Kiedy kilkanaście dni temu pewna znana pani redaktor ogłosiła, że jest w żałobie, bo „umarł jej synek”, czyli kot, wiele osób ze współczuciem pochyliło się nad jej bólem. Kiedy Gizela Jagielska ze szpitala w Oleśnicy zabiła zastrzykiem z chlorku potasu w serce dziewięciomiesięczne dziecko, które byłoby zdolne do życia poza łonem matki, niemal te same osoby mówią, że „wykonano zabieg medyczny na chorym płodzie”.
Sprawa pokazuje wiele ważnych aspektów. Po pierwsze, tzw. zabieg indukcji asystolii płodu, czyli wstrzyknięcia w serce zastrzyku z trucizną (czy Państwo czują, co ja piszę, i sięgają pamięcią do relacji świadków z czasów II wojny światowej?!) lekarka wykonała, mimo że wielu innych znakomitych lekarzy uważało, iż dziecko, mimo choroby łamliwości kości, byłoby w stanie dobrze funkcjonować. Polskie przepisy prawa wprost zabraniają zabicia takiego dziecka!
Po drugie, sama ginekolog twierdzi, że zrobiła to zgodnie z prawem i z rekomendacją WHO. Co więcej, że nie dokonała aborcji, bo aborcja nie jest tym samym, co indukcja porodu.
Po trzecie, nawet jeśli rzeczywiście w polskim prawie jest luka, to przerażające są słowa pani ginekolog, wielu innych lekarzy i osób postronnych. Ona sama, postawiona w ogniu pytań na szpitalnym korytarzu, mówiła: „Życie zaczyna się w momencie, gdy mamy noworodka, a konstytucja to kwestia światopoglądowa”; „Nie znam historii, miałam na studiach tylko historię medycyny…”; „Życie zaczyna się od porodu…”; „Aborcja powoduje urodzenie martwe…”. Wcześniej pisała, że nie wierzy w Boga i jest lekarzem, dlatego dokonuje aborcji zgodnie z życzeniem pacjentek. Czyż nie jest przerażający stan świadomości osoby, która mieni się lekarzem? Czyżby zapomniała, czym jest przysięga Hipokratesa? I że jest ona ważniejsza niż świstek od psychiatry jako zlecenie zabójstwa?
Po czwarte, jeśli ktoś miał wątpliwości, czy istnieje czyste zło i jak wiele osób jest nim opętanych, to po przeczytaniu odrażających opinii w internecie, już ich nie ma. Osoby usprawiedliwiające ludobójstwo być może nie zawahają się w imię jakiejś ideologii zabić kogokolwiek z nas. Dla nich lekarka z Oleśnicy jest bohaterką, broniący życia, człowieczeństwa i podstaw etyki są nienormalni, oni zaś – wrażliwi i oświeceni.
Tragedia, o której mówiła Polska w Wielkim Tygodniu, jest wielkim symbolem – czegoś, co Jan Paweł II nazywał cywilizacją śmierci. Strzeżmy się!
Co? Gdzie? Kiedy?
