Siedem chlebów pobłogosławionych przez Mistrza, spożytych przez cztery tysiące ludzi, stało się siedmioma koszami chlebowych ułomków. Czyż nie jest to wezwanie do bezgranicznej ufności? Do zaufania Temu, który wzywa nas do spełnienia po ludzku niemożliwej do wprowadzenia w czyn woli Boga?
komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: s. Ewa Maria (karmel)
Pierwsze czytanie: 1 Krl 12, 26-32; 13, 33-34
Fragment, który dziś Kościół daje nam do rozważenia, pozwala dostrzec etapy, prowadzące do całkowitego odejścia od Boga. Jest on zatem wyraźnym ostrzeżeniem, pełną troski przestrogą podarowaną nam przez Pana. Przyjrzyjmy się zatem opisanej sytuacji, byśmy uniknęli w naszym życiu konsekwencji, których nie uniknął Jeroboam.
Bóg przez proroka zapowiedział mu, że stanie się władcą dziesięciu pokoleń Izraela. On zaś, już gdy zasiadał na tronie obiecanego mu królestwa, wykazał się ewidentnym brakiem wiary w słowa, otrzymane od Pana. Gdyby bowiem w nie wierzył, nie musiałby się lękać o utracenie ludu. Straciwszy wiarę w prawdę Bożych słów, Jeroboam zaczął zastanawiać się. Nic w tekście nie wskazuje, że czynił to z Bogiem. Przemyślenia na płaszczyźnie czysto ludzkiej, bez jakichkolwiek odniesień do Pana historii, doprowadziły go do jawnego grzechu bałwochwalstwa. Czy w naszym życiu nie powtarza się coś podobnego, gdy – przejęci trwogą o siebie, własny dobrobyt, zaspokojenie swych przyjemności – bierzemy ster naszego życia we własne ręce, niepomni na Boże wskazania, jakie zostały nam przekazane? Ten, który miał czuwać nad świętością Izraela, wskazał narodowi błędną drogę. My również często nie chcemy trwać sami na ścieżkach grzechu, ale skłaniamy innych do pójścia za naszym przykładem. Król izraelski stopniowo pogłębia swój grzech, coraz pełniej ingerując w sprawy kultu, wprowadzając zmiany na własną rękę. Upomniany przez męża Bożego z Judy (1 Krl 13, 1), „nie zawrócił ze swej złej drogi”. Brnął dalej na drodze oddalającej go od Boga.
Brak wiary w Boga i Jego obietnice, kierowanie swym życiem na własną rękę, bez oglądania się na Boże prawo, wpisane w serca przez Stwórcę, przekraczanie granic wyraźnie wyznaczonych przez Boga, znieczuliło sumienie Jeroboama tak, że nie potrafił już nie oddalać się od Króla królów.
Obserwując dzieje Jeroboama, warto zatem zadać sobie pytania: czy pielęgnujemy w sobie wiarę w Boże obietnice? Czy w naszych rozważaniach przed podejmowaniem wiążących decyzji, bierzemy pod uwagę prawo Pana? Czy dbamy o ukształtowanie wrażliwego sumienia w sobie i w podległych nam ludziach? Wreszcie, czy umiemy przyznać się do błędu i na nowo szukać dróg zbawienia a nie odstępstwa?
Historia życia izraelskiego władcy jest dla nas ostrzeżeniem. Czy chcemy z niego skorzystać dla własnego dobra i chwały Pana Zastępów?
Psalm responsoryjny: Ps 106,6-7a.19-20.21-22
Psalm responsoryjny jest wołaniem o pomoc do Boga, który jeden może jej nam udzielić. Warto zauważyć, że wybrany na dziś fragment przywołuje na pamięć jedynie sytuacje grzesznego postępowania, trwania w nieprawości, występku. Mówi wyraźnie o braku pamięci na Boże interwencje, które niosły ocalenie. Przytoczony psalm jest w dzisiejszej liturgii odpowiedzią na pierwsze czytanie. Możemy w nim zatem widzieć podpowiedź, jak zachować swe serce uległym Bogu. Zgodnie ze wskazaniami psalmisty starajmy się dostrzegać całe dobro, jakie świadczy nam codziennie Pan. Nie zapominajmy o Bogu, który dla nas dokonuje rzeczy wielkich, przedziwnych, zdumiewających po to, by wyzwalać nas z niewoli grzechu i wyprowadzać na wolność, przysługującą Jego dzieciom. Dbajmy o to, by te wielkie dzieła Boga trwały w naszych sercach i umysłach, abyśmy w Nim samym dostrzegali również naszą chwałę i nie zamieniali jej na zależność do rzeczy przyziemnych, umniejszających nas nawet aż do zezwierzęcenia.
Ewangelia: Mk 8, 1-10
W dziś przywołanej scenie ewangelicznej przyjrzyjmy się reakcjom Jezusa i uczniów. Które z nich są nam bliższe i dlaczego? Chrystus wyraża swój żal, swoje współczucie, swoją litość względem tłumu, który trwa przy Nim. Tu warto spojrzeć na to, jak ja trwam przy Panu. Ludzie Jemu współcześni potrafili przez trzy dni przedłużać swoje przebywanie przy Mistrzu, zapominając nawet o zabezpieczeniu pożywienia dla siebie. Dla nich ważne było jedynie wsłuchiwanie się w słowa Nauczyciela. A jak jest z moim byciem przy Jezusie? Ile czasu poświęcam na to najważniejsze spotkanie? O czym myślę na Mszy świętej, podczas modlitwy? Czy Pan nasz miałby powód do zatroszczenia się o moje potrzeby, ze względu na moje całkowite zatopienie się w Nim, w Jego słowie, z zupełnym zapomnieniem o własnych sprawach?
Ale spójrzmy na uczniów. Zdawali sobie sprawę, że wypowiedź Jezusa jest nie tylko oznajmieniem Jego odczuć, ale i wezwaniem dla nich. Ich pytanie mogło być podyktowane albo pretensją: „Czego Ty od nas chcesz? Żądasz przecież rzeczy niemożliwej do zrealizowania!”, albo lękiem przed zadaniem przekraczającym ich siły. Czy nie pamiętali już o tym, co Chrystus zrobił w podobnej sytuacji dla pięciu tysięcy słuchających Go? A może nie umieli jeszcze wiązać ze sobą różnych zdarzeń, w których uczestniczyli? A może?… Moglibyśmy zadawać wiele pytań dotyczących ich zachowania, ale zastosujmy je do samych siebie, bo może i nam trzeba przypomnieć, że Pan nasz nie opuszcza tych, którzy ze względu na Niego zapominają o własnych potrzebach.
I jeszcze jedna piękna rzecz. Siedem chlebów pobłogosławionych przez Mistrza, spożytych przez cztery tysiące ludzi, stało się siedmioma koszami chlebowych ułomków. Czyż nie jest to wezwanie do bezgranicznej ufności? Do zaufania Temu, który wzywa nas do spełnienia po ludzku niemożliwej do wprowadzenia w czyn woli Boga? Czy z takim zawierzeniem zdamy się dziś i na zawsze w ręce Boga?
