Komentarze liturgiczne - 18 lipca 2019

Pierwsze czytanie: Wj 3,13-20
Wydaje się, że kluczowym dla opisanej sceny, ale także dla całego posłannictwa Mojżesza, jest objawienie przez Boga swojego imienia: „Jestem, który Jestem”. Imienia tego nie należy rozpatrywać w sensie ontologicznym – kiedyś Go nie było, a teraz jest. Chodzi raczej o wskazanie nieustannej obecności Boga z jednej strony, z drugiej zaś, o Jego nieustanne działanie, wkraczanie w historie?. Bardziej zrozumiałe staje się po dopowiedzeniu: Bóg waszych Ojców, Bóg Abrahama, Bóg Izaaka, Bóg Jakuba. Natychmiast uruchamia to nasze myślenie o tym, jak Bóg działał w życiu trzech Patriarchów, naszych ojców. Podkreśla to nieustanne bycie przy człowieku. Jak Bóg był przy ojcach, tak będzie i przy synach. Imieniem Boga jest właśnie Jego stałość i działanie. Bo imię to swego rodzaju natura, Bożą naturą, zaś jest działanie i trwałość Jego wyroków! W tym przypadku chodzi o opiekę, wypływającą wprost z zawartego niegdyś przymierza. Wspomnienie przez wszystkie pokolenia – mowa tu o wspomnieniu, wynikającym z doświadczenia. Wspominamy coś, co znamy, czego doświadczyliśmy w życiu. Uwydatnia to stwierdzenie przez wszystkie pokolenia. Wszystko razem podkreśla niezmienny charakter Boga i Jego zbawczej woli.

Psalm responsoryjny: Ps 105, 1. 5. 8-9. 24-25. 26-27
Treść Psalmu 105 doskonale współgra z pierwszym czytaniem. Psalmista nieustannie zwraca uwagę na przymierze, jakie Bóg zawarł z człowiekiem, na konieczność pamiętania o nim oraz głoszenia go. Dla nas tym przymierzem jest Osoba i dzieło Jezusa Chrystusa. O Nim chcemy nieustannie pamiętać i Go głosić.

Ewangelia: Mt 11,28-30
W naszym życiu jest wiele spraw, które nas po prostu przerastają. Często nawet drobne wymagania Dekalogu to zbyt wiele jak na nasze możliwości. Zawsze będzie tak, że będą nas przerastać jakieś wydarzenia i sytuacje. Ewangelia jednak daje nam nadzieję! Mowa jest w niej jasno o tym, że z Jezusem nic nie jest w stanie nas pokonać. Siła nas, wierzących, nie polega na tym, że przy Jezusie nasze życie pozbawione jest trudu. Nasza siła polega na tym, że z Jezusem trud inaczej przeżywamy.