Spóźnione czy dojrzałe?

W Łodzi od trzech lat funkcjonuje Ogólnopolskie Seminarium dla Starszych Kandydatów do Święceń. Uczelnia została powołana przez Konferencję Episkopatu Polski 11 czerwca 2014 r. Studenci podjęli wówczas naukę na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Papieskiego w Krakowie, a zamieszkiwali w dawnej szkole cystersów w Nowej Hucie. Po pięciu latach, w czerwcu 2019 r., decyzją odpowiedzialnych za seminarium – KEP oraz abp. Grzegorza Rysia, metropolity łódzkiego – seminarium zostało przeniesione do Łodzi.

STUDENCI Z DOŚWIADCZENIEM

– Klerycy z seminarium 35+ wnoszą do Kościoła, do prezbiterium, do którego wejdą, swoje ciekawe doświadczenia życiowe, inne niż ksiądz, który niegdyś przyszedł do seminarium zaraz po maturze. W tym widzę wielką wartość tego seminarium. My wszyscy, jako Kościół, powinniśmy się czuć za nie odpowiedzialni – mówi metropolita łódzki abp Grzegorz Ryś. Każdy z kleryków może mieć indywidualny tok studiowania, co podyktowane jest różnym zakresem wiedzy i podjętych wcześniej studiów, stąd też – jak zauważa łódzki pasterz – dla jednych seminarium będzie trwało cztery–pięć lat, a dla innych sześć lub więcej. Ogólnopolskie Seminarium dla Starszych Kandydatów do Święceń mieści się w gmachu Wyższego Seminarium Duchownego w Łodzi, a alumni uczestniczą w wykładach wraz z klerykami seminarium diecezjalnego, choć ich tok zajęć, praktyki i plan dnia są nieco inne.

– Wyjątkowość naszego seminarium polega na tym, że wraz ze mną studiują osoby, które mają już swoje doświadczenie życiowe, które zasmakowały życia. Z kolegami można porozmawiać na wiele tematów, a także próbować razem z nimi rozwiązywać różne problemy. W przypadku zwykłego WSD, gdzie przychodzą młodzi ludzie od razu po maturze, ta formacja wygląda inaczej, oni mają inne spojrzenie na świat – mówi kleryk Marek Czyżewski z diecezji warszawsko-praskiej przygotowujący się do święceń kapłańskich w seminarium 35+.

Pukający do furty „starszego” seminarium przeważnie mieli dobrze płatną pracę, mieszkanie, znajomych, wszystko, co potrzebne do życia. Jednak czegoś im brakowało, wewnętrzny głos mówił, że to nie jest to. – Dziś, będąc w seminarium 35+, mogę powiedzieć, że wreszcie czuję pokój, którego mi brakowało, czuję się na miejscu. To nie tylko moje odczucie, ale i tych, którzy ze mną studiują – dodaje kleryk.

PRZYSZEDŁ TEN MOMENT

– Choć od młodości czułem zaproszenie od Pana Boga, by wejść na drogę prowadzącą do kapłaństwa, to jednak przez wiele lat udawałem, że nie słyszę, uważałem, że mój pomysł na życie jest lepszy niż Jego. Po zakończeniu szkoły średniej poszedłem na studia, podjąłem pracę i myślałem, że założenie rodziny będzie dla mnie lepsze. Jednak przyszedł taki moment, że nie mogłem już dłużej się opierać i mając 40 lat, po wcześniejszych długich rozmowach postanowiłem wstąpić do seminarium 35+ – opowiada kleryk Michał Wodzicki.

Klerykiem jest się w zdrowiu i w chorobie, w lepszy i gorszy dzień, wszak „celem” jest zjednoczenie z Chrystusem w kapłaństwie. – Kilka dni temu wyszedłem ze szpitala, do którego trafiłem przed świętami. Na stoliku przy łóżku szpitalnym miałem dwie książki – Pismo Święte i brewiarz, które wzbudziły zainteresowanie innych chorych, choć nikomu nie mówiłem, kim jestem. Nie dało się jednak tego ukryć, a gdy wyszło na jaw, że jestem klerykiem, wzbudziło to zaufanie wielu chorych będących ze mną na oddziale, dzięki czemu miałem wiele okazji do rozmów na tematy wiary w Pana Boga. W czasie świąt miałem wielkie szczęście pójść do chorych z Najświętszym Sakramentem na prośbę kapelana szpitalnego – mówi kleryk.