„Jan zda się stanowić granicę obydwóch Testamentów, Starego i Nowego. O tym, iż istotnie stanowi pewnego rodzaju granicę, świadczy sam Pan, kiedy mówi: „Prawo i Prorocy aż do Jana”.
komentarze Bractwa Słowa Bożego, autor: Teresa Pieczyńska
Pierwsze czytanie: Iz 49, 1-6
Trwajmy razem we wspólnocie, nie zaś w rozproszeniu. Dzięki temu Chrystusowy Kościół będzie silny i bezpieczny. W drugiej pieśni o Słudze Jahwe rozbrzmiewa ponadczasowe i ponadpokoleniowe wezwanie do zjednoczenia Narodu Wybranego, rozproszonego w wyniku wieloletniej niewoli. Jahwe skupi wokół siebie synów Izraela, sprowadzając ich z najdalszych zakątków i to nie tylko w sensie dosłownym, ale także w wymiarze duchowym, co oznaczać będzie jego duchowe nawrócenie i odnowienie kultu Boga Jahwe. Pan znowu będzie w centrum życia religijnego i społecznego. Nastąpi wyzwolenie z grzechu, z bałwochwalstwa, z podporządkowania swego życia pogańskim zwyczajom i prawom na rzecz powrotu do wiary w Boga Jedynego oraz działalności misyjnej pośród pogan.
Skoro Izrael, jako wybrany i umiłowany lud, nie wywiązał się z powierzonego mu zadania, aby inne narody przyprowadzić do Pana, Jahwe zsyła innego Sługę, którym w świetle Nowego Testamentu jest zapowiadany Mesjasz. Stanie się On światłością narodów i wyczekiwanym wyzwoleniem. Zainicjuje wielkie dzieło misyjne, a naśladowanie Jego życia otworzy ludziom drogę do osiągnięcia zbawienia.
Psalm responsoryjny: Ps 139, 1-3.13-14ab.14c-15
Psalm jest wyrazem osobistych uczuć i głębokich przeżyć autora (króla Dawida), ale z powodzeniem można go uznać za utwór ponadczasowy i w miejsce autora lirycznego wstawić siebie, jako wiernego wyznawcę Boga Stworzyciela. Utwór przenikają głęboka wiara, ufność i miłość do Pana świata, który nad każdym człowiekiem pochyla się jak czuły ojciec i troszczy się o niego. Autor wyraża wdzięczność za bycie częścią wspaniałego dzieła stwórczego i podziw dla wszechmocnej i wszechobecnej Bożej Mądrości. Jest przeświadczony o tym, że sam nie jest w stanie niczego zdziałać w otaczającym go świecie bez pomocy Boga. Dziękując Mu za cudowny akt stwórczy, jednocześnie prosi o to, aby zawsze przy nim trwał. Człowiek nigdy nie przestanie Boga potrzebować, zawsze będzie od Niego zależny.
Drugie czytanie: Dz 13, 22-26
„Przemawiałem i nauczałem” - tak o swojej działalności ewangelizacyjnej mówi w Dziejach Apostolskich święty Paweł. Fragment dzisiejszego drugiego czytania pochodzi z jego pierwszej podróży misyjnej, którą odbywał wspólnie z Barnabą. Mowa, wygłoszona w synagodze w Antiochii Pizydyjskiej do Żydów, jest płomiennym wyznaniem wiary w Chrystusa zmartwychwstałego. Jest niezwykłym aktem odwagi, zważywszy, że słowa kierowane są nie do pogan, lecz do wyznawców religii Mojżeszowej. Paweł umiejętnie przedstawia krótki rys historii zbawienia narodu izraelskiego, w której zawsze obecny był Bóg. Przechodząc przez najważniejsze wydarzenia w dziejach Izraela, dochodzi do sedna swojego nauczania: objawia prawdę o Zbawicielu. Ponieważ był utalentowanym mówcą, jego świadectwo robi ogromne wrażenie na słuchających. Apostoł objawia przełożonym synagogi i wszystkim obecnym prawdę, która wypełniła się w Jezusie z Nazaretu. Zgromadzeni słuchacze mieli wielkie szczęście, spotykając Pawła apostoła. Podczas gdy mieszkańcy Jerozolimy odrzucili Mesjasza, Żydzi żyjący z dala od niej, nieskażeni wpływem faryzeuszów i uczonych w Piśmie oraz wszelkimi uprzedzeniami, przyjęli głoszoną naukę Chrystusa.
Przypomnijmy sobie ludzi, którzy w trudnych chwilach naszego życia podali nam rękę, którzy podtrzymali ledwie tlący się płomyk wiary i mocą Zmartwychwstałego oraz własną modlitwą pomogli nam odnaleźć drogę do Niego, by jeszcze mocniej przylgnąć do Jego Serca. Ogarniajmy ich naszą modlitwą, ponieważ im bardziej oni starają się i walczą o nas, tym bardziej sami są atakowani
Ewangelia: Łk 1, 57-66.80
Judejskie miasteczko Ain Karem współcześnie jest już właściwie częścią zachodniej Jerozolimy. Pielgrzymi zazwyczaj odwiedzają tu kościół Świętego Jana Chrzciciela, gdzie w surowym wnętrzu w północnej nawie, zbudowanej na miejscu domu Elżbiety i Zachariasza, pochylają się nad umieszczoną w posadzce łacińską inskrypcją: Hic praecursor Domini natus Est, upamiętniającą miejsce narodzenia poprzednika Zbawiciela. Na murze, otaczającym kościół, umieszczono majolikowe tablice w różnych językach z tekstem kantyku Zachariasza - Benedictus. Wszystko to ma uświadamiać przybywającym, że tutaj przyszedł na świat wielki prorok zapowiadający nadejście Mesjasza. Otrzymał imię, objawione przez Archanioła Gabriela, oznaczające: Jahwe jest łaskawy. Zaskakujące było to wydarzenie zarówno dla samych rodziców dziecka jak i dla wszystkich skupionych wokół nich: Dwoje ludzi w podeszłym wieku zostaje rodzicami. Nadają dziecku imię, którego nigdy nie było w ich rodzinach. Zachariasz odzyskuje mowę i rozpoczyna uwielbianie Boga. Kim jest to dziecko? Co zapowiadają jego narodziny? Jaką obietnicę zwiastuje jego przyjście na świat?
„Jan zda się stanowić granicę obydwóch Testamentów, Starego i Nowego. O tym, iż istotnie stanowi pewnego rodzaju granicę, świadczy sam Pan, kiedy mówi: „Prawo i Prorocy aż do Jana”. Jan wyobraża, zatem Stary Testament i zapowiada Nowy. Uosabia to, co dawne, dlatego rodzi się z ludzi w podeszłym wieku; uosabia także to, co nowe, dlatego ustanowiony został prorokiem już w łonie matki.” (Św. Augustyn, Kazanie 293, 1-3)
Co? Gdzie? Kiedy?
