W Ruch Światło-Życie wciąż praktykowany jest zwyczaj dobrowolnej abstynencji od alkoholu na rok lub całe życie. Niektórzy podejmują takie wyrzeczenie w czyjejś intencji. Tak było w przypadku Kingi.
W Ruch Światło-Życie wciąż praktykowany jest zwyczaj dobrowolnej abstynencji od alkoholu na rok lub całe życie. Niektórzy podejmują takie wyrzeczenie w czyjejś intencji. Tak było w przypadku Kingi. Jadąc na wakacyjną „oazę” w wieku osiemnastu lat, Kinga nie miała zamiaru podpisywać Krucjaty Wyzwolenia Człowieka, czyli przyrzeczenia dobrowolnej abstynencji od napojów alkoholowych. Sama piła bardzo rzadko, więc nie widziała takiej konieczności.
W czasie jednej z homilii kapłan tłumaczył, że abstynencja jest darem, który można ofiarować dobrowolnie z miłości komuś uzależnionemu, kto nie potrafi odmawiać. - Przypomniałam sobie o wujku, który często przesadzał z alkoholem na imprezach, a później dziwnie się zachowywał i był pośmiewiskiem całej rodziny – mówi Kinga. – Postanowiłam ofiarować mój post za niego. Rozeznała, że Pan Bóg prosi ją osobiście o takie przyrzeczenie do końca życia.
Najtrudniej było przez cztery lata w akademiku. - Współlokatorki przyjęły sobie za punkt honoru, żeby namówić mnie choćby na jeden kufel piwa. Gdy to nie przyniosło rezultaty, dały jej spokój. Od chwili złożenia przeczenia minęło już 20 lat. Kinga jest mamą dwójki dzieci. Koledzy z pracy zdążyli się przyzwyczaić do jej abstynencji, rodzina także. Złośliwe żarty w pracy skończyły się, kiedy firmowy prawnik prowadził samochód po pijanemu, spowodował wypadek i wylądował na wózku inwalidzkim. - Niektórzy, obserwując moje zachowanie, pierwszy raz pomyśleli, że w ogóle wolno odmawiać i pierwszy raz zebrali się na odwagę, żeby odmówić – mówi Kinga.
Co? Gdzie? Kiedy?
