Przebaczenie

Pewien biskup opowiadał o rozmowie ze starcem, przypadkowo spotkanym podczas podróży do Kazachstanu. Był to muzułmanin, znający kulturę zachodnią. Biskup zwrócił w rozmowie uwagę na szacunek wobec starszych, jaki zaobserwował w miejscowej kulturze. Na co starzec odparł, że jest to cecha, jakiej nie zauważał w krajach chrześcijańskich, cecha islamu... Potem, wskazując na krzyż wiszący na piersi biskupa, chociaż pewno znał odpowiedź, zapytał: – A to kto? – Biskup odparł: – To Jezus, Bóg. – Starszy człowiek, kręcąc głową, powiedział: – Nasz Bóg nie dałby się ukrzyżować. – Na co biskup katolicki: – A nasz potrafi przebaczać!

I to jest cecha chrześcijaństwa, które ma wpisane przebaczenie w samo centrum. Kto ma w sobie miłość Chrystusa, ani chwili nie myśli, że zrobił już dla innych wystarczająco dużo. Nie myśli o swoich prawach ani o tym, co mu się podoba czy co by wolał. Miłość szczególnie się ukazuje w gotowości do wybaczenia. Dusza kontemplacyjna umie zobaczyć Chrystusa w ludziach. Więcej: potrafi nie tylko znosić uciążliwości, ale też pozytywnie budować, naśladować bezgraniczną miłość Chrystusa, czyli ustępować i zgadzać się na wszystko, jeśli w grę wchodzą racje osobiste i nie obraża to Boga.

Zacięcie i pamiętliwość doznanych cierpień, brak przebaczenia mogą jedynie wywołać nieszczęścia. Czy Bóg nie przebacza nam, kiedy Go obrażamy? Jakże więc my możemy nie przebaczać? Co jest kłamstwem, trzeba nazwać kłamstwem, co jest oszczerstwem, trzeba nazwać oszczerstwem, co obelgą – obelgą, i co zazdrością – zazdrością. Ale zawsze od razu przebaczać. Tu tkwi sekret szczęścia ucznia Jezusa.

Jednak przebaczać nie znaczy przyjmować rzeczy, które nie są sprawiedliwe, zwłaszcza jeśli ten rodzaj tolerancji powodowałby nieporządek ze szkodą dla innych dzieci Bożych. Przebaczyć nie znaczy rezygnować z prawdy. Trzeba o tym mówić i pisać, kiedy wymaga tego honor Boga i Kościoła, dobro dusz. Należy pisać w sposób pozytywny, afirmujący. Umiar w wyrażeniu oporu, obiektywność w analizie faktów, odejście od apologetycznej retoryki. Jasność i stanowczość w doktrynie oraz ludzkie traktowanie osób.

Trzeba zawsze wybaczać, ponieważ małe przejawy pychy wprowadzają niepokój. A następnie akceptować wolę Bożą. Widzieć Boga za każdym wydarzeniem. Przebaczenie jest czymś całkowicie nadprzyrodzonym, jest darem Bożym. Ludzie nie potrafią żyć w pokoju. My chrześcijanie przebaczamy na tyle, na ile żyjemy życiem Bożym, na które w miarę możliwości pragniemy odpowiedzieć.

ks. Stefan Moszoro-Dąbrowski Autor jest duchownym Prałatury Opus Dei w Warszawie. Prowadzi stronę www.ostatniaszuflada.pl Idziemy nr 43 (526), 25 października 2015 r.