Komentarze do czytań - 21 września 2019

komentarze Bractwa Słowa Bożego, autor: Anna Twardziłowska
    Pierwsze czytanie: Ef 4,1-7.11-13
    Autor Listu do Efezjan napomina czytelników, aby starali się o jedność Kościoła. Wzywa do postępowania zgodnego z powołaniem chrześcijanina. Cechy, które wyróżniają ucznia Chrystusa i świadczą o wierności powołaniu, które otrzymaliśmy, to: pokora, cichość, cierpliwość oraz znoszenie siebie nawzajem w miłości. Należy zauważyć, że nie są to cechy cenione w świecie zewnętrznym. Trzeba też podkreślić dodatek „w miłości”, który się tu pojawił. Znoszenie drugiego człowieka obok nas nie oznacza więc cierpiętnictwa czy ciągłego narzekania, ale oznacza postawę, w której potrafię patrzeć na drugiego człowieka z miłością, którą ofiaruję samemu sobie. Potrafię patrzeć tak jak Chrystus i działać z miłością.
Wydarzeniem eschatologicznym w Liście do Efezjan jest wzrost ciała Chrystusa, w którym ludzkość znajduje swoją jedność i uczestniczy w pełni bóstwa. Ciało wzrasta dzięki życiu, które ciągle otrzymuje od Chrystusa przez kanał posług. Słowo podkreśla fakt, że każdy człowiek otrzymał od Chrystusa łaskę. Należy więc pamiętać, że charyzmaty takie jak: proroctwo, bycie pasterzami czy nauczycielami, nie zostały dane ku pokazaniu naszej wielkości, czy naszemu wywyższeniu, ale dla służby we wspólnocie. W takim kluczu należy więc oceniać też wykorzystanie tego daru.

Psalm responsoryjny: Ps 19, 2-3.4-5
     Na psalm ten składa się połączenie teologii stworzenia oraz teologii mądrości. Psalm rozpoczyna się od ogłoszenia chwały (kabod) Boga. Chwała Boga objawia się przez Jego działanie (dzieło rąk Jego). Dzień i noc niczym dwa chóry w świątyni przekazują naukę o potędze Boga, o Jego słowie. Wszystkie ciała niebieskie poprzez swoją obecność są głosicielami Bożej nauki. Ich głoszenie polega na budzeniu podziwu i kierowaniu ku Bogu myśli tych, którzy na nie patrzą. Szczególne miejsce wśród ciał niebieskich zajmuje słońce - jeden z Bożych posłańców. W drugiej części psalmu autor poucza o drugiej księdze informującej człowieka o Bogu, którą jest Pismo święte. Podczas gdy księga przyrody uczy o Bożej wielkości, Księga Pisma uczy o tym, jak postępować, aby się Bogu podobać.
 
Ewangelia: Mt 9,9-13
    Obecność Jezusa pośród grzeszników wpisuje się w kontekst uzdrowień dokonywanych przez Jezusa. W rozdziałach 8 i 9 Jezus uzdrowiciel chce przede wszystkim uzdrawiać z choroby grzechu. Mówi o tym wyraźnie, gdy stwierdza, że lekarza potrzebują ci, którzy są chorzy. Jezus, widząc grzesznika, nie potępiał go, ale leczył, uwalniał z sideł zła. Jakże inna jest ta postawa od postawy faryzeuszy, dla których właściwą reakcją było potępienie człowieka i oddzielenie się od niego. Ta postawa tak bardzo ludzka a tak odległa od myślenia Bożego. Gdy Jezus wychodził z Kafarnaum, ujrzał człowieka. Od Jego spojrzenia pełnego miłości zaczyna się całkowita i natychmiastowa przemiana Mateusza. To Jezusowe spojrzenie i powołanie wiąże się z misją „pójdź za mną”. Jezus nie waha się powołać do grona swoich najbliższych uczniów celnika, czyli człowieka pogardzanego przez swoich współbraci.  Efekty tej misji znajdują się już w następnym zdaniu – przyszło do Jezusa wielu celników i grzeszników. Cytat z Oz 6,6: „chcę raczej miłosierdzia niż ofiary” przypomina, że przywiązanie tylko do zewnętrznej strony kultu nie sprzyja nawróceniu, które dokonuje się w sercu. Ten, kto widzi swój grzech, jest zdolny pójść za Jezusem, a ten, kto go nie dostrzega i uważa się za niewinnego, potrzebuje najpierw dostrzec, że jego życie nie jest jego zasługą wynikającą ze składanych ofiar, ale darem Bożego miłosierdzia. Zadaniem, jakie Jezus daje faryzeuszom, jest więc najpierw doświadczenie, odkrycie, nauczenie się, na czym polega miłosierdzie.