Komentarze do czytań - poniedziałek I tygodnia Adwentu (rok A, II)

  Komentarze Bractwa Słowa Bożego, ks. dr Adam Dynak

Pierwsze czytanie: Iz 4, 2-6

Prorok Izajasz zdominował liturgię słowa na czas Adwentu. Pierwsze czytanie większości adwentowych dni pochodzi z jego księgi. Zawartość objętościowa i teologiczna tego dzieła sprawia, że Izajasz nazywany jest „księciem proroków”, ale o wiele bardziej ciekawym jest nazywanie go „ewangelistą Starego Testamentu”. Tytuł ten wynika przede wszystkim z obfitości proroctw o charakterze mesjańskim i eschatologicznym, niosących w swojej treści wiele radości i nadziei. Przykładem tego jest czytany dziś fragment. Przystępując do lektury proroctw Izajasza, należy jednak wziąć pod uwagę pewną rzecz. Wypowiedzi wszystkich proroków, ale szczególnie Izajasza, mają charakter poetycki, metaforyczny, dlatego nie można traktować ich dosłownie, literalnie. Dla ich zrozumienia potrzebne jest światło Ducha Świętego, potrzebny jest pewien poziom życia duchowego, życia wiary. W przeciwnym razie teksty te niejednemu mogą wydać się niezrozumiałe i prowadzić donikąd, czy wręcz zniechęcić do lektury Pisma świętego. Z pewnością wizje Izajasza należy czytać w kontekście całego Objawienia. Przekonuje nas o tym dzisiejszy fragment, gdzie wysławiane Jeruzalem w ostateczności oznacza nowe, wieczne Miasto Boże, miejsce szczęśliwego przebywania wszystkich wierzących w Chrystusa (zob. Ap 21 – 22).

Psalm responsoryjny: Ps 122 (121) 1-2,4-5,6-7,8-9

Dziś zgromadzenie liturgiczne śpiewa ten sam psalm, którym odpowiedziało na usłyszane słowo Boże wczoraj, w pierwszy dzień liturgicznego Adwentu. To powtórzenie można potraktować na wiele sposobów. Najpierw zauważmy, że treść responsorium jest na tyle bogata i wyrazista, że można odwoływać się do niej każdego dnia Adwentu, który przecież z założenia jest czasem radosnego oczekiwania na spotkanie z Panem. Deklamacja psalmu dzień po dniu, na początku Adwentu, pomaga chrześcijanom radośnie wejść w ten okres i w ten sposób go przeżywać. Treść psalmu posiada również widoczny związek z tym, co w dzisiejszej liturgii głosi Izajasz. Prorok zapowiada oczyszczenie z grzechów i świętość ludu Bożego. Lud Nowego Przymierza, będący beneficjentem tych zapowiedzi, śpiewając ten psalm, wyraża wdzięczność Bogu. Jednocześnie, zarówno słowa Izajasza jak i związana z nimi treść responsorium, stanowią zachętę i pobudzają pragnienie, aby całym życiem odpowiedzieć na dar Boży.

Ewangelia: Mt 8, 5-11

Kilka szczegółów tego opowiadania zasługuje na uwagę. Setnik, poganin i człowiek wojny, posiada wiarę, która znalazła uznanie samego Jezusa. Posiada również skromność i pokorę, która zupełnie nie pasuje do człowieka jego profesji. Ponadto, wstawia się on za swoim cierpiącym sługą, co w świecie pogańskim, funkcjonującym w systemie niewolniczym jest czymś niezwyczajnym. Wartości prezentowane przez setnika to w pewnym sensie zapowiedź przyszłej ewangelizacji świata pogańskiego. Ci ludzie także nosili obraz Boży w sobie, a więc ze swej natury byli gotowi przyjąć to, co przyniósł Zbawca świata. Jeżeli ci, którzy - po ludzku sądząc – byli tak dalecy od Boga, dostępowali tak wielkich, cudownych łask i potrafili je przyjąć, o ileż bardziej my, chrześcijanie, możemy i powinniśmy otworzyć się na Boże prowadzenie w życiu. Ewangeliczne przykłady nawróconych pogan są niezwykle wymowne na początku Adwentu.