Wizjoner w mundurze

Kazimierz Sosnkowski zaczął konspirację niepodległościową jako student Politechniki Warszawskiej. Szybko został dostrzeżony przez Józefa Piłsudskiego, który powierzył mu utworzenie we Lwowie Związku Walki Czynnej, sprawującego kuratelę nad ruchem strzeleckim. Kiedy wybuchła wojna, młodzi strzelcy w szarych mundurach dawali rodakom wiarę w odzyskanie niepodległości. O Piłsudskim mówiono „Komendant”, o Sosnkowskim – „Szef”, bo organizował pracę i stał na czele sztabów, czy to w oddziałach strzeleckich, czy w legendarnej I Brygadzie.

Stanowił z Piłsudskim tandem. Nawet w więzieniu magdeburskim był jego jedynym towarzyszem niedoli. Razem powrócili do Warszawy w listopadzie 1918 r. i razem organizowali Wojsko Polskie. W czasie decydującego starcia z bolszewicką Rosją to właśnie jemu Piłsudski powierzył funkcję ministra spraw wojskowych. Ich relacje popsuły się w czasie przewrotu majowego. Sosnkowski był rozdarty między lojalnością wobec Komendanta a sprzeciwem wobec wojny domowej. Na znak protestu targnął się na swoje życie. Strzał z rewolweru wycelowanego w serce okazał się chybiony, jednak zaciążył na jego karierze. Przestał być „numerem drugim” w wojsku.