Kto ma Boga, ma wszystko

Był człowiekiem, którego cechowała silna wiara oraz oddanie sprawom Kościoła i ojczyzny. Sprawując wiele ważnych funkcji, pozostał do końca życia pokorny. Jedną z najbardziej znanych jego modlitw są słowa: „daj, Panie, abym w Twoim Kościele był jak ścierka”. Podejmował nadludzki wysiłek, tworząc struktury kościelne na Litwie. Jego starania doprowadziły do zawarcia konkordatu między Stolicą Apostolską i Litwą, co dokonało się po jego śmierci. Wszelkie napotkane trudności i niepowodzenia ofiarował Bogu: „trzeba patrzeć na Boga, jako nasz cel i koniec, Boga odnaleźć, w Bogu się zatopić. Trzeba sobie uprzytomnić, że Bóg jest wkoło nas, w Nim jesteśmy, poruszamy się i jesteśmy. Trzeba ożywić ducha wiary” – tym pragnieniom podporządkował całe swoje życie, nie bacząc na niesprzyjające okoliczności. Chciał, jak powiedział o nim św. Jan Paweł II, by „Bóg był wszystkim we wszystkich”.

ZŁO DOBREM ZWYCIĘŻAJ

Przyszły błogosławiony urodził się w rodzinie wielodzietnej, w wieku dziecięcym stracił oboje rodziców. Wychowywany przez starszego brata, doświadczony ciężką chorobą, z którą zmagał się do końca swoich dni, już od najmłodszych lat bardzo pragnął zostać księdzem. Jego marzenie spełniło się 31 grudnia 1898 r. Posługiwał w Kielcach, Warszawie, Petersburgu i na Litwie, zajmując się działalnością duszpasterską, naukową, dyplomatyczną i dobroczynną. Mawiał, że kto ma Boga, ten ma wszystko. Zreformował Zgromadzenie Księży Marianów, a także założył dwa zgromadzenia żeńskie: Sióstr Ubogich Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny i Sióstr Służebnic Jezusa w Eucharystii, potocznie zwanych eucharystkami, których dom generalny znajduje się w Pruszkowie. Zawołaniem biskupim przyszłego błogosławionego były słowa „Zło dobrem zwyciężaj”, zaczerpnięte z 12 rozdziału listu św. Pawła do Rzymian.

Jan Paweł II nazwał błogosławionego Jerzego „pasterzem pełnym męstwa i inicjatywy, zdolnym w sposób roztropny i w duchu poświęcenia stawiać czoło trudnym dla Kościoła sytuacjom, którego troską było zawsze zbawienie powierzonych mu dusz, a dzięki swym cnotom, praktykowanym w sposób niezwykły, umiał wyjść zwycięsko ze wszystkich prób i cieszył się wielkim szacunkiem”. Abp Matulewicz zmarł 27 stycznia 1927 r. w Kownie, przeżywszy 56 lat. W 1987 r., podczas obchodów 600-lecia chrztu Litwy, został zaliczony w poczet błogosławionych przez papieża Polaka. Jest jednym z patronów Litwy, a jego relikwie spoczywają w kościele w Mariampolu.

ŻYCIE DUCHEM ZAŁOŻYCIELA

S. Alicja Pełszyńska, eucharystka, podkreśla, że dar błogosławionego Jerzego Matulewicza, jako założyciela, jest dla niej i pozostałych współsióstr wielką łaską: „im bardziej poznajemy jego postać i wnikamy w początki naszego zgromadzenia, tym bardziej chcemy z radością iść na współczesne peryferia, by głosić Miłosierdzie Boże”. 27 stycznia, w dniu, w którym narodził się dla nieba bł. Jerzy, eucharystki podczas uroczystej Mszy świętej pod przewodnictwem bp. Henryka Ciereszki zaplanowały dziękczynienie Bogu za powołanie swego zgromadzenia przez posługę błogosławionego założyciela. Jak same podkreślają, jest to dla nich czas szczególnej refleksji nad miejscem wspólnoty w Kościele, odczytywania na nowo charyzmatu i rozeznawania dalszej drogi. – W tym szczególnym czasie zastanawiamy się nad tym, czy żyjemy duchem naszego założyciela, za którym pragniemy powtarzać, że wszystko, co czynimy, pragniemy czynić dla Chrystusa i przez Chrystusa – mówi s. Alicja i dodaje: – Ojciec Jerzy Matulewicz jest w dzisiejszych czasach wzorem otwartości, odwagi, miłości i troski o zbawienie każdego człowieka. Całe życie był chory na gruźlicę kości i zmagał się z wieloma innymi problemami dotyczącymi narodowości, języka czy przynależności kulturowej.

Siostry eucharystki posługują w Polsce, Litwie, Białorusi, Ukrainie, Rosji, Kazachstanie, Niemczech oraz na Kubie. Do zgromadzenia przynależy 137 kobiet. Ośrodkiem życia duchowego oraz działalności apostolskiej całej wspólnoty i poszczególnych członkiń jest Jezus Chrystus w tajemnicy Eucharystii. Siostry starają się stale coraz lepiej Go poznawać, naśladować i miłować, żyjąc na co dzień Jego duchem. Posługują na misjach, zajmują się katechezą, prowadzą przedszkola, pogotowie opiekuńcze oraz organizują różne warsztaty. Angażują się także w prace przy parafiach, prowadząc schole i chóry, służą również osobom chorym, samotnym i potrzebującym. Pozostają szczególnie wierne swemu pierwotnemu charyzmatowi poprzez adorację Najświętszego Sakramentu i ukazywanie skarbów wiary dzieciom i młodzieży.