Nie zapominajmy

O tych, którzy byli dla nas ważni. O tych, którzy stanęli na naszej drodze życiowej i przekazali nam istotne rzeczy. O tych, za którymi tęsknimy. Nie zapominajmy. Chociaż czasami, jak pisał nieodżałowany ksiądz Jan Twardowski, żal jest w nas ogromny.

Żal że się za mało kochało
że się myślało o sobie
że się już nie zdążyło
że było za późno (…)

Pamiętajmy. Bo nasza pamięć ma wartość. Tą wartością jest chwila modlitwy, ciepłych wspomnień, odwiedzin na grobie. Czasami to tak niewiele, a znaczy tak dużo.

Dla mnie ten czas zawsze był podszyty smutkiem. Jako dziecko byłem jednym z niewielu wśród rówieśników, który odwiedzał grób Taty. Dziś myślę, że dzięki temu Zaduszki są dla mnie czymś wyjątkowym, nauczyłem się bowiem zatrzymywać. Chociaż na chwilę. I wspominać ludzi dla mnie ważnych.

Dlatego wspominam. Pana Bohdana Tomaszewskiego, mistrza mikrofonu, z którym miałem przyjemność poprowadzić w radiu Plus kilka sportowych audycji. Lekcje były to bezcenne. Spokój, mądrość, klasa. Tego się nie da łatwo nauczyć. Można jednak próbować. Na pewno warto.

Nigdy nie zapomnę legendarnego trenera Kazimierza Górskiego. Miałem zaszczyt być gościem w jego domu. Nigdy w życiu nie spotkałem skromniejszego człowieka. Na zawsze Pan Kazimierz będzie w mojej pamięci.

Lubię wspominać spotkania z Panią Ireną Szewińską. Wybitną sportsmenką, mądrą kobietą. Zawsze nienagannie ubraną, ciepłą, uśmiechniętą.

W tych dniach zawsze dociera do mnie, że miałem w życiu trochę szczęścia. Bo nie każdemu jest dane spotkać na swojej drodze mistrzów. I warto te spotkania, te chwile, pielęgnować w pamięci. Nawet jeśli czasami wywołują one w nas poczucie pustki. Nawet jeśli te wspomnienia sprawiają, że z kąta wychyla się smutek. Nie szkodzi, bo jak pisała współzałożycielka Warszawskiej Opery Kameralnej, poetka Joanna Kulmowa:

(…) Smutek to jest mrok po zmarłych tu,
ale dla nich są wysokie, jasne światy.
Zapal świeczkę.
Westchnij.
Pacierz zmów.
Odejdź pełen jasności skrzydlatej.