HIERARCHIA PRAWD WIARY
W naszym ciele ręka jest ważniejsza niż palec, serce – ważniejsze niż osierdzie. Z tego jednak nie wynika, że palec czy osierdzie są dla naszego funkcjonowania czymś nieważnym.
Podobnie prawda o Jezusie Chrystusie jest ważniejsza niż prawda o Jego Matce. Prawda o sukcesji apostolskiej jest ważniejsza niż prawda o prymacie następcy Piotra. Z tego jednak nie wynika, że prawdy Maryjne albo prymat papieża są dla naszej wiary czymś mało ważnym.
CZY WIARA NIE KŁÓCI SIĘ Z ROZUMEM?
Rozum nie jest źródłem prawdy. Jest władzą poznawczą, szukającą prawdy, ale przecież rozum prawdy nie ustanawia. Miarą racjonalności naszego poglądu na świat jest otwarcie się na możliwie wszystkie wymiary rzeczywistości, zwłaszcza na te jej wymiary, które wydają się w niej najistotniejsze.
Człowiek niewierzący może nie wiedzieć nawet tego, czy Bóg istnieje. Jednak właśnie rozum zakazuje z góry zakładać, jakoby rzeczywistość nie miała wymiarów, które rozum przekraczają. Żądanie, aby ograniczony ludzki rozum zrozumiał do końca coś, co go nieskończenie przekracza, jest nieracjonalne.
Rozum mówi nam ponadto, że osobę poznaje się inaczej niż przedmioty. Nawet wnętrza drugiego człowieka nie jesteśmy w stanie poznać, jeśli on nie zechce się przed nami otworzyć. Rozum nasz musi uszanować osobową strukturę drugiego człowieka. A jeśli Bóg, Stwórca wszystkiego, istnieje i jest Kimś Żywym, Osobowym? Co jest nieracjonalnego w otwarciu się na Boga, który kocha człowieka i chce mu się udzielać?
CO TO ZNACZY, ŻE WIARA JEST DAREM ŁASKI?
Bóg pierwszy nas ukochał. To z Jego miłości jest we mnie zdolność do szukania Go i zawierzenia Jemu całego siebie. „Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli go nie pociągnie Ojciec, który Mnie posłał” (J 6, 44). Zauważmy: Bóg pociąga nas swoją łaską do tego, żebyśmy Go szukali i znajdowali!
Kiedy w dwojgu ludziach powstaje i rośnie miłość małżeńska, każde z nich wierzy w tego drugiego. Czy również Bóg wierzy we mnie, skoro mnie kocha i pragnie być przeze mnie kochany? Przecież On jest nieskończenie doskonały, zatem miłość ani w Nim nie rośnie, ani Go nie czyni doskonalszym! Tę właśnie „wiarę” Boga we mnie, tak bardzo zresztą inną od mojej wiary w Niego, nazywamy łaską.
WARTOŚĆ MĘCZEŃSTWA ZA WIARĘ
Ludzie, którzy przysięgali sobie miłość i wierność aż do śmierci, a kiedy przychodzi czas próby, nie wytrzymują jej i się rozchodzą. Może oni tylko bawili się w małżeństwo? Podobnie można się tylko bawić w ludzi wierzących. Jeśli wierzymy w Chrystusa tylko do momentu jakiejś poważniejszej pokusy, czy my naprawdę w Niego wierzymy?
Na świecie robi się jaśniej, jeśli staramy się trwać przy Chrystusie i Jego miłości również wówczas, kiedy to trudne. Stajemy się w ten sposób świadkami tego, że szatan wcale nie jest taki mocny, jak to czasem mogłoby się wydawać, kiedy patrzymy na ogrom zła w naszym świecie. Szczególnie wiarogodnymi świadkami tego, że my w Kościele w Pana Jezusa wierzymy naprawdę, są męczennicy.
CZY ODEJŚCIE OD WIARY JEST GRZECHEM?
Gdyby chodziło tu tylko o światopogląd, w odejściu od wiary nie byłoby nic moralnie nagannego. Jednak wiara jest relacją wzajemnego zaangażowania Boga i człowieka. Utrata wiary to jakby odejście syna marnotrawnego od ojca, to jakby odejście żony od kochającego męża. Odchodząc od wiary, ranię Boga, a sam odcinam się od Życia i wydaję na łup śmierci.
To dlatego utratę wiary Nowy Testament porównuje do rozbicia okrętu (1 Tm 1, 19) i przedstawia jako nieszczęście ostateczne: „Nie można bowiem tych, którzy raz zostali oświeceni, a nawet zakosztowali daru niebieskiego i stali się współuczestnikami Ducha Świętego, zakosztowali również wspaniałości słowa Bożego i mocy przyszłego wieku, a [jednak] odpadli, odnowić ku nawróceniu. Krzyżują bowiem w sobie Syna Bożego i wystawiają Go na pośmiewisko” (Hbr 6, 4–6).
Co? Gdzie? Kiedy?
