Prawica Twoja mnie wspiera

Wiara, która dla wielu wydaje się jedynie osobistym aktem w relacji z Bogiem, w dzisiejszych czytaniach ściśle jest złączona z doświadczeniem Krzyża Chrystusowego i Jego zbawczej męki. Katechizm Kościoła Katolickiego przypomina, że wiarę otrzymujemy od innych, którzy stali się dla nas jej świadkami, stąd też i my także mamy obowiązek przekazywania jej innym. Tym, który wierzy pierwszy, jest Kościół, dlatego prowadzi, karmi i podtrzymuje naszą wiarę (KKK 166-168).

Proroctwo Zachariasza, które znajdujemy w pierwszym czytaniu, zapowiada opłakiwaną w żalu mękę i śmierć sprawiedliwego. Znamienne jest jednak to, że opis bólu i smutku z powodu straty sprawiedliwego poprzedza uroczysta zapowiedź wylania „ducha łaski przebłagania” (Za 12,10), przynoszącej wewnętrzne oczyszczenie i umocnienie. Zapowiadane jest pojawienie się źródła „na obmycie grzechu i zmazy” (Za 13,1). To niezwykłe proroctwo o więzi, jaka łączy doświadczenie męki sprawiedliwego z darem wszelkiej łaski Bożej, dopełnia się w katechezie Jezusa, jaką podaje fragment Ewangelii według św. Łukasza. Jezus, którego Kościół nazywa w swoich modlitwach „jedynym sprawiedliwym” pragnie, abyśmy naśladowali Go dążąc do sprawiedliwości, szczególnie przez gotowość do złożenia ofiary, w dobrowolnej i świadomej utracie życia z Jego powodu (Łk 9,24).

Ofiara i składanie świadectwa domaga się wpierw głębokiej wiary, będącej łaską od Boga, dającą niezwykłą moc uzdalniającą do tego, co często przerasta ludzkie siły, oraz odwagę, która przełamuje naturalny lęk przed utratą życia doczesnego. Bez wiary i daru łaski Bożej nikt nie jest zdolny do złożenia świadectwa i naśladowania Jezusa w Jego krzyżu. Ci, którzy zostali wybrani, aby świadczyć o Jezusie jako Jego apostołowie i uczniowie, stawiani są więc dziś wobec pytania: „za kogo wy mnie uważacie?” (Łk 9,20). Dziś to samo pytanie, przez słowo świętej Ewangelii, Jezus stawia przed każdym z nas, oczekując odpowiedzi wiary na wzór Piotra: uważam Cię „za Mesjasza Bożego” (Łk 9,20).

Takiej odpowiedzi nie jesteśmy w stanie udzielić Jezusowi sami z siebie. Potrzebujemy do wyznania tej prawdy, tak jak Piotr, działania łaski Bożej. Świadomi tej tajemnicy, wołamy dziś o łaskę, czyli szczególną obecność Boga w naszym życiu, wypowiadając refren Psalmu: „Ciebie, mój Boże, pragnie moja dusza”. A także świadomi, że to Bóg jest w nas źródłem wszelkiej mocy, wyznajemy „prawica Twoja mnie wspiera” (Ps 63,9).