Postępowanie karno-skarbowe przeciwko kolejnemu w tym roku księdzu diecezji warszawsko-praskiej, do której należę, nie jest dla mnie powodem do chluby. Mam nadzieję, że nie tylko dla mnie. Wnioski z tej sytuacji muszą wyciągnąć władze kościelne i państwowe. Paradoksalnie jako dziennikarz – chociaż ksiądz – większy wpływ mam chyba na te drugie. Dlatego wobec władz państwowych publicznie zgłaszam petycję likwidacji możliwości odpisu od dochodu darowizn na cele kultu religijnego. W praktyce chodzi o możliwość przekazania do 6 proc. uzyskanego dochodu na budowę, remont lub wyposażenie obiektów sakralnych oraz na zakup przedmiotów liturgicznych. Podatnik pomniejsza w ten sposób podstawę opodatkowania. To kusząca propozycja, szczególnie dla osób przekraczających drugi i tzw. trzeci próg podatkowy. Niestety, „okazja czyni złodzieja”. Wciąż słyszymy o nieuczciwych podatnikach fikcyjnie przekazujących darowizny i o nieuczciwych duchownych, którzy za niewielką prowizję nieuczciwość tę poświadczają. Na zamknięciu tej furtki budżet państwa może tylko zyskać. Twierdzę, że Kościół per saldo jednakoż. Zatem Panie Premierze, do dzieła!
Drugi apel mam do naszych Czytelników, ich przyjaciół i znajomych. To w związku ze straszliwą zbrodnią popełnioną niedawno przez księdza sąsiedniej diecezji na jego bezdomnym darczyńcy. Śp. Pan Anatol miał przepisać na księdza swój majątek w zamian za dożywotnią opiekę. Sposób wywiązywania się kapłana z gwarantowanej opieki i oczekiwania Pana Anatola stały się powodem ostrego konfliktu między nimi, który zakończył się tragicznie. Nie chcę zniechęcać darczyńców do przekazywania swoich dóbr na rzecz instytucji kościelnych. Wiadomo, że w ten sposób powstało i powstaje wiele fundacji pożytecznych dla Kościoła, dla potrzebujących i dla Polski, jak choćby albertyński klasztor na Kalatówkach. Jednakże zapisywanie majątku konkretnemu duchownemu w zamian za opiekę czy inne świadczenia to bardzo zły pomysł. Duchowni nie mogą przyjmować takich zobowiązań. Nie są w stanie im sprostać, jeśli poważnie traktują swoje powołanie! Nie po to mają „zostawić umarłym grzebanie ich umarłych” (por. Łk 9,60). Podkreślam to, choć niektórzy się na mnie obrażą. Sam co najmniej dwukrotnie odmówiłem propozycji takich „darowizn”.
Trzeci apel dotyczy tzw. Funduszu Kościelnego. Mija już ponad 12 lat, od kiedy premier Donald Tusk szumnie zapowiedział likwidację tego tworu Bieruta i zastąpienie go bardziej europejską formą rekompensowania Kościołowi za odebrane mu majątki, które nie podlegają zwrotowi. Co więcej, Kościół katolicki już wtedy na proponowane zmiany się zgodził. Uzgodniona została najniższa w Europie wysokość odpisu od podatku – trzykrotnie niższa od tego, co możemy przekazywać na organizacje pożytku publicznego. I nic! Po powrocie Donalda Tuska do władzy temat powrócił jakby od nowa. Kościół katolicki znowu przyjął to z nadzieją i natychmiast powołał zespół do konsultacji z rządem. Czas płynie i nadal nic. A nawet gorzej. Bo choć woli konkretnych rozwiązań po stronie rządowej wyraźnie brakuje, to wypuszczony z butelki przez premiera kościelno-finansowy Dżin szaleć nie przestaje. Ostatnio w mediach straszy wyznawców wszystkich religii w Polsce „podatkiem od wiary”. Mieliby go dodatkowo płacić w wysokości 8 proc. od dochodu wszyscy ludzie wierzący. Jedynym sposobem na uniknięcie tego haraczu miałoby być zadeklarowanie ateizmu. Petycja taka od czerwca tego roku czeka na rozpatrzenie w Senacie RP i stanowi asumpt do kolejnych ataków na Kościół. Autorem petycji jest pojedynczy obywatel, który nie wyraził zgody na upublicznianie jego danych. Mogę jednak zapewnić, że nie jest to nikt z biskupów i księży. Przeciwnie, jest to ktoś, kto chce ludzi karać finansowo za wiarę w Boga i nakręcać niechęć do Kościoła. Niepotrzebne nam takie „prezenty”.
Co? Gdzie? Kiedy?
