Odrzucenie „wielkich opowieści” jest cechą naszych czasów, do tego „właściciele całej prawdy” mają złą prasę. Wynika to ze świadomości, jak rozległe są wiedza i tajemnice świata. Nikt nie może wiedzieć wszystkiego o wszystkim. Jak więc w takiej kulturze mówić o wierze?
Panuje alergia na nauczanie ex cathedra. Dziś bardziej niż pewność przyciąga szczerość, dlatego trzeba się dzielić tymi argumentami, które nas osobiście przekonują. Opowiadać o pytaniach i wątpliwościach, które nas dręczą. Chodzi o to, by odbiorca czuł, że towarzyszymy mu w jego poszukiwaniach.
Rozmowa z innowiercami, niewierzącymi lub zagorzałymi ideologami otwiera nowe horyzonty. Omne verrum, a quoqunque dicatur, a Spiritu Sancto est (Prawda, niezależnie kto ją głosi, zawsze pochodzi od Ducha Świętego – św. Tomasz z Akwinu). Warto zadawać sobie pytanie: dlaczego dana myśl, choć błędna, ma taką siłę przyciągania? Odkrywa się wtedy najgłębsze tęsknoty konkretnych ludzi. Na te potrzeby Ewangelia ma bogatszą odpowiedź.
Czytaj dalej w e-wydaniu lub wydaniu papierowym
Idziemy nr 8 (594), 19 lutego 2017 r.
Artykuł w całości ukaże się na stronie po 1 marca 2017 r.
.jpg&w=624&h=543)
Co? Gdzie? Kiedy?
