Święta z sąsiedztwa

Na swoją nieoficjalną patronkę obierają ją księża, którzy chcą lepiej dotrzeć do młodzieży. Pojawiają się kolejne świadectwa łask przypisywanych jej wstawiennictwu. – Zaraz po jej śmierci znajdowaliśmy je na grobie – wspomina mama Heleny, Barbara Kmieć. – Dotyczyły nawrócenia, zdrowych narodzin wbrew wcześniejszej złej diagnozie, doczekania potomstwa, wyzdrowienia czy pogodzenia się z utratą bliskiej osoby.

Proces beatyfikacyjny Heleny Kmieć rozpoczął się uroczyście 10 maja w kaplicy Domu Arcybiskupów Krakowskich.

KSIĘDZU NASZ DROGI

Dość szybko opuściła dom – po szkole podstawowej naukę kontynuowała w Wielkiej Brytanii; maturę zdała w prestiżowym liceum katolickim. Inżynierię chemiczną w języku angielskim studiowała na Politechnice Śląskiej. – Nie miała czasu na opowiadanie wszystkiego, co robiła, i nie lubiła się chwalić – wspomina mama. – O jej występie ewangelizacyjnym na dworcu we Wrocławiu dowiedzieliśmy się dopiero po jej śmierci. Wtedy skojarzyłam, że w tamtym czasie wspominała o wydarzeniu, które wiele ją kosztowało.

W happeningu w stylu flash mob to była cała Helenka: pojawiła się nie wiadomo skąd i sprawiła, że ludzie przystawali i słuchali. A kiedy hala dworcowa była już pełna śpiewu i tańca młodych, ona znów rozpłynęła się w tłumie. – W wolontariacie misyjnym Salvator, gdzie współpracowaliśmy przez rok, była zapalnikiem – wspomina ks. Paweł Wróbel SDS, postulator jej procesu beatyfikacyjnego. – Jak jej na czymś zależało, a tak było z misjami, parła do przodu i motywowała innych. Ciężko było jej odmówić, gdy dzwoniła z kolejną inicjatywą i zaczynała tym subtelnym głosikiem: „Księdzu nasz drogi…”.

Obracała się w rozmaitych środowiskach, nie tylko tych, które podzielały jej wartości. – Ewangelizowała w sposób naturalny, przyznawała się do wiary otwarcie, ale bez natarczywości i oceniania – mówi ks. Wróbel. – Mam świadectwo jej kolegi z linii lotniczych, w których pracowała jako stewardessa. Spotkali się w Tel Awiwie, gdzie on właśnie wylądował, a skąd ona odlatywała. Był ciekaw relacji z imprezowania w mieście znanym jako mekka rozrywek. Nie mógł zrozumieć, że w Tel Awiwie nie była, bo całe Triduum Paschalne spędziła w Jerozolimie. Odpowiedziała wtedy spokojnie, ale bez wyniosłości: „Ty tego nie zrozumiesz, bo jesteś niewierzący”. Uderzyło go jej przekonanie co do tego, w co wierzy, a nawet zaczął jej tego zazdrościć. Ten epizod był częścią jego nawrócenia.

Helena „działa” dalej poprzez fundację swojego imienia. – Podobnie jak ona staramy się być tam, gdzie możemy się przydać – mówi Mariola Kaźmierska z Fundacji im. Heleny Kmieć, powstałej pół roku po jej śmierci. – Oprócz działalności charytatywnej, w której stawiamy na edukacyjne programy stypendialne, bo edukację Helena uważała za bardzo istotną, zajmujemy się też promowaniem jej postaci. Pokazujemy ją jako przykład do naśladowania w postawie wobec Boga i drugiego człowieka. Wierzymy, że to może odmienić czyjeś życie, i takie owoce obserwujemy. Cieszymy się, że „jej misja trwa”, jak głosi nasze hasło.

RÓŻANIEC NA ŁĄCZACH

Wiarę wyniosła z domu rodzinnego, gdzie codzienna modlitwa i coniedzielna Msza Święta były jak oddychanie. Dla Heleny, która swoją mamę widywała z brewiarzem, modlitwa ta też stała się czymś naturalnym. – Owszem, dom dał jej dobry start, ale sama w swój rozwój duchowy włożyła ogrom pracy – mówi mama. – Związana była z parafialnymi wspólnotami, chodziła do szkoły katolickiej, zasypywała pytaniami swojego „wujcia”, dziś biskupa Jana Zająca, brata mojego ojca.

Nawet fizyczne oddalenie od rodziny nie przeszkadzało jej we wspólnej modlitwie – dziesiątek różańca odmawiała przez telefon i z rodzicami, gdy uczyła się w Anglii, i z chłopakiem, gdy była w Boliwii, z której już nie wróciła. Pół roku po jej śmierci mama, przeglądając album z ikonami, znalazła karteczkę: „Z Panem Bogiem, Helenka”. Tymi słowami żegnano się w rodzinie, dlatego mama odebrała to jako pożegnanie. Wieczorem przed tragiczną śmiercią Helena przyjęła Komunię podczas Mszy Świętej, a przed snem czytała Biblię. Znaleziono ją przy jej łóżku, poplamioną krwią.

– Nie umiała działać na pół gwizdka i także wiarę przeżywała w sposób ponadprzeciętny – przyznaje ks. Wróbel. – Celu jej wiary nie stanowiło bycie dobrym. To był skutek jej zawierzenia Bogu; czuła, że robi to, czego On od niej oczekuje. Za życia zawstydzała mnie tym, w jaki sposób się modliła i jak w nawale zajęć walczyła o czas na modlitwę i codzienną Mszę. Od chwili jej śmierci mam poczucie jej wyjątkowości, żeby nie powiedzieć: świętości.

Angażowała się w wiele spraw. Karolina Bałos zainspirowała się postawą Heleny. – Nie znałam jej osobiście – mówi. – Dopiero po lekturze książki o niej zobaczyłam, jak wiele mam z nią wspólnego: gra na gitarze, śpiew i chęć pomagania innym. O wolontariacie marzyłam od dziecka, ale nie wiedziałam, jak się do tego zabrać, może trochę się bałam. Ona zmotywowała mnie do działania. Poza tym swoją pokorą, zawierzeniem Bogu i miłością do dzieci przypomina mi moją patronkę, bł. Karolinę Kózkównę.

– Helenka chciała mieć co najmniej troje dzieci. Miała chłopaka, z którym planowali zaręczyny. Misja w Boliwii miała być jej ostatnią w tym charakterze – mówi ks. Wróbel. – Powołanie w tym kierunku chciała kontynuować w formie, która nie zaburzałaby życia rodzinnego.

JAK ŚWIATŁO

W jednym z podań o wyjazd misyjny pisała: „Otrzymałam łaskę Bożą, czyli DDDDD (Dar Darmo Dany Do Dawania), i muszę się tym Darem dzielić! Wszystkie umiejętności, które posiadam, zdolności, które nabywam, talenty, które rozwijam – nie mają służyć mnie, ale są po to, bym mogła je wykorzystywać do pomocy innym”.

W swoich staraniach nie ustaje nawet na tamtym świecie. Adam Paturej
„poznał” ją cztery lata temu, gdy szkoła na warszawskich Kabatach obierała ją za patronkę. – Wpadła mi wówczas w ręce książka „Helena. Misja możliwa”, która odmieniła moje
życie – wspomina. – Odkryła przede mną, że swoimi zdolnościami należy się dzielić. Zawsze uważałem się za człowieka wierzącego, czytałem wiele żywotów świętych, ale dopiero „spotkanie” z Heleną pozwoliło mi doświadczyć świętości „tu i teraz”. Pomagania nie traktowała jak wielkiego projektu, tylko działała, nie tylko w odległych zakątkach świata, ale też w gminnych świetlicach w Polsce.

A jak nie mogła zrobić nic więcej, smutnemu koledze malowała na kubku uśmiechniętą buźkę. Uśmiech był jednym z jej sposobów zauważania drugiego człowieka. – W zeszycie do religii już jako ośmiolatka zapisała, że św. Teresę z Lisieux będzie naśladować, częściej uśmiechając się do kolegi, którego nikt nie lubi – wspomina Barbara Kmieć. – Była jak światło, żyła szybko, porządnie i z pasją zarówno w rzeczach dużych, jak i małych.

Adam Paturej, zastanawiając się nad śmiercią Heleny, uświadomił sobie sens ofiary. – Jej misją była walka o zbawienie każdej osoby, dlatego wybrała wolontariat misyjny, a nie świecki – mówi. Dając świadectwo także po śmierci, wciąż wypełnia słowa założyciela salwatorianów o. Jordana, które ma wyryte na nagrobku i które wyśpiewywała za życia: „Dopóki żyje na świecie choćby jeden tylko człowiek, który nie zna i nie kocha Jezusa Chrystusa, Zbawiciela świata, nie wolno ci spocząć”.

HELENA KMIEĆ (1991–2017) urodziła się w Krakowie. Gdy miała dwa latka, zmarła je biologiczna mama - Agnieszka. Angażowała się w duszpasterstwo akademickie i Wolontariat Misyjny Salvator w Trzebini. Posługiwała na placówkach misyjnych w Rumunii, na Węgrzech i w Zambii. 8 stycznia 2017 r. rozpoczęła półroczną posługę jako wolontariuszka misyjna w ochronce dla dzieci w Cochabamba w Boliwii, gdzie została zamordowana.