Są przypadki, gdy sportowcowi sznurują usta trenerzy, sponsorzy czy działacze. Jeśli pozwalają na rozmowy, to tylko te kontrolowane.
Zakończył się miesiąc, w którym obchodzimy Dzień Dziennikarza Sportowego. Dlatego chciałem dziś Państwa poprosić o zrozumienie. I wybaczenie, że nie zawsze udaje się stanąć na wysokości zadania. Bardzo trudno o dobre dziennikarstwo bez słów. W gazecie to niemożliwe. W radiu niemal niewykonalne. W telewizji – do zrobienia, ale… nie w każdej formie naszych działań i w niewielu okolicznościach. Zawsze trzeba się wtedy wspiąć na wyżyny sztuki dziennikarskiej. Dlatego tak ważna i cenna jest umiejętność rozmawiania.
Celowo napisałem: „rozmawiania”, a nie: „przeprowadzania wywiadów”. Każdemu sportowcowi można zadać pytania: Jak się czuje? Co się stało? Dlaczego się nie udało?... I od biedy będzie wywiad. Miałem szczęście spotkać na swojej drodze mądrych nauczycieli zawodu, którzy często podkreślali, że nie ma szans na ciekawy materiał bez dobrej rozmowy, bez prawdziwego zainteresowania ze strony dziennikarza. Święte to były porady i nauki. Do dziś je wspominam, gdy po emisji jakiegoś materiału czuję niedosyt i niezadowolenie. A przyczyny takiego stanu rzeczy często są proste. Jeśli robię coś z przymusu, bez chęci i pozytywnego nastawienia lub po prostu gdy jestem nieprzygotowany albo zmęczony, wtedy gniot gwarantowany.
Czytaj dalej w e-wydaniu lub wydaniu papierowym
Idziemy nr 31 (669), 5 sierpnia 2018 r.
Artykuł w całości ukaże się na stronie po 15 sierpnia 2018 r.
Co? Gdzie? Kiedy?
