Z mroku do światła

Najpierw przypomnijmy sobie prawdy ogólne, ale potrzebne. Powtórzmy je, aby dotarły do serca. Bóg kocha mnie, ciebie, każdego człowieka. Jest Doskonałym Duchem obecnym wszędzie, w niebie, na ziemi, w każdym miejscu. O dziwo, chce z być z człowiekiem także fizycznie. Lubi się wcielać, spotykać, prowadzić z nami dialog. Przychodzi w sakramentach, w postaciach eucharystycznych, w swoich ubogich, we wschodach słońca. Jego przychodzenie do człowieka i dla człowieka tworzy historię zbawienia.

Ostatnim etapem tej historii Bożych przejść, historii zbawienia – po Starym i Nowym Testamencie – jest „czas Kościoła”. Trwa od zesłania Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy do ostatecznego przyjścia Pana. Święty Leon Wielki powiedział w V w.: „Wszystko, co było uchwytne w Chrystusie, przeszło w sakramenty Kościoła”. Przecież Jezus obiecał, wstępując do nieba: „A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28,20). Chrystus dalej rodzi się, naucza, sprawia cuda, umiera i zmartwychwstaje. Nie w Palestynie, ale w całym swoim Kościele. W sakramentach i w każdym wierzącym. Chrystus jest, działa i kocha nas, Kościół, we wszystkich naszych czynnościach, ale szczytem tego jest liturgia. Mówimy o liturgii: wspominanie uobecniające. Wspominamy mękę i śmierć Chrystusa podczas Eucharystii – i to naprawdę się wtedy dzieje. Wspominamy narodzenie Pana Jezusa – i On naprawdę się wtedy rodzi w Kościele. Dlaczego? Bo tak chce. Bo kocha.

Porządek w tym przechodzeniu Pana przez ludzkie życie wprowadza rok liturgiczny. Wyznacza go cykl stworzonej przez Boga przyrody. Rok w rok powtarzamy te same obrzędy, powolnie zbliżając się do Boga, do liturgii wiekuistej. Rok liturgiczny przypomina, ale także sam Chrystus się temu poddaje i chce, aby przez cały rok czynić to, co czynił dwa tysiące lat temu. Tylko teraz z nami. Tu i teraz. A naszą zasługą jest wiara: przyjęcie, że On przychodzi. Szczególnym czasem pielęgnacji wiary jest Adwent.

POTRÓJNE CZEKANIE

Adwent to radosne, pobożne i miłe oczekiwanie – słyszymy co roku. Na kogo? Na Zbawiciela, który był, który jest i który przychodzi. Greccy chrześcijanie mówili:
ho Erchomenos – Przychodzący. Ale przede wszystkim jest to oczekiwanie na kogoś, kogo się z wzajemnością kocha. Jest to oczekiwanie potrójne. Bo Jezus przyszedł w ukryciu, przyjdzie w chwale, ale przychodzi także dziś. Czekamy więc na Jezusa Maleńkiego i Bliskiego, na Jezusa Potężnego i Ostatecznego, ale przede wszystkim na Jezusa Przychodzącego Tu i Teraz: ukrytego w Słowie, w sakramentach, w Kościele, w wydarzeniach codziennego życia i w znakach przyrody. Najważniejsze jest to trzecie przyjście; najmilsze – to pierwsze. Ostateczne przyjście Pana Jezusa jest już tylko ostateczną konsekwencją. Dla tych, którzy zaufali Panu, będzie dniem wielkiego szczęścia Dla tych, którzy Boga odrzucili, będzie to dzień straszny i smutny. Warto jednak wyraźnie akcentować w myślach o Sądzie Ostatecznym: przyjdzie Jezus, Ten, który nas do szaleństwa kocha. Dlatego prosimy w każdym Ojcze nasz: „Przyjdź królestwo Twoje”. Błędem jest obawianie się ukochanego Boga.

Okres Adwentu dzieli się na dwie części tematyczne. Do 16 grudnia oczekujemy na kochanego Jezusa w czasach ostatecznych. Od 17 grudnia przygotowujemy się na Jezusa malusieńkiego, czyli na Narodzenie Pańskie. Chodzi o to, żebyśmy nie rozminęli się z przychodzącym Zbawcą. Przestrogę stanowią dla nas ci synowie Izraela, którzy nie rozpoznali Jego przyjścia. Trochę jak żona tęskniąca za mężem – a niewpuszczająca go do domu, kiedy ten wraca. Chcemy uniknąć ich błędu. Prostujemy drogi, równamy ścieżki. Postaciami poprawnie przeprowadzającymi nas przez Adwent są prorok Izajasz, Jan Chrzciciel i Maryja Niepokalana.