Doping musi być?

Johnson wpadł na dopingu podczas igrzysk olimpijskich w Seulu. Był rok 1988. Byłem młody, naiwny. Rosjanka przyznała się do upadku w roku 2016. Młody już nie jestem, naiwności we mnie też jakby dużo mniej. Ale ból pozostaje ten sam. Kibicowskie serce boli... Znów (a może niezmiennie i ciągle?) ktoś stara się zrobić nas w konia. Z jednej strony sprzedaje ludzi mających być ikonami sportu, przykładami dla najmłodszych. A z drugiej pomaga tym samym zawodnikom stać się herosami, ale robi to sztucznie. Bez mrugnięcia okiem pozwala budować sportowe kariery w oparciu o niedozwolone wspomaganie. Strefa szarości jest coraz większa. I nie pomaga nic. Sportowcy są śledzeni, ścigani, pilnowani. A doping wciąż jest.

Nie znam mądrego, który powie, jak sobie z tą plagą poradzić. Dlatego nie dziwią mnie pojawiające się coraz częściej głosy, że należy skończyć z ograniczeniami. Kto chce, niech się szprycuje. Przynajmniej będziemy mieli jasność i pewność, że ci najlepsi oprócz treningów prowadzą też wspomaganie. W ten sposób skończy się nasza naiwność, skończą się niedomówienia. Nikt nie będzie czuł się oszukany, bo każdy będzie mógł spróbować tej sztucznej drogi rozwoju. Pomysł szalony? Być może. Równie szalone są jednak próby złapania oszustów. A gdy nawet się udaje, pozostaje tak ogromny niesmak, że człowieka aż coś ściska w środku. Bo w tej walce nie ma zwycięzców. Porażką są tysiące „koksujących się” zawodników i porażką jest każdy kolejny wykryty doping.

Wystarczy przypomnieć przypadek Pawła Kuliżnikowa. Rosyjski łyżwiarz szybki już w 2012 r. został zawieszony za stosowanie niedozwolonych środków. Powrócił po dwuletniej dyskwalifikacji i nagle zdominował rywali w swojej dyscyplinie. Zachwytom nie było końca. A teraz? Trafił na listę tych, którzy przyjmowali lek o nazwie meldonium. Dlatego wciąż w mojej głowie kołacze się pytanie: a może tak musi być? Może współczesny sport bez dopingu już nie może istnieć? Bolesne to pytanie. Ale trzeba je stawiać i trzeba je powtarzać, szczególnie w roku igrzysk olimpijskich. Niestety, na wyczyny sportowców w Rio de Janeiro też trzeba będzie patrzeć przez pryzmat wydarzeń z ostatnich tygodni. Teraz na tapecie jest meldonium. Za kilka miesięcy możemy usłyszeć o kolejnym specyfiku, który zepsuje nam smak wielkiego święta. I znowu zostaniemy bez wniosków?

Mariusz Jankowski Idziemy nr 12 (546), 20 marca 2016 r.