Znamy już pierwsze dane statystyczne dotyczące edukacji zdrowotnej. Tak więc np. w Gorzowie Wielkopolskim na lekcje tego przedmiotu będzie chodziło 39 proc. uczniów, a w położonej tuż przy granicy z Białorusią Włodawie – jedynie 12 proc. Ale są i takie szkoły, gdzie na edukację zdrowotną będzie uczęszczało po kilka osób.
Czy decyzje rodziców uczniów idą w parze z poglądami politycznymi? Do pewnego stopnia zapewne tak. Ale także z czystym pragmatyzmem: nikt, jeśli nie musi, nie będzie siedział w szkole dłużej. Nie bez znaczenia chyba jest także „rogata polska dusza”. Czyli nasz wspólny – mimo wielu różnic – szczególny stosunek do świata: niezgoda na podporządkowywanie się, nawet wtedy, gdy obiektywnie siła jest po stronie przeciwnika. Nie kalkulacja, lecz sprzeciw wobec czegoś odgórnie narzucanego – taki zdrowy odruch życiowy.
Tak jest ze wspomnianym przedmiotem szkolnym i z pewnym fałszem wynikającym z usilnych prób jego wprowadzenia. Bo skoro pewne jego elementy są dobre, to dlaczego nie można było ich zostawić na dotychczasowych lekcjach, np. biologii czy WDŻ, nie tykając spraw zahaczających o intymność człowieka?
Podobnie rzecz się miała choćby z kultem żołnierzy wyklętych. Kiedy do 2015 r. był on oddolny, jako poniekąd znak sprzeciwu wobec władzy, która się od niego dystansowała, był autentyczny. Kiedy zaś za obchody, okraszone dydaktyzmem i patosem, zabrali się politycy prawicy, młodzież w sporej części się od niego odwróciła, widząc w tym oficjałkę i fałsz.
Rogata polska dusza… Dostrzegam w niej pewną naszą oryginalność. Mimo że jako naród – czy ktoś chce, czy nie – od wieków, a nie dopiero od 2004 r., jesteśmy zakorzenieni w Europie, potrafimy być inni niż sąsiedzi. Nasza niepisana siła nie tkwi w tak często niszczonej przez najeźdźców materialnej potędze, lecz w woli, która potrafi tworzyć wartości mimo wszystko. Mam nadzieję, że się nie mylę. Patrzę na zmieniającą się Europę i uważam, że polskość może trwać. Że mimo duszenia nas przepisami, fiskalizmem, złymi rządami, zaborami, wojnami – nie tylko wciąż jesteśmy, ale i uosabiamy to, co Europa dawno już zatraciła: ducha i wiarę. I to właśnie daje nam prawdziwą siłę. Trzymajmy się tego!
Co? Gdzie? Kiedy?
