W różnych czasach różnych trudności i prześladowań doznawały osoby poświęcone Bogu, zwłaszcza kapłani. Obecnie, w dobie tak zwanej wolności religijnej, tolerancji i demokracji, chyba najtrudniej mają właśnie znowu księża. Wszechobecna nagonka medialna i polityczna pod płaszczykiem walki z pedofilią dała się niejednemu kapłanowi we znaki, ale chyba jednak nie od wiernych.
Wierni uczestniczący w Eucharystii szanują i kochają swoich duszpasterzy, czemu nieraz dają wyraz podczas różnych uroczystości parafialnych. To raczej ci, którzy nie mają nic wspólnego z Kościołem, powtarzają bezmyślne oskarżenia pod adresem „kleru”. Wspólnotę wiernych boli jednak zupełnie coś innego: kiedy ksiądz porzuca swoje kapłaństwo, łamie przysięgę złożoną Bogu, zdejmuje sutannę, zaczyna „nauczać” po swojemu i układa sobie życie na nowo. Kiedy w dodatku czyni to w sposób publiczny, jest to tym boleśniejsze, bo rani wiernych, którzy zaufali mu jako swojemu pasterzowi i przewodnikowi. Ale to kolejny znak czasów. Przecież teraz wszystko ogłasza się w mediach społecznościowych – rozwód, coming-out geja – więc dlaczego nie ogłaszać wszem i wobec porzucenia kapłaństwa? Ano dlatego, że to po prostu brak szacunku dla kogokolwiek. Ale i brak wstydu. Z kolei mediom nagłaśniającym takie poczynania chodzi po prostu o jedno: aby oznaki kapłaństwa czy życia konsekrowanego zniknęły z przestrzeni publicznej, gdyż są widzialnym znakiem królestwa Bożego na ziemi. Dlatego należy obrzydzić ludziom sutannę czy habit.
A jak jest z tym w rzeczywistości – pokazał eksperyment przeprowadzony niedawno przez pewnego niemieckiego księdza, który ubrany w sutannę i w birecie na głowie przespacerował się ulicami Berlina – najbardziej liberalnego i kosmopolitycznego miasta w Europie. Filmik umieścił na YouTube. Reakcje przechodniów oscylowały między szacunkiem i podziwem dla kapłańskiego stroju. Ludzie, przechodząc obok kapłana, uśmiechali się do niego przyjaźnie, kiwali głowami na powitanie, niektórzy pozdrawiali go, a niekiedy wywiązywała się nawet rozmowa. Nikt kapłana nie obraził. W oczach wielu malował się wręcz podziw. Idąc ulicami Berlina, był on widzialnym znakiem Bożej rzeczywistości w świecie.
Ukrywając swoją tożsamość, osoby konsekrowane nie mają szansy dać świadectwa światu, a przecież do tego zostały powołane. Z drugiej strony to pragnienie dawania świadectwa przez noszenie stroju zakonnego czy sutanny występuje u coraz większej liczby młodych ludzi, którzy pragną wieść życie poświęcone Bogu. W Stanach Zjednoczonych rozkwitają zakony, w których zakonnicy noszą na stałe habity, pomimo, że całkowita liczba księży w ostatnich 50 latach spadła o 50 proc., z ok. 22 tys. do
11 tys. Z licznych i młodych powołań znani są cystersi z Dallas, którzy zachowują tradycyjną regułę i habit. Albo Franciszkanie od Odnowy w Nowym Jorku, którzy w swych szarych habitach przemierzają niebezpieczne ulice Bronxu, i nawet lokalni gangsterzy czują przed nimi respekt.
Trzeba zobaczyć na własne oczy mieszankę podziwu, zazdrości i nostalgii, gdy zagraniczni turyści idący ulicami polskich miast widzą księży lub kleryków w sutannach. To bezcenny widok i przede wszystkim bezcenne świadectwo tego, że żadna medialna propaganda nie zdoła wyeliminować Bożego znaku w świecie, jakim są kapłani, nasi duszpasterze.
.jpg)
Co? Gdzie? Kiedy?
