Przez całe sto lat po objawieniach w Lourdes trwały zajadłe polemiki na ich temat. Ówczesna wiara w rozum jako jedyne narzędzie poznania została wystawiona na poważną próbę.
W roku 1858 cała postępowa Francja świętowała stulecie urodzin Robespierre’a, czołowego przywódcy wielkiej rewolucji, która wydała zażartą walkę Synowi Maryi i Jego Kościołowi. Zawierucha, jaka rozpętała się w tym kraju w 1789 r., miała zmieść stary porządek. Jednak w kolejnym, XIX wieku, na przestrzeni zaledwie 41 lat aż czterokrotnie doszło we Francji do objawień maryjnych, które zyskały akceptację Stolicy Apostolskiej: w 1830 r. w Paryżu, 1846 r. w La Salette, w 1858 r. w Lourdes i w 1871 r. w Pontmain. Wpisały się one w dłuższą, stuletnią sekwencję podobnych wydarzeń w Europie, na czele z Fatimą, gdzie Matka Boża ukazała się w 1917 r.
W tymże 1858 roku, 11 lutego, w pirenejskiej wiosce Bernadetta Soubirous, wybrawszy się po drewno na opał, spotkała w grocie w Massabielle tajemniczą postać. Bernadetta miała czternaście lat, ale z powodu niedożywienia wyglądała na młodszą (jako dorosła mierzyła około 145 cm, tyle co dzisiaj 10-12-letnie dziecko). Nie potrafiła pisać ani czytać, była biedna, chorowała na astmę i pochodziła z rodziny o kiepskiej reputacji. Umiała się jednak modlić i w chwili objawienia trzymała w kieszeni różaniec. Później miała powiedzieć, że Bóg wybrał ją dlatego, że była najmniejsza i najmarniejsza w Lourdes; gdyby znalazł kogoś mniejszego i marniejszego od niej, to z pewnością wybrałby właśnie jego.
Czytaj dalej w e-wydaniu lub wydaniu papierowym
Idziemy nr 7 (593), 12 lutego 2017 r.
Artykuł w całości ukaże się na stronie po 22 lutego 2017 r.
Co? Gdzie? Kiedy?
