Kiedy pokazują się z szóstką dzieci, w tym jednym niepełnosprawnym, słyszą często: „To chyba na tym koniec? ”. Oni wiedzą, że nie sami o tym decydują.
Mówi się, że „neony” – jak się popularnie nazywa w Kościele członków wspólnot neokatechumenalnych – z założenia mają dużo dzieci. – Ale nie dzieje się to samo z siebie – mówi Rafał Urbański, od 17 lat ojciec rodziny. – Kiedyś nasze życie szło zupełnie innym torem. Urodziliśmy się na początku lat 70. z rodziców, którzy swój okres prokreacji przeżywali w czasie rewolucji seksualnej. Ja jestem jedynakiem, Paulina ma jednego brata. Fakt, że my mamy dużo dzieci, wcale nie jest oczywistością.
Żaden poród nie był łatwy, potem gruchnęła wiadomość, że Ania urodzi się z zespołem Downa. – Ania jest naszym czwartym dzieckiem i dowodem na cuda, inaczej bowiem nie da się wytłumaczyć, że po niej na świat przyszli jeszcze Antek i Rozalka – mówi Rafał. Jako niespełna roczne dziecko Ania przeszła zapaść, która spowodowała otwarcie się rodziny na Boga i Jego plan, czyli na życie. Owocem tego jest piąte dziecko, które urodziło się półtora roku później.
Czytaj dalej w e-wydaniu lub wydaniu papierowym
Idziemy nr 26 (664), 1 lipca 2018 r.
Artykuł w całości ukaże się na stronie po 11 lipca 2018 r.
.jpg&w=624&h=543)
Co? Gdzie? Kiedy?
