28 marca
czwartek
Anieli, Sykstusa, Jana
Dziś Jutro Pojutrze
     
°/° °/° °/°

Strapionych pocieszać. Uczynki miłosierdzia względem ducha (4)

Ocena: 4.9
9227

Strapienie pojawia się w sytuacji kłopotów i rozczarowania. W rezultacie pojawia się przygnębienie i apatia. Gdy ów stan trwa zbyt długo, wyniszcza człowieka i wspólnotę.

Najważniejszej pociechy udziela przede wszystkim Bóg. Wyraża się w niej Jego wierność oparta na darze przymierza, która wychodzi naprzeciw poczuciu opuszczenia i zapomnienia. W najdłuższej pieśni starotestamentowego Psałterza psalmista zwraca się do Boga:

„Pomnij na słowo swoje do swojego sługi,
przez które mi dałeś nadzieję.
W moim ucisku jest dla mnie pociechą,
że Twoja mowa obdarza mnie życiem”
(Ps 119,49-50).

„Mowa Boga” to aseret hadevarim, „dziesięć słów”, czyli Dekalog jako przykazania „dające życie”. Ich przestrzeganie nie zależy wyłącznie od ludzkiego wysiłku, lecz otwiera na Bożą łaskawość:

„Niech Twoja łaska stanie mi się pociechą
zgodnie obietnicą daną Twemu słudze” (Ps 119,76).

 

Pocieszajcie mój lud

Podczas wygnania babilońskiego, gdy nasilało się zwątpienie i rozczarowanie, prorok Izajasz spieszy ze słowami pociechy i zapowiada nową przyszłość (Iz 40,1-8). Przywołując frustrację mieszkańców Jerozolimy ocalałych z zagłady, odpowiada z czułością w imieniu Boga:

„Mówił Syjon: Pan mnie opuścił,
Pan o mnie zapomniał.
Czyż może niewiasta zapomnieć
o swym niemowlęciu,
ta, która kocha syna swego łona?
A nawet gdyby ona zapomniała,
Ja nie zapomnę o tobie” (Iz 49,14-15).

Cała druga (Iz 40-55) i trzecia (Iz 56-66) część Księgi Izajasza niesie wielką pociechę Izraelowi, objawiając miłosierdzie jako jeden z najważniejszych i niezmiennych przymiotów Boga. Niesienie pociechy podtrzymuje smutnych i przygnębionych w czasach głębokich kryzysów duchowych i moralnych. Była to jedna z głównych powinności proroków. Wspierani przez Boga, kształtowali nową przyszłość, określoną przez odwrócenie się od zła i pełnienie dobra. Zachariasz, jeden z ostatnich biblijnych proroków w wizji odnowy Izraela, usłyszał zapewnienie o bezgranicznej Bożej miłości i słowa: „Tak mówi Pan Zastępów: Miasta moje znowu zakwitną dobrobytem, Pan pocieszy Syjon i znowu wybierze sobie Jeruzalem” (Za 1,17).

Ponieważ pocieszanie ograniczone do doczesności jest przemijające, zatem Stary Testament zapowiada decydujące zbawcze działanie Boga w przyszłości. Mądrość Syracha, traktując Księgę Izajasza jako integralną całość, upatruje w proroku skutecznego pośrednika nie tylko doraźnej, lecz i eschatologicznej pociechy dla ludu Bożego wybrania. Chwaląc Izajasza, że „wielki i godny wiary w swoim widzeniu” wskazywał drogi Dawida, dodaje: „Wielkim duchem ujrzał rzeczy ostateczne i pocieszył lamentujących na Syjonie” (Syr 48,24). Zapowiadając Mesjasza, prorok Izajasz ukazuje Jego obraz:

„Duch Pana Boga nade mną,
bo Pan mnie namaścił.
Posłał mnie, abym głosił dobrą
nowinę ubogim,
bym opatrywał rany serc złamanych,
żebym zapowiadał wyzwolenie
jeńcom i więźniom wolność,
abym obwieszczał rok łaski Pańskiej
i dzień pomsty naszego Boga;
abym pocieszał wszystkich zasmuconych” (Iz 61,1-2).

Rozpoczynając działalność publiczną, Jezus udał się „swoim zwyczajem” do synagogi w rodzinnym Nazarecie, a przeczytawszy właśnie ten fragment Księgi Izajasza, wyjaśnił zebranym: „Dziś spełniły się te słowa Pisma, które słyszeliście” (Łk 4,21).

Jednak nie tylko ten czy ów tekst Starego Testamentu dostarczał wsparcia i niósł słowa pociechy. Arcykapłan Jonatan napisał w II w. przed Chrystusem do Spartan: „Pociechę bowiem swoją mamy w księgach świętych, które są w naszych rękach” (1Mch 12,9). Cała Biblia, czyli Tora, Prorocy i Pisma, jako słowo Boże, podtrzymywała wiernych na duchu i zapewniała o ustawicznej opiece Bożej. W obliczu śmiertelnego zagrożenia ze strony wrogów Juda Machabeusz, odwołując się „do Prawa i Proroków”, dodawał ducha swoim żołnierzom (2Mch 15,9).

Wybranie i powołanie Izraela jako ludu Bożego osiąganęło kulminację w postawie jego największych bohaterów wiary. U zarania Nowego Testamentu był to starzec Symeon, „człowiek sprawiedliwy i pobożny, wyczekujący pociechy Izraela, a Duch Święty spoczywał na nim” (Łk 2,25). Rozważając Ewangelię dzieciństwa (Łk 1 – 2), Benedykt XVI podkreślił: „Symeon jest jednym z tych, którzy mają nadzieję i oczekują, i właśnie w ten sposób jest już nad nim »Duch Święty«. Moglibyśmy powiedzieć, że jest człowiekiem duchowym i dlatego jest wrażliwy na wezwnia Boga, na Jego obecność. Dlatego też mówi teraz jak prorok”.

PODZIEL SIĘ:
OCEŃ:
- Reklama -

DUCHOWY NIEZBĘDNIK - 28 marca

Wielki Czwartek
Daję wam przykazanie nowe,
abyście się wzajemnie miłowali,
tak jak Ja was umiłowałem.

+ Czytania liturgiczne (rok B, II): J 13, 1-15
+ Komentarz do czytań (Bractwo Słowa Bożego)

ZAPOWIADAMY, ZAPRASZAMY

Co? Gdzie? Kiedy?
chcesz dodać swoje wydarzenie - napisz
Blisko nas
chcesz dodać swoją informację - napisz



Najczęściej czytane artykuły



Najwyżej oceniane artykuły

Blog - Ksiądz z Warszawskiego Blokowiska

Reklama

Miejsce na Twoją reklamę
W tym miejscu może wyświetlać się reklama Twoich usług i produktów. Zapraszamy do kontaktu.



Newsletter