Ukraińscy sportowcy

Od 5 marca zamieszkało tutaj już dziewiętnaścioro gości z rejonów objętych wojną. Wśród nich są dwie rodziny oraz młodzież niesłysząca, należąca do ukraińskiej kadry sportowej.

– Gdy tylko rozpoczęła się wojna, zgłosił się do nas Polski Związek Głuchych z prośbą, by w gmachu naszego seminarium przyjąć osoby głuchonieme. Odpowiedzieliśmy z radością na tę prośbę i w pierwszych dniach marca najpierw przyjechało dziewięć osób – dwie rodziny głuchonieme. Później dołączyła młodzież – osiem osób. To są olimpijczycy, młodzież, która trenuje badminton i przygotowuje się do letnich igrzysk w Brazylii – tłumaczy ks. Marcin Jarzynkowski, ekonom WSD. Jak podkreśla duchowny, wybór tego miejsca był celowy – seminarium znajduje się w centrum Łodzi, niewielka odległość dzieli je od kompleksu sportowego, gdzie zawodnicy mogą trenować.

Uchodźcy zamieszkali w trzech dużych pokojach. Mają zapewnione posiłki, możliwość skorzystania z sali gimnastycznej i siłowni seminaryjnej oraz treningów w kompleksie sportowym Politechniki Łódzkiej. Trenerem ukraińskich zawodników jest mieszkająca od czterech lat w Łodzi Ludmiła Hurkalo.

– Nasze dzieci mieszkają tu we wspaniałych warunkach, gdyż mają wszystko, czego potrzeba do przygotowania się do igrzysk. Już w maju wyjadą do Brazylii. To, co tutaj otrzymali nasi sportowcy, może być tylko marzeniem dla tych, którzy pozostali w Ukrainie. Dziękuję wam za wasze mocne wspieranie nas, bo bez was zginęliby wszyscy Ukraińcy! – mówi Ludmiła Hurkalo, trener badmintona w łódzkiej szkole mistrzostwa sportowego.

Jednym z niesłyszących ukraińskich sportowców jest Siergiej Daszenko. Uczestniczył on w mistrzostwach Europy w badmintonie, gdzie zdobył trzecie miejsce w deblu męskim, a na mistrzostwach świata zajął drugie miejsce w deblu męskim. – Dziękuję wszystkim Polakom za wsparcie nas, za pomoc. Oby szybko nastał pokój i by było wszystko dobrze. Niech żyje Polska! – intonuje Siergiej Daszenko.

– Przyjechałem tutaj sam z Ukrainy, gdyż moja rodzina została na wsi w regionie winnickim – tłumaczy Taras Niegar z ukraińskiej reprezentacji. – Bardzo martwię się o swoich braci. Jeden z nich bardzo mocno wspiera Ukrainę, walcząc w ukraińskim wojsku. Tutaj czuję się bardzo dobrze i mogę spokojnie trenować. Dziękuję wszystkim Polakom za pomoc, za dach nad głową i za jedzenie. Bardzo dziękuję – mówi wzruszony sportowiec.

W tym trudnym dla wszystkich czasie sportowców wspierają najbliżsi, którzy wraz z nimi przyjechali do Łodzi z Ukrainy. – Moi rodzice zostali w Ukrainie, w regionie winnickim, została tam także moja przyjaciółka, która mieszka w Mariupolu, bardzo martwię się o nich – mówi Anastazja Daszenko. – Tutaj w Polsce, w seminarium, czujemy się bardzo bezpiecznie, mamy wszystko, co potrzebne do życia, i jest nam bardzo dobrze. Przyjechałam tutaj z moim mężem, który jest sportowcem i należy do kadry Ukrainy – podkreśla Anastazja Daszenko.

Wszyscy goście najstarszej łódzkiej uczelni wyższej zgodnie dziękują za gościnę, życzliwość, otwartość i nieustanną chęć pomocy uchodźcom przybywającym z terenów, gdzie prowadzone są działania wojenne.

– Chciałabym bardzo podziękować dyrekcji seminarium za to, że przyjęła naszych głuchoniemych sportowców. Bardzo dziękuję wszystkim Polakom za to, że wspierają naród ukraiński, bo przeżywamy teraz bardzo trudny czas, ale widzimy, że Polacy są naszymi przyjaciółmi i tak bardzo nas wspierają – mówi ze wzruszeniem trener Ludmiła Hurkalo.

Wyższe Seminarium Duchowne w Łodzi to nie jedyne miejsce udostępnione przez archidiecezję łódzką dla uchodźców. W domach formacyjnych, klasztorach, na plebaniach, a przede wszystkim w gościnnych prywatnych domach parafian wielu wspólnot parafialnych archidiecezji łódzkiej swój nowy dom znalazły setki gości z Ukrainy.