Komentarze do czytań - 11 czerwca

komentarze Bractwa Słowa Bożego, autor: ks. Błażej Węgrzyn

Pierwsze czytanie: Dz 11, 21b-26; 13, 1-3

Mimochodem nasuwa się skojarzenie współczesnych wizytacji parafii przez biskupa, prawda? Napięcie, nastrój „akademijny”, logika „jak dobrze wypaść”, „oby wszystko zagrało”… A za czasów apostolskich przyjazd „urzędnika” z „kurii” jerozolimskiej był prostym wydarzeniem wiary, wyrazem troski bardziej doświadczonego Kościoła o Kościół świeżo zrodzony, raczkujący. Nawet imię wysłannika na to wskazuje: Barnaba, to po aramejsku „syn pocieszenia” (lub „proroctwa”)! Pozwólmy, zatem Barnabie nadal prorokować i pocieszać – w konkrecie naszego Kościoła. Barnaba widzi działanie łaski i zachęca do trwania przy Panu; jest naszą odpowiedzialnością, by instytucjonalny wymiar Kościoła nie przesłaniał wymiaru duchowego, czyli wspólnoty łaski właśnie, ale służył mu. Potrzebujemy w Kościele prawa i władzy oraz dóbr doczesnych, które wspomogą rozumienie Objawienia Bożego samego w sobie, przetłumaczenie go na język współczesny i rozeznanie aktualnego sposobu życia nim. Dalej, Barnaba przyprowadza Szawła, czym potwierdza miłosierdzie, jakiego ten doświadczył pod Damaszkiem, i zarazem wskazuje, że jego – domniemana – pokuta w Tarsie, także miała sens. Miłosierdzie, więc, które tak dziś w Kościele głosimy, nie znosi granic moralnych, ale toruje drogę nawróceniu każdego człowieka poprzez naszą gotowość do przebaczenia mu.

Psalm responsoryjny: Ps 98, 1.2-3ab.3c-4.5-6

Jednym tchem – co zostało nawet ujęte w jednej zwrotce – wymienia Psalmista pogan i dom Izraela, czym zapowiada uniwersalność Kościoła. Spełnienie tego proroctwa medytowaliśmy w pierwszym czytaniu: Barnaba, syn proroctwa z domu Izraela, cieszy się z objawionej na oczach pogan sprawiedliwości Pana. On dobrze zna swoje miejsce: pośredniczy i udostępnia zbawienie innym.

Ewangelia: Mt 10, 7-13
„Bliskość” królestwa niebieskiego niekoniecznie polega na samym dystansie czasowym: „niedługo”, „wkrótce”, „zaraz” itd. „Blisko”, to znaczy tuż obok, w tej niepozornej postaci Rabbiego z Nazaretu, który zarazem identyfikuje się ze swoim równie niepozornym Kościołem, na razie apostolskim. Jezus nie posyła uczniów z racji niedostatków marketingowych – dziś wypuściłby trailer w Internecie lub zorganizował szeroko zakrojoną kampanię medialną; nie uczy też ich dobrych manier ze względów pijarowych (Przywitajcie godnego człowieka pozdrowieniem). Chce za to uświadomić, że królowanie Boga nie dokonuje się poza relacjami, ale właśnie w nich. Łaska uzdrowienia, wskrzeszania, oczyszczania, egzorcyzmowania itp. nie jest rzeczą, duchowym płynem, ale dotknięciem Boga w Duchu i dlatego nie poszukuje bezosobowego, mechanicznego dystrybutora, lecz apostoła z krwi i kości.