Chrystusowy i odważny

Przed konklawe napisałem, że chciałbym, aby nowy papież był Chrystusowy i odważny. I wygląda na to, że Leon XIV taki właśnie jest. Nie boi się być Chrystusowy, potrafi też być mądrze posłuszny tradycji, a zarazem ma odwagę bycia sobą. Pozdrowienie, jakie wygłosił z Logii Błogosławieństw, napisał sobie na kartce, łamiąc w ten sposób pewien zwyczaj. Ale po prostu chciał być precyzyjny i powiedzieć to, co uważał za ważne.

Rozradowały mnie słowa: „Niech pokój będzie z wami”, a zaraz potem: „Takie było pierwsze pozdrowienie Chrystusa zmartwychwstałego, Dobrego Pasterza, który oddał życie za owczarnię”. A zatem pokój, ale nie jakikolwiek, ale pokój Chrystusowy. To ważne, bo są dziś środowiska, które chciałyby – tak się przynajmniej wydaje – Kościoła zredukowanego do globalnej organizacji, która pomaga biednym i walczy o pokój, ale o Chrystusie nie wspomina za dużo, bo wiara w Bóstwo Chrystusa niektórym jest niemiła i jako taka mogłaby dzielić.

Papież Prevost tak nie uważa. Wie, że istotą życia i misji Kościoła jest Jezus Chrystus. Z Logii przypominał: „Jesteśmy uczniami Chrystusa. Chrystus idzie przed nami. Świat potrzebuje Jego światła”. I wzywał do wierności „Jezusowi Chrystusowi bez lęku”. To stawianie Jezusa w centrum wymaga dziś odwagi. W homilii podczas Mszy z kardynałami w Kaplicy Sykstyńskiej, odprawionej nazajutrz po wyborze, Leon XIV najpierw dobitnie stwierdził: „Jezus jest Synem Boga żywego, czyli jedynym Zbawicielem”, a potem wspomniał o środowiskach, „w których nie jest łatwo świadczyć i głosić Ewangelię, a człowiek wierzący jest wyśmiewany, prześladowany, pogardzany lub co najwyżej tolerowany i traktowany z litością”. Tym bardziej jednak „niezbędne jest powtarzanie: «Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego» (Mt 16,16)”.

Co do posłuszeństwa tradycji, o której wspomniałem na początku, to mam na myśli m.in. to, że nowy papież powitał wiernych ubrany w tradycyjny papieski strój przewidziany na tę okazję. Oczywiście, habit nie czyni mnicha, a czerwony mucet (sięgająca łokci narzuta) i zdobiona stuła nie czynią papieża. Niemniej jednak takie gesty wielu cieszą, bo są znakiem, że jako katolicy jesteśmy zanurzeni w historii pokoleń, że nowe tworzy się w ciągłości z wielowiekowym dziedzictwem Kościoła.

Pojawiły się pierwsze ataki na nowego papieża. W internecie z lewa i z prawa padają ciosy. Czytam po włosku, że Prevost nie jest taki fajny, bo miał się wypowiedzieć przeciwko „angażowaniu kobiet w role klerykalne”, a poza tym miałby być „konserwatystą wobec wspólnoty LGBTQIA+”. No cóż! Mnie to akurat bardzo cieszy. Z drugiej strony słychać głosy zaniepokojenia, że nowo wybrany biskup Rzymu miał się kiedyś odnieść przychylnie do możliwości Komunii dla niektórych rozwiedzionych żyjących w nowych związkach. W tej sytuacji tym bardziej podkreślam chrystocentryzm Leona XIV. Bo przecież nasze nim zainteresowanie znajduje podstawę w słowach samego Mistrza z Nazaretu: „Ty jesteś Piotr [czyli Skała], i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie” (Mt 16,18–19).

Prymat Piotrowy to wielka odpowiedzialność, wymagająca pokory i odwagi płynących z wiary w Chrystusa. Pokorę i odwagę mieli Leon XIII i Leon I Wielki. Ten pierwszy wzywał do odnowy społecznej, ale też do walki duchowej z siłami diabelskimi, przeciwstawiał się masonerii. A Leon Wielki walczył z herezjami i konfrontował się z barbarzyńcami. Z prywatnych rozmów wiem, że nowy papież, zapytany, dlaczego imię Leon, odpowiedział, iż m.in. dlatego, że tak jak Leon XIII musiał odpowiedzieć na palącą kwestię robotniczą, co uczynił w Rerum novarum, tak on musi skonfrontować się z wyzwaniami ze strony sztucznej inteligencji.