojej matki, ale jednocześnie nie ufają ojcu. Myślą: „Ojcze dlaczego cię nie było, kiedy trzeba było chronić przed zabiciem moje rodzeństwo?”. Te dzieci nie ufają też innym osobom, które uosabiają autorytety ojcostwa, czy tym, które pełnią funkcje społeczne, jak policjanci.


Jak więc zachowują się „ocaleńcy”?

W ramach radzenia sobie z winą egzystencjalną i nieustannym lękiem szukają w życiu różnego rodzaju przyjemności. Będą się często oddawać zabawie, bo to pomaga im poradzić sobie z niepokojem. Możemy sobie łatwo wyobrazić taką analogię z czasami rzymskimi, kiedy ludzie chcieli tylko zabawy i igrzysk.

 

Stan egzystencjalnej winy u dzieci w rodzinach, w których dochodziło do aborcji jest podobny do przeżyć osób, które ocalały z czystek etnicznych


„Ocaleńcy”, z wszystkimi konfliktami, jakie w sobie przeżywają, stają się idealnymi kandydatami na żołnierzy. Skoro nie mają poczucia własnej wartości, to nie ma dla nich znaczenia czy zostaną w walce zabici. Tym samym nie mają oporów przed zabijaniem innych. Wiele osób zadaje sobie dziś pytanie, jak możliwe jest uczestnictwo w atakach terrorystycznych czy przypinanie sobie materiału wybuchowego do ciała i wysadzanie się w powietrze. Nie dziwię się takim zachowaniom, bo ich uczestnikami są często właśnie „ocaleńcy”. Aborcje zdarzają się również wśród muzułmanów, choć to temat tabu.

Wskazuje to na jeszcze jedną charakterystyczną cechę „ocaleńca”: boją się śmierci, a jednocześnie igrają z nią. Angażują się w różnego rodzaju ryzykowne zachowania, mogą to być sporty ekstremalne, forsowna jazda samochodem czy sięganie po narkotyki.

PODZIEL SIĘ:
OCEŃ:
- Reklama -

DUCHOWY NIEZBĘDNIK - 29 marca

Wielki Piątek
Dla nas Chrystus stał się posłusznym aż do śmierci, i to śmierci krzyżowej.
Dlatego Bóg wywyższył Go nad wszystko i darował Mu imię ponad wszelkie imię.

+ Czytania liturgiczne (rok B, II): J 18, 1 – 19, 42
+ Komentarz do czytań (Bractwo Słowa Bożego)

ZAPOWIADAMY, ZAPRASZAMY

Co? Gdzie? Kiedy?
chcesz dodać swoje wydarzenie - napisz
Blisko nas
chcesz dodać swoją informację - napisz



Najczęściej czytane artykuły



Najwyżej oceniane artykuły

Blog - Ksiądz z Warszawskiego Blokowiska

Reklama

Miejsce na Twoją reklamę
W tym miejscu może wyświetlać się reklama Twoich usług i produktów. Zapraszamy do kontaktu.



Newsletter