Dzień Judaizmu

Jak co roku, o tej porze odkładam inne tematy i przypominam o Dniu Judaizmu w Kościele katolickim w Polsce. Oczywiście, wątki żydowskie są w Kościele obecne stale i od zawsze. Dzień Judaizmu ma za zadanie tylko je podkreślić, podświetlić i przybliżyć.

Od wielu lat uczestniczę w pracach przygotowawczych do tego dnia i obserwuję wciąż ten sam kłopot: archaiczność naszego spojrzenia na judaizm. W największym skrócie chodzi o to, że w – jakże licznych – odniesieniach codziennego nauczania naszego Kościoła do religii żydowskiej pomija się jej żywotność i jej współczesność. Choćby w tych dniach czytamy, że „gdy nadszedł dzień ósmy i należało obrzezać Dziecię, nadano mu imię Jezus” (Łk 2,16-21). I tak się nadal wśród pobożnych Żydów dzieje: że gdy nadchodzi dzień ósmy, chłopiec zostaje obrzezany; jest to wydarzenie zarówno religijne, jak i rodzinne oraz społeczne. Podobnie święta żydowskie, które obchodził Pan Jezus ze swymi uczniami i które także dziś obchodzą wspólnoty i rodziny żydowskie. Także tu, w Polsce, w synagogach Warszawy czy Krakowa, Wrocławia czy Poznania. Zapominamy o tym, lub raczej nie wiemy. I o tym Dzień Judaizmu powinien przypominać.

Coraz więcej jest wyjazdów do Izraela, gdzie każdy naocznie może się przekonać, że judaizm jest religią żywą, nie tylko historycznie obecną na kartach Starego Testamentu. W tym roku, w ramach Dnia Judaizmu, w Warszawie pokazany będzie – wstęp wolny! – izraelski film Ramy Burshtein „Wypełnić pustkę” (2012) o małżeństwie w ortodoksyjnej – jak się zgodnie z wymogami poprawności mówi – rodzinie żydowskiej. W dyskusji o nim wezmą udział rabin Szalom Stambler z żoną Diną Stambler, rodzice kilkorga dzieci. Państwo Stamblerowie związani są z ruchem Chabad Lubawicz, który – według własnego określenia – „jest jedyną organizacją odwołującą się w Polsce do tradycji chasydzkich i pierwszą organizacją religijną działającą wśród osób niereligijnych i zajmującą się upowszechnieniem wśród nich zasad judaizmu”. Można powiedzieć, że Chabad Lubawicz wspiera odradzające się życie religijne wszędzie tam, gdzie tego wsparcia Żydom potrzeba.

Ksiądz profesor Łukasz Kamykowski z Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie, nie tylko wybitny uczestnik dialogu chrześcijańsko-żydowskiego, ale i jego promotor, pisze, że „od samego początku, od swego powstania chrześcijaństwo, jako odrębna społeczność religijna, głosząca własną drogę zbawienia, musi odnosić się do Żydów i niesie w sobie – chce tego czy nie – jakiś ich obraz, przynajmniej w tym zakresie, w jakim dotyczy on ich religii. Od początku będzie to również obraz złożony, mocno zabarwiony emocjonalnie, w którym barwy jasne i mroczne mogą występować w różnej proporcji, ale jedne i drugie będą mocno nasycone. Wynika to z genezy chrześcijaństwa, powstałego wewnątrz społeczności i religii żydowskiej”.

Ksiądz Kamykowski napisał to w swojej najnowszej książce „Obraz Izraela i Żydów w myśli chrześcijańskiej”, która jest podręcznikiem dla studentów podyplomowych studiów „Relacje chrześcijańsko-żydowskie”. Studia uruchomił Uniwersytet Papieski Jana Pawła II. Cieszą się sporym powodzeniem.