Wielki Tydzień 2025. W tym czasie rozważamy m.in. aresztowanie, torturowanie i skazanie Jezusa. Rok temu prokuratura wybrała właśnie Wielki Tydzień, co więcej, Wielki Czwartek, aby aresztować ks. Michała Olszewskiego oraz dwie urzędniczki Funduszu Sprawiedliwości. Potencjalnym szydercom, że z księdza i urzędniczek robię Chrystusa, spieszę od razu wyjaśnić, że nie robię. Warto jednak zauważyć, że pewne nikczemne mechanizmy oskarżenia Mistrza z Nazaretu powtarzają się w różnych „prokuraturach” od dwóch tysięcy lat. Powtarzają się też reakcje ludzi ogłupiałych, podburzonych, ale także tych wrażliwych, pragnących sprawiedliwości. Ponadto sam Chrystus powiedział nam, że utożsamia się m.in. z chorymi i właśnie uwięzionymi (zob. Mt 24, 31nn).
Rzecznik Praw Obywatelskich potwierdził doniesienia, że ks. Olszewski i urzędniczki byli traktowani w sposób niehumanitarny, choć nie nazwał tego torturami. Niemniej jednak opisy tego, co działo się z tymi trzema osobami po aresztowaniu, budzą u przyzwoitych ludzi oburzenie i smutek. Mecenas Michał Skwarzyński podczas konferencji zorganizowanej we włoskim senacie, mówiąc o aresztowaniu ks. Olszewskiego, stwierdził: „To jest przypadek księdza, któremu postawiono kuriozalne zarzuty z punktu widzenia samego prawa UE. To są zarzuty za to, że (…) wziął udział w konkursie jako jednostka, która nie miała doświadczenia w pomocy pokrzywdzonym przestępstwami i nie miała wprost takiego zapisu w statucie swojej fundacji. Problem polega na tym, że prawo europejskie zabrania umieszczania takich postanowień w regulaminach przyznawania grantów, ponieważ dostawaliby je w kółko ci sami”. Logika zarzutów nie jest jednak tutaj ważna. Działa tu zasada: dajcie mi człowieka, a znajdzie się paragraf. Przy czym nie o ks. Olszewskiego chodzi, ale o tych, których – wymęczony i przestraszony – mógłby oskarżyć, aby wyjść z aresztu.
A dlaczego aresztowano Jezusa? Starano się Go oskarżyć o różne winy, ale główny zarzut polegał na tym, że Mistrz z Nazaretu wyrażał roszczenia mesjańskie i „uważał siebie za Boga” (J 10, 33). I rzeczywiście tak było. Widzimy to szczególnie wyraźnie w Ewangelii Jana, szczególnie w rozdziale 8, który jest jednym wielkim sporem Jezusa z faryzeuszami i uczonymi w Piśmie. Apostoł Jan stwierdza jasno, że Żydzi, w tym szczególnie arystokracja świątynna, usiłowali Go zabić, gdyż „Boga nazywał swoim Ojcem, czyniąc się równym Bogu” (J 5, 18). „Kimże ty jesteś?”, „Kim Ty siebie czynisz?” – powtarzają pytania oponenci Jezusa, który w odpowiedzi wskazuje na różne sposoby na swe boskie pochodzenie. Na koniec stwierdza: „Zanim Abraham stał się, JA JESTEM” (J 8, 58). Tego było dla nich za dużo! W tej sytuacji „porwali kamienie, aby je rzucić na Niego” (J 8, 59). Jednak wówczas Chrystus zdołał się od nich oddalić.
Trzeba zatem powiedzieć, że Jezus został ukrzyżowany, gdyż do końca otwarcie bronił prawdy o tym, kim jest i jaka jest Jego relacja z Bogiem Ojcem. Nie ma zatem sensu twierdzenie, że Jezus był wielkim człowiekiem, ale nie był Bogiem. Jeśli nie był Bogiem, to znaczy, że kłamał, wprowadzając słuchaczy w błąd. A skoro tak, to nie był wielkim i dobrym człowiekiem. Ale Jezus mówił prawdę, co potwierdził w swoim zmartwychwstaniu, a potem w posłaniu Ducha Świętego, który z zalęknionych uczniów uczynił apostołów gotowych oddać życie za Ewangelię. A z krzyża modlił się także za swych wrogów: „Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią” (Łk 23, 34). My też powinniśmy się tak modlić. Bo czasy znowu są takie, że przypomina się piosenka Jacka Kaczmarskiego: „Zbaw mnie od nienawiści,/Ocal mnie od pogardy, Panie”.
Co? Gdzie? Kiedy?
