Odchodzenie świętego

Rano 12 maja 1981 r. pomimo wyraźnego osłabienia Prymas staje przy ołtarzu, aby w 35. rocznicę swojej konsekracji biskupiej odprawić Najświętszą Ofiarę. Jest to Jego ostatnia Msza św. w życiu. Zanotował tego dnia: „Było ciężko. Ale chciałem zrobić radość moim siostrom Stanisławie i Janinie, które przyjechały na Mszę świętą”.

WSZYSTKO ZA PAPIEŻA

13 maja 1981 r. papież Jan Paweł II został ugodzony śmiercionośną kulą. O zamachu Prymas został powiadomiony dzień później, co skomentował słowami: „Zawsze się tego bałem”. Natychmiast poprosił o magnetofon, mówiąc: „Będę przemawiał do Warszawian”. Nagrane wówczas słowa Prymasa zostały odtworzone w czasie Mszy św. dla mieszkańców stolicy w godzinach popołudniowych na placu Zamkowym. „Jan Paweł II stanął na czele największych heroldów pokoju i miłości. Widocznie ta praca, tak błogosławiona, przeszkadzała mocarzom ciemności, skoro skierowali przeciwko Ojcu Świętemu tak bolesne ciosy. Dlatego proszę Was, aby te heroiczne modlitwy, które zanosiliście w mojej intencji, abyście to wszystko skierowali wraz ze mną ku Matce Chrystusowej, błagając o zdrowie i siły dla Ojca Świętego” – podkreślał kard. Stefan Wyszyński.

Już wcześniej wiele razy powtarzał, wspominając Ojca Świętego: „Jemu róść, mnie się umniejszać”. Oddawał swoje życie za Ojca Świętego. W tym czasie nieustannie trwała modlitwa w kaplicy Domu Biskupów Warszawskich przy ul. Miodowej.

DROGA WIELKIEGO PIĄTKU

15 maja Prymas przygotowywał się do przyjęcia sakramentu chorych. Następnego dnia o 9.30 w obecności członków kapituły, rektorów seminarium gnieźnieńskiego i warszawskiego, biskupów pomocniczych archidiecezji gnieźnieńskiej i warszawskiej oraz najbliższych współpracowników wysłuchał Ewangelii o Ośmiu Błogosławieństwach. Następnie z największą pobożnością i wiarą przyjął namaszczenie olejami świętymi. Po przyjęciu sakramentu Prymas wyciągnął dłonie ku obecnym i słabym, łamiącym się głosem powiedział: „Bóg wam zapłać za wsparcie modlitewne, przyjmijcie przeproszenie, jeżeli choć jednego z tych błogosławieństw w stosunku do powierzonych mi archidiecezji gnieźnieńskiej i warszawskiej nie wykonałem. Moja droga była zawsze drogą Wielkiego Piątku na przestrzeni tych 30 lat służby w biskupstwie. Jestem za nią Bogu wdzięczny”.

Następnie obecni kolejno podchodzili do łoża, aby ucałować dłoń gasnącego Prymasa.

Tego dnia rankiem Prymas miał jeszcze tyle sił, by podpisać całą teczkę dokumentów oraz teksty uchwał II Synodu Gnieźnieńskiego, a po południu inne ważne dokumenty.

Sekretariat Prymasa Polski wydał specjalny komunikat o postępującej chorobie.

W dalszych dniach kard. Wyszyński nadal był leczony w domu, w którym zostały stworzone warunki intensywnej opieki ze stałym dyżurem lekarskim i pielęgniarskim. W kaplicy przylegającej do pokoju chorego modlitwa trwała niemal bez przerwy – dniem i nocą.

ZAWSZE TOBIE WIERNY

18 maja to dzień urodzin papieża Jana Pawła II. Prymas sam ułożył treść telegramu z życzeniami zdrowia dla Jego Świątobliwości, walczącego wówczas o życie w klinice Gemelii. 20 maja dom Prymasa nawiedziła w Kopii Obrazu Nawiedzenia Matka Boża Częstochowska. O godz. 10.30 obraz został przeniesiony do pokoju chorego. Prymas powitał Maryję słowami odnoszącymi się do wieloletnich peregrynacji obrazu po kraju: „Dziękuję Ci, Matko, że jeszcze raz przyszłaś do mnie. Tyle razy przychodziłem do Ciebie... Dziękuję Ci, że 20 lat chodziłaś ze Mną po Polsce. Byłaś zawsze dla mnie największą łaską, światłem, nadzieją i programem mojego życia. Ty byłaś zawsze zachętą, aby wszystko postawić na Ciebie. Cała piękna jesteś, Maryjo, i zmazy pierworodnej nie ma w Tobie. Błogosław, Maryjo, słudze Twojemu, który zawsze był Tobie wierny”.

Po dłuższym czasie kapłani przybliżyli obraz do chorego. Prymas pochylił się, wyciągnał rękę i z wielkim wzruszeniem dotknął wizerunku. Potem uczynił znak krzyża. Długo patrzył na Maryję ze wzruszeniem, a potem jeszcze raz się przeżegnał.

WSZYSCY NA SŁUŻBIE

22 maja w domu Prymasa obradowała Rada Główna Episkopatu Polski. Porządek sesji został uprzednio ustalony przez Prymasa. Po zagajeniu obrad biskupi przeszli do saloniku przy pokoju chorego. Kardynał już nie mógł chodzić o własnych siłach; od kilku dni poruszał się przy pomocy wózka dla chorych. W ten sposób przybył do oczekujących członków Rady Głównej i przemówił do nich. Było to pożegnanie, a jednocześnie pewna forma testamentu. Prymas cały czas dziękował za wszystko: „Same uczucia wdzięczności. Do nikogo – najmniejszego żalu. Wszystkim pozostawiam moje serce, które nie zabiera z sobą żadnego zastrzeżenia w stosunku do żadnego z biskupów polskich, do kapłanów i do ludu Bożego. Wszystkie nadzieje to Matka Najświętsza. I jeżeli jaki program – to Ona. Padam z całą pokorą Prymasa Polski do waszych stóp i je całuję... Pamiętajcie, że w Polsce rządzi tylko Bóg, a nie człowiek. Dlatego człowiek któremu się wydawało, że coś zrobił, musi odejść, żeby ludzie wiedzieli, że w Polsce tylko sam Bóg. W Polsce nie ma wielkich ludzi, wszyscy są na służbie, wszyscy są na kolanach przed najmniejszym dzieciątkiem, ochrzczonym przez Kościół w Polsce. Pobłogosławcie mi, Bracia, proszę o to pokornie”.