28 marca
czwartek
Anieli, Sykstusa, Jana
Dziś Jutro Pojutrze
     
°/° °/° °/°

Ojczyzna w kręgu nawrócenia

Ocena: 0
1854

Słowo „nawrócenie” zajmuje poczesne miejsce w słowniku uczniów Jezusa. Ponieważ dotyka wszystkich sfer naszego życia osobistego, religijnego i społecznego, powinno również objąć rzeczywistość, którą nazywamy ojczyzną.

Sam Jezus rozpoczął publiczną działalność w ojczystej Galilei od słów: „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” (Mk 1,15). To pierwsze słowa Jezusa zapisane przez św. Marka. Wynika z nich, że jeżeli dociera do nas Ewangelia i gotowi jesteśmy otworzyć się na jej przyjęcie, powinna się w nas dokonać zasadnicza, wewnętrzna przemiana. Dobra Nowina nie jest tylko zwykłą informacją, która miałaby uzupełnić zasób naszej wiedzy. Ona skierowana jest przede wszystkim do naszego serca. Mówi bowiem o miłości Boga do nas, a jedyną odpowiedzią na nią powinna być miłość z naszej strony.

W spotkaniu z miłością, potęgą i świętością Boga uświadamiamy sobie naszą kruchość i grzeszność. Dobrze ilustruje to scena cudownego połowu na jeziorze Genezaret (por. Łk 5,4-11). Jezus zaprosił Szymona Piotra, by z towarzyszami wypłynął na głębię i zarzucił sieci. Uczynili to, mimo że wcześniej pracowali całą noc i nic nie ułowili. Na widok ewidentnego cudu – pełnych i rwących się od ciężaru ryb sieci – Szymon upadł na kolana i prosił Mistrza: „Wyjdź ode mnie, Panie, bo jestem człowiek grzeszny”. Wtedy usłyszał: „Nie bój się, odtąd ludzi będziesz łowił”. I wciągnąwszy łodzie na ląd, zostawili wszystko i poszli za Nim.

Zapamiętajmy sekwencję wydarzeń: najpierw nieudany połów – to znak, że nie jesteśmy samowystarczalni. Nasz los jest w ręku Boga. Potem wiara w moc słowa Chrystusa i zdumienie, jeżeli nie wstrząs, na widok tego, czego On może dokonać na „jeziorach” naszego życia, jeżeli Mu zaufamy. W spotkaniu z potęgą Pana człowiekowi towarzyszy świadomość słabości i grzechu. Ale właśnie w takiej chwili prawdy Jezus powołuje nawróconego grzesznika i wyznacza mu zadanie. Odpowiedź może być jedna: zostawić wszystko i pójść za Nim, zaangażować się w Jego misję, dla której przyszedł na ziemię. Taka decyzja to dojrzały owoc nawrócenia. To pieczęć jego autentyczności.

 

Obszary nawrócenia

Chrześcijańskie nawrócenie obejmuje całego człowieka, wszystkie obszary jego życia. Przede wszystkim porządkuje jego relacje z Bogiem. Nawrócić się to znaczy postawić Boga w centrum osobistego życia. To znaczy przyjąć słowo Boże jako światło i punkt odniesienia w podejmowaniu najważniejszych decyzji. To znaczy zrezygnować z chodzenia własnymi drogami, z nieliczenia się z Bożymi przykazaniami, w których zapisana jest wola naszego Stwórcy i Pana. Nawrócić się to znaczy nawiązać głęboką, osobistą relację z Bogiem, wyrażającą się w modlitwie, w życiu wiary – w uwierzeniu Bogu i w zawierzeniu Mu naszej teraźniejszości i przyszłości, całego naszego losu. Nawrócenie jest gestem miłości i konsekwencją przykazania miłości Boga z całego serca, z całej duszy, ze wszystkich sił (por. Pwt 6,5).

Autentyczne nawrócenie dotyka również całego obszaru naszych relacji z innymi i z otaczającym nas światem. To teren przykazania miłości bliźniego. To przestrzeń, w której na co dzień sprawdza się nasze nawrócenie, poczynając od kręgu najbliższych osób, z którymi dzielimy życie w rodzinie, we wspólnocie, w środowisku pracy. Cała ta rzeczywistość jest dla nas wyzwaniem i zadaniem. Przede wszystkim postuluje uwolnienie się od egoizmu, od koncentrowania się na sobie i zamykania się w sobie. Prawdziwe nawrócenie prowadzi do kierowania się logiką daru – uczynienia z naszego życia daru dla innych i ostatecznie dla Boga. „Nikt z nas nie żyje dla siebie i nikt nie umiera dla siebie” (por. Rz 14,7-8).

 

Postawa wobec ojczyzny

Ponieważ nawrócenie dotyka wszystkich sfer naszego życia osobistego, religijnego i społecznego, powinno również objąć rzeczywistość, którą nazywamy ojczyzną. Ojczyzna to ziemia, na której przyszliśmy na świat. Ojczyzna to wspólnota ludzi złączonym jednym językiem, tradycją i kulturą. Jako mieszkańcy ziemi, jako obywatele świata tak bardzo zróżnicowanego, potrzebujemy poczucia przynależności do wspólnoty, z którą dzielimy historię, przyjęte obyczaje i wartości.

W roku, w którym wspominamy wydarzenie sprzed 1050 lat, zdajemy sobie sprawę, że przyjęcie chrztu przez naszych przodków wprowadziło Polskę w krąg narodów chrześcijańskich, a Ewangelia zaczęła wtedy rzeźbić duchowe oblicze naszej ojczyzny – wspólnego domu Polek i Polaków. Poczucie przynależności do tego domu, do tej wspólnoty, stanowi cząstkę naszej tożsamości i pomaga nam określić się w stosunku do innych kultur i narodów.

PODZIEL SIĘ:
OCEŃ:
- Reklama -

DUCHOWY NIEZBĘDNIK - 29 marca

Wielki Piątek
Dla nas Chrystus stał się posłusznym aż do śmierci, i to śmierci krzyżowej.
Dlatego Bóg wywyższył Go nad wszystko i darował Mu imię ponad wszelkie imię.

+ Czytania liturgiczne (rok B, II): J 18, 1 – 19, 42
+ Komentarz do czytań (Bractwo Słowa Bożego)

ZAPOWIADAMY, ZAPRASZAMY

Co? Gdzie? Kiedy?
chcesz dodać swoje wydarzenie - napisz
Blisko nas
chcesz dodać swoją informację - napisz



Najczęściej czytane artykuły



Najwyżej oceniane artykuły

Blog - Ksiądz z Warszawskiego Blokowiska

Reklama

Miejsce na Twoją reklamę
W tym miejscu może wyświetlać się reklama Twoich usług i produktów. Zapraszamy do kontaktu.



Newsletter