Jeden talent to przeciętne zarobki z 20 lat.
Przypowieść o talentach mówi nam, że Bóg potrzebuje współpracowników, potrzebuje ludzi gotowych, by rozwijać Boże dary w sobie i w innych – ufa nam, że pomnożymy powierzone nam dary. W tym kontekście ks. prof. Waldemar Chrostowski komentuje słowa Ewangelii na niedzielę 19 listopada.
1. Przekazał swój majątek
Talent – to nie uzdolnienia, które mogą kojarzyć się z nazwą w języku polskim, ale grecka jednostka wagi, ilości pieniądza w srebrze lub złocie. W przybliżeniu jeden talent to 700 tysięcy złotych, czyli wówczas przeciętne zarobki z 20 lat. Jedna z interpretacji, czym są te talenty, sugeruje, by myśleć o nich jako o osobach, które Bóg powierzył naszej pieczy. Mamy pozwolić im wzrastać.
Kogo Bóg powierzył mojej pieczy?
2. Powrócił pan
Słudzy rozliczają się z panem i… oto seria niespodzianek: pierwsza – pan nie zabiera im pomnożonych talentów, druga – pan nie ocenia ich na podstawie liczby talentów. Boża „waga” jest jakościowa, a nie ilościowa. Trzecia gorzka niespodzianka zawarta jest w słowach sługi, który mówi, że… bał się i przynosi talent z powrotem. Dlaczego? Ponieważ nosi w sobie ponury i zafałszowany obraz Boga – twardego i surowego.
Jaki jest mój obraz Boga?
3. Oto masz swoją własność
Bóg potrzebuje współpracowników, a nie niewolników. Potrzebuje ludzi, którzy rozwijają Boże dary w sobie i w innych. Weźmy pod uwagę trzy reguły, które mają coś wspólnego ze strachem. Po pierwsze: nie bać się; po drugie: nie budzić strachu; po trzecie: wyzwolić się od strachu. A nadto wyzwalać innych od strachu.
Przede wszystkim wyzwólmy się od strachu przed Bogiem!
