Bł. Honorat Koźmiński (właściwie Florentyn Wacław Jan Stefan Koźmiński) urodził się w Białej Podlaskiej 16 października 1829 r. Mimo głębokiej pobożności wyniesionej z domu rodzinnego w młodości stracił wiarę i zaparł się Boga.
W wieku 15 lat ukończył gimnazjum i rozpoczął studia w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie na wydziale budowlanym.
W kwietniu 1846 r. został niespodziewanie aresztowany i osadzony w Cytadeli Warszawskiej z oskarżeniem o spisek przeciw carowi. Po ciężkim śledztwie zachorował na tyfus i był bliski śmierci. W czasie jego pobytu w Cytadeli matka modliła się nieustannie o zdrowie i łaskę wiary dla syna.
Po zmaganiach z chorobą, a także z Bogiem i samym sobą 15 sierpnia 1846 r., w święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, przeżył nawrócenie i zaczął wracać do zdrowia. Uniewinniony opuścił Cytadelę w marcu 1847 r.
Po wyjściu na wolność odbył spowiedź generalną i zaczął prowadzić surowe ascetyczne życie. Jako 20-letni młodzieniec 8 grudnia 1848 r. wstąpił do zakonu kapucyńskiego w Warszawie.
Pierwsze śluby złożył 21 grudnia 1849 r., po czym został wysłany na studia filozoficzne i teologiczne do Lublina. Święcenia kapłańskie przyjął 27 grudnia 1852 r.
Pracę duszpasterską rozpoczął w klasztorze ojców kapucynów przy ul. Miodowej w Warszawie. Jego kazania od początku przyciągały wielu słuchaczy. Katechizował na tzw. pensjach żeńskich. Spowiadał, a ponieważ miał dar rozpoznawania i kierowania duszami ludzkimi, jego konfesjonał był zawsze bardzo oblegany. Spowiadał również więźniów skazanych na śmierć. Głosił z dużym powodzeniem misje ludowe. Szczególnie zależało mu na religijnym odrodzeniu środowisk robotniczych i chłopskich i ożywieniu kultu maryjnego, dlatego gdzie tylko mógł zakładał kółka „żywego różańca" i ożywiał tercjarstwo. Widząc potrzeby społeczne, uwrażliwiał na nie osoby pobożne i skłaniał do niesienia pomocy ludziom potrzebującym.
W 1855 r. razem z Zofią Truszkowską założył Zgromadzenie Sióstr Felicjanek, którego zadaniem była działalność charytatywna, opieka nad dziećmi zaniedbanymi i sierotami oraz pomoc ubogim.
W wyniku represji po Powstaniu Styczniowym Honorat trafił do Zakroczymia, gdzie wraz z innymi zakonnikami pozostawał pod ścisłą kontrolą. Nie wychodząc z klasztoru, a nawet nie mogąc głosić kazań, o. Honorat działał poprzez konfesjonał. W ten sposób poderwał do działania tysiące ludzi.
Do Zakroczymia przyjeżdżali wierni z okolic i z całej Polski po to, aby odbyć u niego spowiedź. Przez konfesjonał i kierownictwo duchowe założył ponad 20 bezhabitowych rodzin zakonnych, prowadzących na wzór Jezusa i Maryi życie ukryte. Założone przez niego zgromadzenia pracowały w różnych środowiskach, aby przykładem postępowania swoich członków świadczyć o Bogu i przemienić naród od wewnątrz.
Każde zgromadzenie honorackie miało wyznaczony cel, wszystkie szczególnie czciły Matkę Bożą i były oddane w Jej niewolę. Do dziś istnieje 17 zgromadzeń założonych przez błogosławionego kapucyna.
Po kasacie klasztoru w Zakroczymiu, 8 czerwca 1892 r. zakonnicy wraz z ojcem Honoratem zostali przeniesieni do Nowego Miasta n.Pilicą.
Bł. Honorat Koźmiński zmarł tam 16 grudnia 1916 r. w opinii świętości. Jego proces beatyfikacyjny zainicjował kard. Stefan Wyszyński w 1949 r. Beatyfikował go papież Jan Paweł II 16 października 1988 r. w Rzymie.
Jest patronem trudnych czasów.
Kościół katolicki w Polsce wspomina go 13 października. Sejm RP ustanowił rok 2017 Rokiem Honorata Koźmińskiego.
.jpg)
Co? Gdzie? Kiedy?
