Skarb powołania

Maksym Gorki opowiada historię rosyjskiego myśliciela, który przeżywał pewien wewnętrzny kryzys i postanowił udać się na kilkudniowy odpoczynek do klasztoru. Tam przydzielono mu pokój, na drzwiach którego widniała mała tabliczka z jego nazwiskiem. W nocy nie mógł zasnąć i postanowił przespacerować się po krużganku. Po powrocie odkrył, że na korytarzu jest za mało światła, aby odczytać napis na drzwiach każdego z dormitoriów. Chodził po klasztorze i wszystkie drzwi wyglądały dla niego tak samo. Aby nie obudzić mnichów, spędził noc, błąkając się po wielkim, ciemnym korytarzu. Z pierwszym brzaskiem świtu rozróżnił wreszcie, które to drzwi do jego pokoju – te, obok których tyle razy przechodził, nie rozpoznając ich. Człowiek pomyślał, że całe jego błądzenie tej nocy było obrazem tego, co często przydarza się człowiekowi w życiu. Często przechodzimy obok drzwi prowadzących na drogę, na którą jesteśmy powołani, ale brakuje nam światła, aby je zobaczyć.

Jaka jest nasza misja w życiu to najważniejsze pytanie, które każdy z nas musi sobie zadać. Powołanie jest spotkaniem z prawdą o sobie samym. Spotkanie to stanowi podstawową inspirację w życiu. Z niego rodzi się zaangażowanie, główne zadanie, jakie ma każdy człowiek, które wierzący postrzega jako plany Boga wobec niego. Powołanie obejmuje wszystko to, do czego człowiek jest przeznaczony, co nadaje sens jego życiu.

Być może największym nieszczęściem, jakie może spotkać człowieka, jest to, że nie zna woli Bożej względem siebie. Powołanie jest wyzwaniem, które Pan kieruje i które uczyni nas szczęśliwszymi niż jakakolwiek inna opcja. Dlatego pomoc drugiemu człowiekowi w odnalezieniu woli Bożej jest prawdopodobnie najlepszą przysługą, jaką można wyświadczyć – ponieważ nie jest to kwestia incydentalna lub jednorazowa, od której zależy tylko trochę więcej szczęścia w życiu tej osoby, ale coś, co wpływa na ogólny wynik jej egzystencji.

„Królestwo niebieskie podobne jest do skarbu ukrytego w roli. Znalazł go pewien człowiek i ukrył ponownie. Uradowany poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił tę rolę. Dalej, podobne jest królestwo niebieskie do kupca, poszukującego pięknych pereł. Gdy znalazł jedną drogocenną perłę, poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił ją” (Mt 13, 44-46). Pierwszy człowiek znajduje przypadkowo, drugi usilnie poszukuje. Obydwaj cieszą się z rozpoznania życiowego celu i z radością angażują się całkowicie.