Komentarze do czytań - 17 lipca 2019

Pierwsze czytanie: Wj 3,1-6.9-12
    Mojżesz, po tym jak zabił Egipcjanina, zbiegł do ziemi Madian. Zapewne wydawało mu się, że już osiądzie tam na dobre, że nigdy nie wróci do Egiptu, bo nic tam na niego nie czeka. To grzech pozbawił go nadziei na powrót. W tej historii Bóg okazuje się być stroną aktywną w poszukiwaniu. To właśnie Bóg odnalazł Mojżesza w miejscu, gdzie nikt nawet nie pomyślałby, żeby go szukać. Przez ukazanie się w płonącym krzewie Bóg pokazał Mojżeszowi swoją moc, która jest fascynująca, ale nie niszczy, gdyż krzew nie spłonął. To moc, która pociąga i skłania do upadnięcia przed nią na kolana, ale tylko po to, aby Bóg mógł zaraz powiedzieć do człowieka: „Wstań! Oto teraz posyłam cię…”. Bóg, który zafascynuje i równocześnie powie, czego od człowieka oczekuje. Podobnie jak Mojżesz, każdy z nas może poczuć się niegodny. Zawsze jednak rodzi się w nas pytanie, czy to na pewno poczucie niegodności, czy może jedynie próba ucieczki od oczekiwań Bożych. Dotyczyć to może nawet tak oczywistego powołania jak świętość, do której każdy ochrzczony jest wezwany. Niejednokrotnie zadajemy sobie pytanie: Ja? Do świętości?

Psalm responsoryjny: Ps 103
    Słowa tego psalmu mogłyby posłużyć Izraelitom do okazania Bogu wdzięczności za to, że zauważył ich nędzę w Egipcie i chce ich stamtąd wyrwać. Podobnie i nam mogłyby służyć, jako wyraz wdzięczności Bogu za nieustającą troskę o nas.

Ewangelia: Mt 11,25-27
    W tekście Ewangelii polskie słowo „prostaczek” odpowiada greckiemu słowu, które oznacza dziecko. Co może być tak cennego w postawie dziecka dla Jezusa? Przede wszystkim brak ograniczeń! Nas, w odbiorze Ewangelii czy Bożego działania, krępują nasza wiedza i doświadczenie. Dziecko działa inaczej. I to właśnie tak docenił Jezus. Docenił dziecko, które nie ogranicza Boga. Takim objawia się Bóg.