Ideał miłości został obleczony w ciało i krew, a w pamiątce Ostatniej Wieczerzy ofiarowany po wszystkie czasy, jako znak zjednoczenia nas z Synem i Ojcem.
komentarze Bractwa Słowa Bożego, autor: Barbara Gańczyk
Pierwsze czytanie: Dz 13, 44-52
W zakładaniu Kościoła Jezusowego zasadniczą sprawą było przełamanie bariery nacjonalistycznego judaizmu. Jezus był Żydem, wyrósł w kulturze religii Mojżeszowej i nie miał zamiaru podważać Pisma. Jak powiedział, nie przyszedł znieść Prawo, ale je wypełnić. Zbawcza misja Chrystusa kontynuowana była przez Jego uczniów po zesłaniu na nich Ducha Świętego. To On nawracał, On dawał siłę, On łamał istniejące bariery.
Fenomen świętego Pawła polegał na jego radykalnej przemianie z prześladowcy w akolitę. Nie z ludzkiej mocy został zaakceptowany przez apostołów i uznany za godnego głoszenia Dobrej Nowiny. Nie z przypadku – kiedy Żydzi jej nie przyjęli – głosił ją skutecznie poganom. Nie z własnej woli znalazł się w Antiochii, gdzie mimo protestu Żydów ściągnęły tłumy, by chłonąć naukę Boga żywego. Mimo że Paweł i Barnaba strząsnęli proch z sandałów na znak pogardy dla miejscowych pobratymców, przepełniała ich radość. Słowo Boże niosło się echem przez świat w powietrzu przepełnionym Duchem Świętym.
Psalm responsoryjny: Ps 98, 1bcde.2-3b.3c-4
Nieraz zastanawiamy się, czy anachroniczną terminologię Starego Testamentu w odniesieniu do Stwórcy, jako Pana i Władcy, można zastąpić innym polem semantycznym. Oczywiście nie na skalę totalną, bo wyważyłoby to cały sens Biblii. Ale tak w prywatnych rozmowach z Tatą. Jest jednak różnica między paradą dworu Elżbiety II a manifestacją na Krakowskim Przedmieściu. Stylistyka dworska psalmów operuje właściwym sobie słownictwem, należnym czci Boskiej i żaden inny krąg - z wyjątkiem religii, która z niego czerpie – nie dysponuje takim zasobem stosownej wzniosłości.
Godne podziwu są prorockie horyzonty psalmisty. Pan Bóg - jako władająca światem prawica, w cudowny sposób stwarzająca wszelkie istnienie – okazuje swoje miłosierdzie, dając zbawienie ludowi wybranemu i narodom świata, które przyjęły naukę. Pan jest łaskawy, wierny i miłosierny. Jakże nie radować się w Jego chwale przy dźwiękach instrumentów i pieśni!
Ewangelia: J 14, 7-14
Jedność Boga w Jego trzech postaciach wydaje się nawet dzisiaj paradoksem chrześcijaństwa. Jezus wiele wysiłku włożył w objawianie tej tajemnicy, przekraczającej ludzki rozum. Nie dziwi, że apostołowie otwierali usta ze zdziwienia. Tajemniczy Bóg Ojciec stał się bliższy człowiekowi poprzez ludzką postać Jezusa Chrystusa, ale i to było trudne do pojęcia. Ideał miłości został obleczony w ciało i krew, a w pamiątce Ostatniej Wieczerzy ofiarowany po wszystkie czasy, jako znak zjednoczenia nas z Synem i Ojcem i jako Jego rzeczywisty wizerunek.
Słowa o jedności Ojca i Syna zostały wypowiedziane dosłownie w ostatnich momentach przed męką krzyża. A uczniowie do końca mieli trudności z przyswojeniem tej nauki. Do końca zadawali pytania jak nowicjusze.
Każdy nauczyciel wie, jak to boli, kiedy po szalonych wysiłkach nauczania, okazuje się, że uczniowie niczego nie pojęli. Odchodzić z takim przeświadczeniem? To załamujące.
Co? Gdzie? Kiedy?
