W imieniu Rzeczypospolitej Polskiej przed stu laty gen. Józef Haller dokonał w Pucku zaślubin Polski z morzem. Na mocy traktatu wersalskiego Polska odzyskała dostęp do Bałtyku na odcinku 147 km.
Puck po raz pierwszy wspominany był w „Kronice oliwskiej” w 1215 r. jako osada targowa, a od połowy XIII w. był grodem kasztelańskim książąt wschodniopomorskich. W 1309 r. został zagarnięty przez Krzyżaków i w połowie XIV w. otrzymał prawa miejskie. W 1466 r. na mocy II pokoju toruńskiego został włączony do Prus. W latach 1678-1696 starostą Pucka był Jan III Sobieski, późniejszy król Polski i zwycięzca spod Wiednia – i zabiegał o dostęp Polski do morza. Gdy Polska znalazła się pod zaborami, Puck był w zaborze pruskim. Część mieszkających tu Kaszubów odważnie przyznawała się do swojej narodowości, własnego języka i wiary katolickiej.
Puck swój wielki dzień miał 10 lutego 1920 r. Niemcy opuścili miasto 9 lutego, a już następnego dnia dokonał się tu uroczysty akt zaślubin Polski z morzem.
Uroczystość miała podniosły charakter. Ministra spraw wewnętrznych, późniejszego prezydenta, Stanisława Wojciechowskiego witali przedstawiciele wszystkich rodzajów wojsk. Przy dźwiękach hymnu narodowego wciągnięto na maszt polską banderę. Sztandary poszczególnych formacji wojskowych zostały symbolicznie zanurzone w falach Bałtyku. „Oto dziś dzień krwi i chwały. Jest on dniem wolności, bo rozpostarł skrzydła Orzeł Biały nie tylko nad ziemiami polskimi, ale i nad morzem polskim. Zawdzięczamy to przede wszystkim miłosierdziu Bożemu, a potem wszystkim, którzy w walce nie ustawali” – mówił gen. Haller.
Symbolicznym znakiem zaślubin było wrzucenie do morza platynowego pierścienia. Drugi, identyczny, gen. Haller nałożył na swój palec. Pierścienie ufundowali wcześniej Polacy mieszkający w Gdańsku.
Dziekan polowy ks. Antoni Rydlewski odprawił Mszę Świętą, a kazanie wygłosił ks. Józef Wrycza, pierwszy proboszcz Dywizji Pomorskiej i kapelan Garnizonu Toruńskiego, który jeszcze kilka miesięcy wcześniej był więźniem pruskim skazanym na karę śmierci za rzekomą zdradę stanu. „Syny kaszubskie, błogosławcie Panu, od dziecięcia zaledwie paciorek mówiącego aż do starca siwowłosego, wyczekującego od lat zbawienia pańskiego, i wy, synowie całej Polski, błogosławcie Panu, że dał wam dożyć tego dnia szczęśliwego, w którym odzyskujecie wolność upragnioną w ojczyźnie polskiej, a w zamian za to szczęście dar tak zacny dajecie ojczyźnie – morze polskie” – mówił w homilii. Kiedy ks. Wrycza zmarł w 1961 r., władze PRL odmówiły asysty wojskowej na pogrzebie, mimo iż posiadał stopień oficerski i odznaczenia bojowe.
Kiedy w 1985 r. w Pucku odbywały się uroczystości z okazji 65. rocznicy zaślubin Polski z morzem, kard. Józef Glemp powiedział: „Zaślubić morze to znaczy wyrazić wolę Narodu, który raz na zawsze chce być na Wybrzeżu. (…) Zaślubić to znaczy także bronić, bo przecież związek kraju, czyli ziemi, z falami Bałtyku wymaga obrony – i wiele już za niego przelano krwi. (…) Zaślubić wreszcie to znaczy kochać. Ludzie związani z morzem, żyjący tutaj rybacy kochają morze. Ale trzeba, ażeby cały Naród kochał morze”.
Uchwałą Sejmu rok 2020 został ustanowiony Rokiem Zaślubin Polski z Morzem w Pucku.
Co? Gdzie? Kiedy?
