Trzecie imię Faustyny

Z ks. Gabrielem Kołodziejem, proboszczem parafii Świętych Archaniołów Rafała i Michała w Aleksandrowie Łódzkim, rozmawia ks. Paweł Kłys

Helena Kowalska, późniejsza św. Faustyna, przyszła na świat w Świnicach Warckich. W jaki sposób związała się z Aleksandrowem Łódzkim?

W domu Kowalskich pod względem ekonomicznym było bardzo ciężko. Na Mszę w niedzielę nie wszystkie dzieci mogły iść jednocześnie, bo brakowało ubrań. Dorastająca Helenka, widząc trud rodziców, pomagała, jak tylko mogła. Pierwszą jej pracą, jak i innych dzieci wówczas, było wypasanie bydła i pomoc w domu. Wyróżniała się wśród rodzeństwa pobożnością, lubiła modlić się, więc w porze Mszy ukrywała się z książeczką do nabożeństwa w kąciku domu lub ogrodu, w taki sposób przeżywając Mszę.

Kiedy miała 16 lat – choć różnie jest to podawane – postanowiła iść na służbę do ludzi. Czuła się dorosła, umiała czytać i pisać. W pobliżu Świnic Warckich mieszkali bliscy państwa Bryszewskich z Aleksandrowa Łódzkiego, którzy byli właścicielami piekarni i poszukiwali dziewczyny na służbę. W ten sposób, z końcem lata lub wczesną jesienią 1921 r., Helena przyjechała do Aleksandrowa na pierwszą służbę, do Bryszewskich. Większość zarobionych pieniędzy wysyłała do domu.

Co robiła na służbie?

Pomagała gotować, podawała jedzenie pracownikom piekarni, sprzątała, opiekowała się synkiem gospodarzy Zenonem. Jak po latach będzie wspominał, w wolnych chwilach Helena czytała i opowiadała mu bajki oraz modliła się z nim. A wraz z gospodarzami każdego wieczoru klękała do pacierza, w październiku odmawiali Różaniec. Na tyle, na ile pozwalał jej czas, uczestniczyła w życiu religijnym, które toczyło się wokół jedynego wówczas kościoła w Aleksandrowie Łódzkim – św. Rafała Archanioła. Tutaj przychodziła z Bryszewskimi na Mszę, tutaj modliła się. Wśród mieszkańców została zapamiętana jako grzeczna, chętna do pomocy, ale i rozmodlona.

Jak długo Helena Kowalska mieszkała w Aleksandrowie Łódzkim?

Prawie rok, na przełomie lat 1921-1922. Skończyło się to mało znanym wydarzeniem. Pierwsze objawienie Pana Jezusa Helenka miała w Świnicach Warckich jeszcze jako mała dziewczynka. Podobnie działo się w Aleksandrowie Łódzkim. Helena, będąc na służbie, zrywała się nocami i często widywała blaski, gdy wyszła na korytarz czy podwórko. Natomiast wiosną 1922 r., na podwórzu przed kamienicą, gdzie znajdowała się piekarnia, przy której mieszkała, ukazał się jej Pan Jezus. Ona się przeraziła i zaczęła krzyczeć, że podwórko się pali, ale doskonale zdawała sobie sprawę, że widziała Jezusa. Wyszli za nią z piekarni ludzie, ale nie widzieli nic.

^{Dom Bryszewskich w Aleksandrowie Łódzkim z tablicą pamiątkową; fot. ks. Paweł Kłys}

Helena mocno to przeżyła, trzeba było wzywać lekarza, dać znać rodzicom. Zaniepokojeni Kowalscy wysłali najstarszą córkę Józefę, by się czegoś więcej dowiedziała. Helenka, pytana, oświadczyła, że widziała jasność, ale więcej nie chciała mówić. Prosiła tylko, by powiedzieć rodzicom, że głupia nie jest i że w tym domu już niedługo zostanie. Podejrzewano bowiem, że dziewczynie pomieszały się zmysły. Niedługo potem opuściła Aleksandrów i powróciła do rodziców, by prosić o pozwolenie na wstąpienie do klasztoru. Ze wspomnień pracodawców dowiadujemy się, że po czasie żałowali, iż odeszła.