Okazuje się więc, że dominikanie nie zawsze nosili różaniec przy pasie. Okazuje się również, że to nie oni byli twórcami tej modlitwy. Takie są historyczne fakty. Jednak nie to jest chyba najważniejsze. Pytanie podstawowe brzmi: czy dominikanie byli i są krzewicielami Różańca? I tutaj bezsprzecznie zakon ten ma ogromne zasługi. Wystarczy wspomnieć rozwój bractw różańcowych w średniowiecznych miastach czy dzisiejszą niesamowitą popularność Nowenny Pompejańskiej, rozpropagowanej w XIX w. przez dominikańskiego tercjarza, bł. Bartola Longa. Chciałbym zwrócić jednak uwagę na jeszcze jedną inicjatywę różańcową zrodzoną w środowisku dominikańskim.
RADYKALNA NASTOLATKA
Paulina Jaricot miała zaledwie siedemnaście lat, kiedy po wysłuchaniu kazania porzuciła światowe przyjemności, by służyć Bogu. Owocem tej decyzji było powstanie ruchu Żywego Różańca, który został założony prawie dwieście lat temu w Lyonie. Warto zwrócić uwagę na wiek założycielki: była nastolatką. Ważnym elementem jej powołania, podobnie jak u jej niemal rówieśnicy, św. Klary, była negacja „próżności światowych”. Dziś już prawie nie mówi się o tym na kazaniach. Szkoda, bo może w ten sposób nie dajemy szans nowym ewangelicznie radykalnym nastolatkom.
Krótko po nawróceniu Paulina dowiedziała się o niezwykle trudnej sytuacji księży pracujących na misjach. Utworzyła organizację opartą o sieć małych kół, w których członkowie zobowiązywali się do składania niewielkich datków. Z dziesiątek kół wyłaniały się nowe, tworząc fundusz na rzecz działalności misyjnej i rozkrzewiania wiary. Lyońskie Dzieło Rozkrzewiania Wiary, zwane również Związkiem Lyońskim, przekształciło się w potężną organizację. Kiedy Paulina miała 23 lata, kontrolę nad Dziełem przejęła specjalna rada, odsuwając ją od zarządu. Ten bolesny fakt miał jednak dla niej opatrznościowe znaczenie. Pozbawiona możliwości wsparcia finansowego, otoczyła Dzieło modlitwą, równie dobrze zorganizowaną. Utworzyła niewielkie grupy składające się z 15 członków, którzy rozważając tajemnice Różańca, mieli wspierać dzieło rozkrzewiania wiary.
W ten sposób powstał Żywy Różaniec. W 1836 r. generał dominikanów przyłączył Stowarzyszenie Żywego Różańca do dominikańskiej Rodziny Różańcowej. Być może osoby, które należą do kół różańcowych nie zdają sobie sprawy, że pierwotną intuicją założycielki było rozkrzewianie wiary, czyli to, co współcześnie nazywamy ewangelizacją.
MŁODY OGIEŃ
Myślę, że wciąż tylko w niewielkim stopniu wykorzystujemy ten ogromny potencjał modlitewny. Przykładowo na Słowacji dominikanie obejmują opieką 300 tys. członków róż różańcowych. Biuletyn wydawany każdego miesiąca rozchodzi się w nakładzie 30 tys. egzemplarzy. Prawie co tydzień ekipa kilku braci odwiedza różne parafie, aby prowadzić rekolekcje dla grup Żywego Różańca. Bardzo często to właśnie koła różańcowe są wspólnotami, które dają możliwość podstawowej formacji świeckim skupionym przy parafii. W Polsce powstaje coraz więcej grup różańcowych zrzeszających młode osoby. Warto w tym miejscu wspomnieć o inicjatywie Magdaleny Buczek, która założyła Podwórkowe Kółka Różańcowe Dzieci. Inicjatywa ta jest już obecna w 30 krajach i należy do niej ponad 137 tys. dzieci.
O Paulinie Jaricot mówiono, że była zapałką wzniecającą ogień. Ten ogień płonie w młodych. Klara miała osiemnaście lat, kiedy zdecydowała się na ubogie życie monastyczne. Dwudziestotrzyletni Franciszek usłyszał głos Chrystusa przemawiającego z krzyża w kościele San Damiano. Piętnastoletnia Teresa wstąpiła do karmelu w Lisieux. Warto podtrzymywać ten ogień w młodych, by służył dziełu ewangelizacji.
Co? Gdzie? Kiedy?
