Kocham Kościół

Kolejny tydzień Wielkiego Postu warto poświęcić refleksji na temat Kościoła. Rozważania dotyczące wspólnoty Kościoła nie należą jednak do łatwych, jesteśmy bowiem w mediach bezustannie bombardowani informacjami na temat grzechów duchownych, powszechnie spotykamy się z podważaniem sensu istnienia Kościoła – „Bóg tak, Kościół nie” – niejednokrotnie słyszymy o jego braku przystosowania do współczesności i zarzuty, że promuje poglądy z „ciemnogrodu”. To spojrzenie bardzo utrudnia nam miłość do Kościoła.

W czasie Wielkiego Postu mamy jednak zapytać, w jaki sposób na Kościół patrzy sam Chrystus. Co myśli o wspólnocie swoich uczniów, o swojej Oblubienicy? Chrystusowego spojrzenia uczymy się z Pisma Świętego, z nauczania papieży i soborów czy wreszcie z tekstów liturgicznych. Określeń i obrazów Kościoła znajdujemy całe mnóstwo. Jedne powstały na kanwie wątków biblijnych (Kościół – Winnica, Nowe Jeruzalem, Oblubienica, Naród Wybrany), inne mają korzenie w refleksji teologicznej późniejszych wieków (Kościół – Wspólnota, Matka). Każdy obraz wnosi nowy element, wzbogaca naszą więź z Kościołem i pokazuje jego niezwykłość i piękno.

Tak! Kościół jest wspaniały! Zresztą, sam o sobie mówi tak ustami biskupa w obrzędzie poświęcenia nowej świątyni: „Kościół jest wspaniały, jest miastem położonym na górze, widocznym dla wszystkich, w nim bowiem jaśnieje odwieczne światło Baranka i rozbrzmiewa wdzięczny śpiew błogosławionych”. Nasz stosunek do Kościoła powinien mieć coś z takiego spojrzenia – świeżego, radosnego, pełnego entuzjazmu. I nie jest to wcale spojrzenie oderwane od codzienności, uciekające od problemów i trudności. To jest spojrzenie Boże, bo Bóg patrząc na nas, widzi najpierw to, co w nas piękne, głębokie, nieskończone, a dopiero potem naszą nędzę. Kardynał Joseph Ratzinger lubił Kościół nazywać „świętą wspólnotą grzeszników”. Kościół jest najpierw święty, piękny, wspaniały, a dopiero potem grzeszny i poraniony. Kościół nigdy nie traci oblicza Oblubienicy, nawet gdy wiele w nim z nierządnicy.

Warto więc w czasie Wielkiego Postu zadać sobie pytanie o swoje spojrzenie na Kościół – czy przypomina bardziej to „medialne”, czy może Chrystusowe. Wiele osób dziś deklaruje, że zależy im na dobru Kościoła. To ważne i potrzebne deklaracje, ale mogą one prowadzić do autentycznego dobra tylko wtedy, gdy ci, którzy je składają, patrzą na Kościół tak, jak czyni to sam Chrystus.

Rozwinięciem powyższej refleksji są codzienne rozważania rekolekcyjne „Jezus w wielkim mieście” w Radiu Warszawa, telewizji razem.tv oraz na Facebooku (www.facebook.com/Jezus.w.wielkim.miescie)

ks. Łukasz Żak fot. archer10 (Dennis) REPOSTING / Foter / CC BY-SA Idziemy nr 10 (493), 8 marca 2015 r.