Świętą Zofię, wdowę i męczennicę z II wieku wspomina Kościół katolicki 15 maja. Zginęła w Rzymie podczas prześladowania chrześcijan za cesarza Hadriana I. Jej imię pochodzi od greckiego słowa sophia – mądrość.
Przekaz o życiu i męczeństwie św. Zofii zachował się w kilku wersjach, które w szczegółach są bardzo rozbieżne. Według jednej z nich, była ona Rzymianką, wdową i matką trzech córek o imionach Wiara, Nadzieja i Miłość. Kiedy namiestnik Antioch wezwał Zofię, by złożyła ofiarę na ołtarzu pogańskiej bogini Diany, święta stanowczo odmówiła.
Aby ją zmusić do bałwochwalczego kultu, jej trzy córki poddano wyszukanym torturom. Matka jednak nie załamała się w wierze, lecz pocieszała i umacniała swoje dzieci. Zdumiony tą wytrwałością namiestnik oszczędził św. Zofię, ta jednak po kilku dniach zmarła z żalu na grobie swoich córek.
Według innego żywota św. Zofia miała pochodzić z Mediolanu i tam wraz z córkami poniosła śmierć męczeńską.
Jej kult rozpowszechnił się szczególnie w VIII w., kiedy papież Paweł I (756-767) intronizował jej relikwie w kościele S. Silvestro in Capite w Rzymie.
W ikonografii przedstawiana jest zwykle w otoczeniu swoich trzech córek: Wiary, Nadziei i Miłości.
.jpg)
Co? Gdzie? Kiedy?
