Wspierajmy kapłanów, zamiast ich oceniać

Też zalewa mnie fala rozgoryczenia, bólu i zwykłej ludzkiej złości, gdy słyszę o kolejnym kapłanie, który prowadzi podwójne życie, z hipokryzją stając przy ołtarzu, gdy noc wcześniej leżał przy kobiecie. Też rodzą się we mnie pytania: ilu księży tak na serio żyje wiarą, będąc do końca wiernym Jezusowi? Oczywiście z potknięciami, nieidealnie, ale mimo wszystko z lojalnością i szczerością, zachowując wierność sutannie. 

Po latach pracy na rzecz ewangelizacji, po latach świadomego życia w Kościele, dziś już nie dziwi mnie fakt, że wielu młodych zraża się do wiary, poprzez afery, które wciąż wychodzą na jaw. Tak wiem, to tylko ułamek życia kapłańskiego, ale mimo wszystko, to się dzieje. 

W moim sercu też rodzą się pytania do Jezusa: Panie, dlaczego? I to księża, którym bezgranicznie ufałem? Którzy byli dla mnie drogowskazem? 

A po chwili rozgoryczenia i wylanego bólu, znów w sercu czuję pragnienie wsparcia. Nie oceniania, a wspierania. Przecież Pan Jezus zapowiadał, że takie rzeczy będą się działy, a "kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony". Czy więcej dla dobra bliźnich wyniknie z mojej frustracji wylewanej na pogubionego księdza, czy raczej z wspierania tych, którzy starają się wiernie trwać przy Bogu?

Łatwo jest narzekać i się obrażać, dużo trudniej w duchu chrześcijańskiej pokory i miłości, zacząć doceniać trud i poświęcenie, jakie każdego dnia dają z siebie kapłani. Myślisz, że łatwo jest zmagać się z samotnością, mimo że w człowieku, tak po ludzku, rodzą się różne pragnienia? Rezygnacja z założenia rodziny może łatwo przyjść w wieku 20 lat, ale gdy mija 30, 40 lat życia, na pewno te myśli wracają.

Ksiądz to człowiek, z wszystkimi jego słabościami, pragnieniami i bagażami przeszłości. Łatwo jest nam oceniać, gdy nie jesteśmy na jego miejscu. Dlatego ja, zamiast kolejnych pytań "dlaczego? znów?", chcę jeszcze mocniej wspierać księży w Polsce. Być dla nich towarzyszem, a nie sędzią.

Księża tak naprawdę są często przez nas, wiernych świeckich pozostawieni sami sobie. Jest w kościele, odprawi Mszę św., wyspowiada nas, poprowadzi spotkanie grupki i super. A później niech sobie radzi. A może właśnie wtedy potrzeba naszego zainteresowania? Czego ksiądz aktualnie potrzebuje? Jakie ma ksiądz problemy, może wyzwania? Jesteśmy obok, może w czymś pomóc? 

Gdy kapłan będzie czuł, że są w jego parafii ludzie, którym zależy na nim, będzie czuł, że ma na kim polegać. Wtedy w chwilach słabości, zamiast kieliszka, czy numeru do kobiety, wybierze bardziej spotkanie z przyjaciółmi z parafii, wygadanie się, czy np. wspólny sport, wyjście na mecz, czy siłownię. 

Ksiądz to człowiek i pozwólmy mu tym człowiekiem być. Z wszystkimi jego słabościami i wyzwaniami. Łatwo jest postawić kapłana jako wzór, który nie ma prawa na potknięcia i błędy. Ale gdy postawimy go pośród siebie, jako przyjaciela, wtedy zmieni się nie tylko nasza perspektywa, ale i jego. 

Zamiast corocznego pytania: Czy zabraknie nam księży, warto zapytać, czy wystarczy nam odwagi, aby im towarzyszyć? Ale tak na serio, bez nadętej katolickiej pobożności, wywyższającej "bezbłędnego kapłana". Kościół to my wszyscy, duchowni i świeccy. I to często od nas zależy, czy tych nowych powołań będzie więcej. Sama modlitwa jest ważna, ale bez naszej zmiany mentalności, to może być za mało.