Wędrowanie sercem

Uczestnicy tegorocznej Pieszej Praskiej Pielgrzymki Rodzin

Kiedy w ubiegłym roku pielgrzymi docierali na Jasną Górę, domyślali się, że w roku 2020 pielgrzymki będą wyjątkowe. W końcu to rok setnej rocznicy zwycięstwa Polaków w bitwie warszawskiej, nazywanej Cudem nad Wisłą, i urodzin Karola Wojtyły. Niektóre pielgrzymki miały obchodzić okrągłe jubileusze, a w październiku 2019 r. dowiedzieliśmy się o planowanej na 2020 r. dacie beatyfikacji kard. Stefana Wyszyńskiego. Dlatego trzonem duchowych programów wielu pielgrzymek miało być właśnie nauczanie św. Jana Pawła II i Prymasa Tysiąclecia. Wtedy nikt nie przewidywał, że za kilka miesięcy organizatorzy będą rozważać, czy w ogóle pielgrzymka będzie mogła wyruszyć, a jeśli tak, to w jakiej formie.

– W tym roku szliśmy w tzw. pielgrzymce sztafetowej. Codziennie przedstawiciele innej grupy z księdzem przewodnikiem jechali w miejsce, gdzie dzień wcześniej zakończyła pielgrzymowanie poprzednia grupa. Grupa liczyła dziewięć osób, żebyśmy mogli iść lewą stroną, jako zwykli piesi, nie zagrażając bezpieczeństwu ruchu, a ze względu na bezpieczeństwo sanitarne na odpoczynek zatrzymywaliśmy się poza parafiami – wyjaśnia ks. Grzegorz Kosiorek, kierownik 36. Pieszej Pielgrzymki Łomżyńskiej. Jak podkreśla, tegoroczni pielgrzymi czuli się naprawdę wyróżnieni, że mogli wyjść na szlak, choć tylko na jeden dzień.

Podobnie wędrowali pątnicy 309. Warszawskiej Pielgrzymki Pieszej Akademickich Grup Siedemnastych. – Nawet jeden dzień w upale, który nam towarzyszył, był męczący, ale dla pielgrzymów kończących dzień większą trudnością było to, że chcieli iść dalej, do końca. Z jednej strony byli wdzięczni, że mogli choćby przez jeden dzień poczuć fizyczne zmęczenie pielgrzymowaniem, ale z drugiej strony pozostawał duży niedosyt – podkreśla ks. Wojciech Świderski SAC, przewodnik pielgrzymki.

Energiczną i tryskającą radością 40. Warszawską Akademicką Pielgrzymkę Metropolitalną, w której idzie zwykle kilka tysięcy osób, w tym roku reprezentował jeden ksiądz. Na trasie dołączali do niego księża z wybranych grup. Z kolei w ramach 37. Pieszej Praskiej Pielgrzymki Rodzin do tronu Maryi Jasnogórskiej wyruszyła grupa księży razem z bp. Markiem Solarczykiem.

Niektórzy na Jasną Górę pielgrzymowali indywidualnie. Piotr Figoń co roku angażował się w działania w służb porządkowych WAPM, a w tym roku poszedł na pielgrzymkę z grupką pątników, którzy wcześniej też wędrowali z pielgrzymką akademicką. Jak podkreśla, w tym roku najbardziej zabrakło mu tego, że był częścią złożonej pielgrzymkowej struktury.

WSPÓLNOTA DUCHA

Bp Marek Solarczyk zwraca uwagę, że pielgrzymowanie zawsze niesie trud pokonywanej trasy, ale w tym roku wyjątkowym doświadczeniem była duchowa wspólnota, której widzialnym znakiem byli pokonujący trasę kapłani. – Jak zawsze był to czas modlitwy, refleksji i tego wszystkiego, co zwykliśmy nazywać „rekolekcjami w drodze”. W tym roku te rekolekcje miały charakter bardziej indywidualny – mówi.

Księża przewodnicy zachęcali, by w włączyć się w pielgrzymowanie duchowe i w czasie trwania pielgrzymki odwiedzać pobliskie kościoły, czy sanktuaria. Ojcowie paulini, gospodarze 309. Warszawskiej Pielgrzymki Pieszej, najstarszej pielgrzymki warszawskiej na Jasną Górę, w ramach duchowego wędrowania zaprosili wszystkich do udziału w rekolekcjach pod hasłem „Jak rozkochać się we Mszy Świętej?”. Z kolei pielgrzymi duchowi i sympatycy WAPM codziennie spotykali się na pielgrzymkowej Eucharystii i Apelu Jasnogórskim w kościele akademickim św. Anny, a oprawę każdego dnia przygotowywała inna grupa pielgrzymkowa. W mediach społecznościowych i na stronie internetowej pielgrzymki systematycznie pojawiały się też materiały, które miały pomóc w duchowym wędrowaniu: temat dnia, konferencja związana z programem duchowym i konferencja biblijna nawiązująca do Księgi Jonasza.