Załubicka serc wspólnota

Projekt zmiany granic parafii obejmujący utworzenie parafii w Załubicach Starych i przyłączenie do niej wiosek z Radzymina, Dąbrówka i Serocka, przesłał do kurii w 1956 r. ówczesny proboszcz i dziekan radzymiński ks. Zygmunt Kowalski. Jednak ze względu na panujący w tym czasie w Polsce ustrój polityczny długo zwlekano z jego realizacją. W tym czasie Stare Załubice regularnie odwiedzał radzymiński wikariusz ks. Zbigniew Rogatko, który prowadził katechezę i przygotowywał dzieci do pierwszej Komunii Świętej. W 1969 r. zaczął on odprawiać Msze św. w prywatnych mieszkaniach, m.in. u Teresy i Jerzego Wronów, Teresy i Franciszka Marcinków oraz Julii i Stefana Ciszkowskich. Celebrowanie tych Mszy zostało zawieszone zakazem władz państwowych i wznowione dopiero w 1971 r. przez ks. Stanisława Laskowskiego, który sprawował je w Nowych Załubicach, w kapliczce znajdującej się na miejscu dzisiejszego prezbiterium kościoła św. Stanisława Biskupa i Męczennika oraz w przerobionej na kaplicę pieczarkarni państwa Kurków.

Mieszkańcy interweniowali u władz państwowych o pozwolenie na budowę kościoła. Początkowo udało się uzyskać zgodę na budowę wiaty przy kapliczce. Po roku kuria biskupia zatwierdziła prowadzenie ksiąg parafialnych, a ks. Laskowski rozpoczął ożywioną działalność duszpasterską. W 1973 r. wystartowała budowa świątyni. Kardynał Stefan Wyszyński 1 maja 1974 r. poświęcił nowy kościół, a dwa lata później erygował parafię. Pierwszym proboszczem był ks. Jan Wolski. Od lutego 2017 r. gospodarzem parafii jest ks. Wojciech Stępień.

W kościele aktywnie działają ministranci, bielanki, szafarze, schola, Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży, Żywy Różaniec oraz Złota Róża – grupa odpowiedzialna za prowadzenie modlitwy podczas adoracji Najświętszego Sakramentu. Odbywa się ona w kościele w każdy piątek w godz. 15.00–18.00. W tym czasie parafianie mogą skorzystać także z sakramentu pokuty. – Spowiedź dostępna jest u nas bez limitu – uśmiecha się Dorota Kuligowska, która w parafii jest od pierwszych dni jej istnienia. – W każdej chwili można zadzwonić do księdza i o spowiedź go poprosić. – Jako parafianie czujemy się naprawdę duchowo zaopiekowani – dodaje Robert Kuligowski, mąż pani Doroty. Oboje są członkami parafialnej rady ekonomicznej, stanowiąc głos doradczy w sprawach dotyczących parafialnych planów i inwestycji. Podkreślają dobre relacje z proboszczem i wikariuszami – ks. Marcinem Nowalskim i ks. Mateuszem Osicą. – Nasi kapłani są bardzo otwarci, a atmosfera panująca w parafii jest rodzinna i pełna jedności – mówi pani Dorota.

– Człowiek czynu, ducha i wielkiego serca – mówi o proboszczu Celina Porzezińska-Momot, która szczególnie docenia jego trafiające w punkt homilie. Z mężem, posługującym w radzie parafialnej, cieszą się, że ks. Marcin, opiekun młodzieżowej wspólnoty, dba o formację i zaangażowanie młodych ludzi. Dorota i Robert Kuligowscy zaznaczają, że klimat jedności na parafii to zasługa także zaangażowanych wiernych. To poczuwanie się do odpowiedzialności widoczne było chociażby podczas przygotowań do uroczystości konsekracji kościoła, w którą aktywnie włączyli się parafianie.

– Wiele osób pyta, dlaczego tak znaczący akt liturgiczny odbywa się dopiero teraz, po tylu latach od powstania kościoła – mówi ks. Wojciech Stępień. – Z perspektywy czasu widzę, że ta data nie jest przypadkowa. Ten czas był nam potrzebny, by dojrzeć do zawiązania w naszej parafii autentycznej wspólnoty. Materialnie przy kościele zawsze będzie coś do zrobienia: dach, rynny, rury spustowe, malowanie ścian. Ale – dodaje proboszcz – wielokrotnie przekonałem się o tym, że prawdziwy Kościół to nie budowla z kamieni i złota, ale serc wspólnota.