Podczas procesji z darami uratowany przez o. Maksymiliana Franciszek Gajowniczek niósł puszkę z hostiami. Japonka w kimonie i Polka w stroju krakowskim niosły kosz biało-czerwonych róż. Po zakończeniu uroczystości Paweł VI podczas spotkania z wiernymi na południowej modlitwie „Anioł Pański” także nawiązał do postaci o. Maksymiliana.
BĄDŹCIE WIERNYMI
18 października 1971 r. odbyła się audiencja papieska dla Polaków. Papież Paweł VI witał kard. Stefana Wyszyńskiego, kard. Karola Wojtyłę i obecnych pielgrzymów z Polski. Ale była to też okazja do przekazania specjalnego przesłania do Polaków: „Przede wszystkim przyjmujemy Was i witamy w imieniu waszych tysiącletnich dziejów, które czynią z Was naród wielki, mężny, chrześcijański, o wysokiej kulturze. (…) Niech wszystko, co w sercu dla Was przechowujemy, streści się w jednym słowie, a jest ono takie: Dzieci Katolickiej Polski – bądźcie wiernymi! Wiernymi waszej wierze katolickiej, wiernymi waszym tradycjom religijnym i obywatelskim, wiernymi waszej postawie narodu zdrowego, narodu zjednoczonego, narodu mocnego. (…) Bądźcie wiernymi, a znajdziecie w Kościele, który Was wychowuje, Wami się opiekuje i prowadzi Was do nieprzemijających celów, Królestwa Bożego, już tu obecnego i wiecznego – ufną nadzieję, która zapewni Wam życie dobre, pracowite i radosne”.
Dwa dni po beatyfikacji w rzymskiej bazylice Dwunastu Apostołów odbyły się uroczystości dziękczynne za beatyfikację. – Zarówno w Oświęcimiu, jak i w innych obozach cierpieli i ginęli ludzie, pochodzący z różnych narodowości, a także niemało Niemców. Musimy jednak ze smutkiem i wstydem pamiętać, że właśnie my, Niemcy, dokonaliśmy tych zbrodni na Polakach. Ojciec Kolbe staje przed nami jako świetlany znak, wzywający nas usilnie do pojednania, które jest pierwszorzędnym zadaniem obu naszych narodów – mówił kard. Julius Döpfner, arcybiskup Monachium i Fryzyngi. Podczas tej samej uroczystości przemawiał bł. Stefan kard. Wyszyński, także bp Kazimierz Majdański, były więzień obozu w Dachau.
Jeszcze w dniu, w którym w Rzymie odbywała się beatyfikacja, po południu uroczystości dziękczynne odbywały się w Niepokalanowie i w Oświęcimiu.
WYZNAWCA CZY MĘCZENNIK
Już w 1968 r. w Kongregacji Obrzędów postulator generalny o. Ricciardi Antoni OFMConv wniósł sprawę męczeństwa o. Maksymiliana. Wyraził pogląd, że heroiczna miłość o. Maksymiliana okazana przez ofiarowanie życia za bliźniego powinna być zakwalifikowana jako równoznaczna z męczeństwem, i zaproponował, aby polskiemu zakonnikowi nadać tytuł „męczennika z miłości”. Dotychczas proces był prowadzony „drogą wyznawcy”. Ostatecznie kongregacja postanowiła, powołując się na kanon 2104 ówczesnego Kodeksu Prawa Kanonicznego, że w procesach beatyfikacyjnych nie można łączyć kwestii heroiczności cnót ze ściśle prawnie i teologicznie pojętym męczeństwem, gdyż kanon ten wyraźnie mówił o dwóch wyłączających się drogach postępowania procesowego: bądź o drodze udowodnienia heroicznych cnót, bądź o drodze udowodnienia męczeństwa. Dlatego o. Maksymilian został beatyfikowany jako wyznawca.
Gdy w 1982 r. św. Jan Paweł II kanonizował bł. Maksymiliana Marię Kolbego, nie obowiązywał już stary Kodeks Prawa Kanonicznego, a papież Polak postanowił, że Kościół w chwale ołtarzy będzie czcił więźnia nr 16670 jako męczennika.
Co? Gdzie? Kiedy?
