Specjalny, czyli wyjątkowy

– Brak możliwości samodzielnego podjęcia podstawowych zadań: umycia się, zjedzenia, ubrania się powoduje, że dziecko jest skazane we wszystkim na wolę lub jej brak ze strony osób, które je otaczają. Naszym priorytetem jest to, żeby dziecko było w miarę swoich możliwości jak najbardziej samodzielne. Dla dzieci, którymi się opiekujemy, danie im możliwości wyboru jest fundamentalnym krokiem w ich rozwoju – w dziecku rodzi się poczucie sprawstwa – tłumaczy siostra dyrektor.

Tymczasem trening prostych czynności może pomóc w rozwijaniu technik szkolnych, np. w nauce pisania. – Bez odpowiedniej umiejętności i siły, którą dziecko ćwiczy przy wkładaniu skarpetek, nie będzie miało później siły, by właściwie chwycić narzędzie pisarskie. To drobne szczegóły, które w przypadku zdrowego dziecka po prostu się dzieją. W przypadku dzieci z niepełnosprawnościami są krokami, które wymagają głębszej refleksji. My w ośrodku jesteśmy po to, aby taki proces zaplanować i konsekwentnie realizować. Dzielimy się naszą wiedzą z rodzicami, którzy przecież nie muszą jej posiadać – dodaje siostra. Podkreśla też, że rozwój dziecka może nagle przybrać nieoczekiwany kierunek. Porządkują się elementy niezwiązane bezpośrednio z tym, nad czym pracują terapeuci. – Rozwój dziecka, każdego dziecka, nie składa się z wyodrębnionych punktów. Wszystko ma wpływ na wszystko. Nie wszystko możemy zaplanować, ale wiemy na pewno, że im więcej doświadczeń, tym większa szansa na rozwój.

JAKA BĘDZIE PRZYSZŁOŚĆ?

Choć ośrodek może działać dzięki dotacjom państwowym, obecny system prawny nie przewiduje kompleksowych rozwiązań, często jest nieadekwatny do potrzeb niepełnosprawnych dzieci i ich rodziców, a niektóre formy wsparcia nie przysługują rodzicom, którzy pobierają świadczenie pielęgnacyjne z tytułu rezygnacji z pracy na rzecz opieki nad dzieckiem niepełnosprawnym. W praktyce oznacza to, że rodzice tacy jak pani Monika nie mogą skorzystać nawet z pomocy opiekunki, by pójść do dentysty, załatwić sprawę w urzędzie albo w drodze na rehabilitację bezpiecznie prowadzić auto, ponieważ ich dziecko potrzebuje kogoś, kto będzie tuż obok.

Najtrudniejsze dla rodziców dzieci niepełnosprawnych pozostaje pytanie o przyszłość ich pociech. – Cały czas mamy świadomość, że dzieci dorastają, a my widzimy ogromną lukę prawną. Są jakieś propozycje: warsztaty terapii zajęciowej, środowiskowe domy samopomocy, domy pomocy społecznej, ale to nie są rozwiązania, które można zaakceptować jako realną alternatywę dla funkcjonowania dziecka w rodzinie – tłumaczy siostra dyrektor.

MISJA SPECJALNA

Praca z dzieckiem niepełnosprawnym i jego rodziną nie jest dla indywidualistów. To praca zespołowa, kompleksowe i zintegrowane działanie samorządów, poradni, szkół i ośrodka wokół rodziny. Dlatego misję ośrodka wspiera szereg osób i instytucji partnerskich.

Fundacja Entraide od lat finansuje działania na terenie ośrodka związane z modernizacją placówki, wyposażeniem sali do ceramiki oraz, razem z Kreatywną Pracownią Ceramiki z Mińska Mazowieckiego, organizacją tych zajęć. Obecnie, we współpracy z Cabaret du Coeur, wspiera też modernizację placu zabaw. – Współpracujemy z parafią i szkołami. Bardzo dużą życzliwością darzymy się z 23. Bazą Lotnictwa Taktycznego w Mińsku Mazowieckim, dowództwo co roku włącza się w organizację wydarzeń integracyjnych. Są też indywidualni przedsiębiorcy, którzy finansowo wspomagają organizację niektórych zajęć. Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna w Mińsku Mazowieckim udziela pomocy merytorycznej i deleguje swoich pracowników na potrzeby badania poziomu bezpieczeństwa naszej placówki. Mamy silne wsparcie jednostek OSP z Janowa i Zamienia. Od wielu lat, dzięki zaangażowaniu pani Krystyny Gucewicz, wychowankowie ośrodka otrzymują upominki mikołajkowe, które są odpowiedzią osób związanych z Duszpasterstwem Środowisk Twórczych z Warszawy na listy dzieci do świętego Mikołaja. Tradycją również stały się warsztaty plastyczne organizowane dla naszych wychowanków przez wolontariuszy Fundacji Orange. Na co dzień współpracują z nami też wolontariusze. Bez udziału tych wszystkich osób na pewno nasz ośrodek nie działałby tak, jak to jest dzisiaj. Jesteśmy im za to wdzięczni – podkreśla s. Katarzyna Besiekierska SM.

Czasem określenia „ośrodek specjalny” czy „szkoła specjalna” budzą negatywne skojarzenia. Tymczasem w ośrodku, który prowadzą siostry szarytki w Ignacowie, profesjonalizm łączy się z otwartością serc, a mieszkańcami są wspaniali ludzie. Dzięki takim miejscom uświadamiamy sobie, że „specjalny” wcale nie oznacza „gorszy”, ale „wyjątkowy”.