Minął rok, od kiedy wybuchła pandemia, i w tym czasie wiele się zmieniło. Duże zmiany nastąpiły także w Kościele, bezpośrednio lub pośrednio spowodowane epidemią, ale nie tylko.
Jeszcze rok temu w Niedzielę Palmową obchodziliśmy Światowe Dni Młodzieży na szczeblu diecezjalnym. Od tego roku natomiast obchody ŚDM decyzją papieża zostały przesunięte na Niedzielę Chrystusa Króla, przypadającą w listopadzie. To spora zmiana, święto młodych bowiem zdążyło się już wpisać w barwne i wymowne obchody Niedzieli Męki Pańskiej.
Inna rzecz związana z Niedzielą Palmową to zwyczajowa obecność w kościele tłumów, które przyszły poświęcić palemki. Wiele z tych osób to tzw. doroczni, którzy w inne niedziele roku nie pojawiają się w świątyni. Ten „zwyczaj” jednak zachwiał się już w ubiegłym roku z powodu obostrzeń sanitarnych. W tym roku sytuacja jest podobna – w całym kraju obowiązuje miękki lockdown, co też przełoży się na mniejszą liczbę wiernych w kościołach. Powoli staje się to normą. Kościoły pustoszeją na dobre zwłaszcza w krajach, w których w ciągu ostatniego roku wprowadzano wielokrotnie zakaz publicznego sprawowania nabożeństw, jak na przykład w Wielkiej Brytanii, Irlandii, Włoszech, Holandii, Czechach. Duszpasterze z tych krajów przyznają, że zanika – już i tak mocno nadszarpnięte w ostatnich dekadach – życie parafialne.
Holenderski tygodnik katolicki „Katholiek Nieuwsblad” doniósł w ostatnich dniach, że życie parafialne w Niderlandach upada i że „pod tym względem staliśmy się Kościołem z roku 2030” – powiedział jeden z księży cytowanych przez gazetę. Holenderscy księża, z którymi rozmawiali dziennikarze, uważają, że po kryzysie oblicze Kościoła w Niderlandach znacząco się zmieni: parafie będą zmuszone przestawić się na mniejszą liczbę wiernych, a Msze św. transmitowane przez internet wejdą na dobre do stałych aktywności parafii.
Holenderscy księża wymieniają jednak również pozytywny aspekt tych zmian. Uważają mianowicie, że ludzie zaczęli przychodzić na Msze św. bardziej świadomie, a nie tylko z przyzwyczajenia. Trudno się nie zgodzić, że także na naszym podwórku można zaobserwować podobne zmiany.
Niewątpliwie pandemia przyspieszyła proces sekularyzacji społeczeństw na całym świecie. Ale przypomniała również o naszej śmiertelności, czyli o czymś, co współczesne społeczeństwa próbują za wszelką cenę usunąć ze swojej świadomości. Śmierć i choroba były do tej pory tematem przykrym, wstydliwym, nie na miejscu. Na Zachodzie zaczęły zanikać pogrzeby, ciała zmarłych kremuje się i chowa w bezimiennych wspólnych mogiłach, bez udziału rodziny. Dobrze to wyraził abp Rino Fisichella, przewodniczący Papieskiej Rady ds. Krzewienia Nowej Ewangelizacji, w wywiadzie dla włoskiego dziennika „Il Messaggero”: „Minionych dwanaście miesięcy zmieniło oblicze naszej planety, a śmierć weszła w naszą codzienność, krusząc nasze różne tabu”. Zaznaczył, że na Zachodzie do tej pory unikało się mówienia o śmierci i o akceptacji misterium naszego życia. A przecież częścią życia jest właśnie śmierć. I to właśnie przez śmierć Jezus nas odkupił, a nie przez ziemskie życie, o czym wymownie przypomina nam liturgia Niedzieli Palmowej. „W pewnym sensie dramat, którego doświadczamy, pozwala każdemu zastanowić się nad sensem życia, nad jego tajemnicą, nad śmiercią, zdolnością człowieka do kochania i patrzenia znacznie dalej w przyszłość, do wzniesienia oczu w kierunku nieba i do poczucia się częścią stworzenia Bożego” – powiedział abp Fisichella.
Dlatego myśli o kryzysie, chorobach i śmierci nie powinny nas paraliżować, ale być dla nas przyczynkiem nowej nadziei. Nadziei, która wykracza poza to życie, tak kruche i ulotne.
.jpg)
Co? Gdzie? Kiedy?
