„Dziecięca wiara i uporządkowanie do granic niemożliwości". Tak współpracę z bp. Kazimierzem Romaniukiem wspomina bp Romuald Kamiński. W tym roku mija 70. rocznica święceń kapłańskich biskupa seniora diecezji warszawsko-praskiej, który 16 grudnia 1951 roku, z rąk abp. Stefana Wyszyńskiego przyjął święcenia kapłańskie w kościele Najczystszego Serca Maryi na Grochowie. W piątek, 17 grudnia br. o godz. 12:00 w bazylice katedralnej św. Michała Archanioła i św. Floriana Męczennika została odprawiona uroczysta jubileuszowa Msza Święta dziękczynna. Eucharystii przewodniczył kardynał Kazimierz Nycz, metropolita warszawski.
Duchowni poznali się w 1975 r. Wtedy kl. Kamiński rozpoczął studia w Wyższym Seminarium Metropolitalnym w Warszawie, którego rektorem był ks. Romaniuk. W latach ’80. współpracowali w sekretariacie prymasowskim. Od 1992 r. ks. Kamiński był wśród tych, którzy organizowali nowopowstałą diecezję warszawsko-praską, a pasterzował jej bp Romaniuk.
Samodzielnie przetłumaczył on Pismo Święte z języków oryginalnych, które wydano pod tytułem „Biblia warszawsko-praska”. Wykładał na wielu uczelniach, pisał książki i artykuły. Przy tak rozwiniętym życiu intelektualnym, z Bogiem miał bardzo proste relacje.
Był i jest to człowiek dziecięcej wiary. Ta wielka erudycja i wielki intelekt nie mieszał relacji z Panem Bogiem. To człowiek uporządkowany do granic niemożliwości. Każda chwila była zagospodarowana. Nie był zabiegany. Miał na wszystko czas. O normalnej godzinie szedł spać, o normalnej wstawał, ale nie było pustych przebiegów.
– mówił bp Kamiński.
Stanowisko pracy naukowej bp. Romaniuka zawsze było przygotowane do działania.
Nie tak, że coś napisałem, zbieram to wszystko, potem znowu szukam tych kartek itd. Nie. Było tak: biurko do pracy naukowej, piszę, tłumaczę, robię korektę, jestem zmęczony, idę na chwilę na spacer, przychodzę, siadam nawet jeśli 5 minut zostało do jakiejś innej czynności. Potem ni stąd ni zowąd, były efekty.
– dodał bp Romuald Kamiński.
Duchowny był bardzo praktyczny i potrafił zarządzać sprawami nie tylko biblijnymi.
Uczył się tego i bardzo konkretnie umiał zadecydować w sprawach, które normalnie należałyby do inżynierów i specjalistów. Kiedy powstawała diecezja to i seminarium, kuria, katedra, budowa kościołów itd. Radził sobie z tym znakomicie, a jednocześnie nie zaniedbywał rzeczy, które bardzo kochał – prac z zakresu Biblii.
– wspominał obecny ordynariusz warszawsko-praski.
Bp Romuald Kamiński, gdy pełnił funkcję kanclerza kurii biskupiej diecezji warszawsko-praskiej, zachęcał załatwiających różne sprawy księży, by za każdym razem przywitali się z ordynariuszem.
Raz i drugi bp Kazimierz w żartobliwy sposób mówi: „Co ty podsyłasz mi ich? Ja wcale nie mam do nich sprawy.” Ja mówię: „Nie po sprawę rozwiązać, tylko po prostu, niech pokażą się, jednym zdaniem powiedzą, co słychać, żeby czuli bliskość.” Po jakimś czasie to tak weszło w krew, że jak ten czy tamten nie poszedł to powiedział: „O, był, ale nie zaszedł do mnie”, bo zobaczył, że to buduje więź. Rzeczywiście, potem to już stało się normą.
– powiedział duchowny.
Zobacz: 70-lecie święceń kapłańskich biskupa seniora Kazimierza Romaniuka (relacja z uroczystości)
***
Biogram Biskupa Seniora, ks. bp. prof. Kazimierza Romaniuka:
Najważniejsze funkcje: Rektor WMSD AW i ASTK (1971-1982), Biskup Pomocniczy Archidiecezji Warszawskiej (1982-1992), Pierwszy Biskup Warszawsko-Praski (1992-2004), od 2004 roku Biskup Senior Diecezji Warszawsko-Praskiej.
Ksiądz Biskup Kazimierz Romaniuk urodził się 21 sierpnia 1927 roku w Hołowienkach k. Sokołowa Podlaskiego, miejscowości należącej do parafii Najświętszego Zbawiciela w Zembrowie (obecna Diecezja Drohiczyńska), w rodzinie Władysława i Rozalii z domu Zygmunt.
Podczas II wojny światowej rodzina mieszkała w Warszawie – Kazimierz uczył się na tajnych kompletach gimnazjalnych, które w 1944 roku ukończył tzw. małą maturą. Po wybuchu Powstania Warszawskiego przyłączył się do walczących a po upadku Powstania znalazł się w obozie w Pruszkowie. Udało mu się zbiec i do końca okupacji musiał się ukrywać.
Po wojnie dokończył naukę w Liceum Humanistycznym im. Adama Mickiewicza w Warszawie i w 1946 roku otrzymał świadectwo dojrzałości.
Po maturze, jako kleryk Wyższego Metropolitalnego Seminarium Duchownego, rozpoczął jednocześnie studia filozoficzno-teologiczne na Wydziale Teologii Katolickiej Uniwersytetu Warszawskiego. Magisterium z teologii uzyskał w 1951 roku. W tym samym roku: 21 października bp Zygmunt Choromański udzielił mu święceń subdiakonatu, 11 listopada bp Wacław Majewski wyświęcił go na diakona zaś 16 grudnia, z rąk abp. Stefana Wyszyńskiego przyjął święcenia kapłańskie w kościele Najczystszego Serca Maryi na Grochowie.
Pierwszą parafią ks. Kazimierza Romaniuka stał się Raszyn – parafia pw. św. Szczepana a następnie parafia MB Nieustającej Pomocy na warszawskiej Saskiej Kępie. Od 4 września 1952 roku do 6 sierpnia 1955 roku był tam wikariuszem i prefektem.
Kontynuując studia teologiczne na UW w 1953 roku obronił pracę doktorską w zakresie patrologii. Na dalsze studia został skierowany na Papieski Instytut Biblijny do Rzymu (1956-1958), gdzie zdobył licencjat z nauk biblijnych, a następnie do jerozolimskiej Ecole biblique et archéologique française (1959-1961) – tę część studiów zakończył kolejny doktorat. Następne stopnie drogi naukowej ks. Biskupa Kazimierza to habilitacja w 1966 roku, przyznanie tytułu profesora nadzwyczajnego w 1969 i profesora zwyczajnego nauk biblijnych w 1971 roku (ten ostatni tytuł został zatwierdzony Kongregację Wychowania Katolickiego w roku 1981).
Już od roku 1953 ks. Kazimierz Romaniuk pracował jako wykładowca. Pierwsze kroki w tej roli stawiał jako asystent a następnie adiunkt na Wydziale Teologii UW, prowadząc zajęcia z łaciny kościelnej i patrologii. Od roku 1954 był wykładowcą i prefektem studiów Wyższego Seminarium Duchownego w Warszawie. Z przerwami na studia zagraniczne uczył łaciny kościelnej i patrologii (1954-1956), egzegezy Nowego Testamentu, łaciny i francuskiego (1961-1984). Od 1971 do konsekracji biskupiej (1982) sprawował urząd rektora WMSD oraz Akademickiego Studium Teologii Katolickiej w Warszawie.
Jako naukowiec był związany z Katolickim Uniwersytetem Lubelskim, na którym wykładał Pismo Święte (w latach 1962-1966 jako adiunkt; w latach 1966-1976 jako docent, kierownik Katedry Teologii Biblijnej Nowego Testamentu). Ponadto w 1966 ks. Kazimierz Romaniuk podjął współpracę z Prymasowskim Studium Życia Wewnętrznego w Warszawie a w latach 1970-1972 był docentem Wydziału Teologicznego Towarzystwa Jezusowego Bobolanum. Współpracował z Akademią Teologii Katolickiej (1976-1983) jako docent a następnie profesor Katedry Biblistyki Nowego Testamentu na wydziale Teologicznym.
Na forum międzynarodowym w 1965 został członkiem-przedstawicielem Episkopatu Polski w Światowej Federacji Apostolatu Biblijnego (w latach 1971–1977 pełnił w nim funkcję członka zarządu) zaś w 1966 roku wszedł w skład Stowarzyszenia Nowotestamentalistów Studiorum Novi Testamenti Societas (w latach 1975-1978 należał do jego komitetu wykonawczego).